Οργιώδης … κομματογονία (στα σκαριά ενάμισυ κόμμα ανά δύο πολίτες)

Σε προηγούμενο σημείωμα γράψαμε ότι έχει αρχίσει η φάση της στείρας κομματογονίας, όπου θα διαπιστώσουμε την δημιουργία απειράριθμων κομματικών σχηματισμών χωρίς όμως την προοπτική να πραγματώσουν τις αξιώσεις που προβάλλουν. Στο παρόν σημείωμα δεν θα ασχοληθούμε τόσο με τις κινήσεις πρώην ιμπρεσάριων της κεντρικής πολιτικής σκηνής και φίλαρχων φυλάρχων, οι οποίοι ζητούν μια κάποια επιβίωση με οποιοδήποτε κόστος, αλλά με αυτά που συμβαίνουν στην λεγόμενη “κοινωνία των πολιτών” (τον κακομεταφρασμένο όρο που ο Αριστοτέλης περιγράφει ακριβέστερα ως “πολιτική κοινωνία”)!



Ο αριθμός των κομμάτων και των κινήσεων που είτε είναι στα σκαριά είτε στα σπάργανα εκπλήσσει και αναλογεί περίπου… ενάμισυ κόμμα ανά δύο ενεργούς πολίτες… Αυτοί οι σχηματισμοί:

(α) είτε δημιουργούνται από την ανιδιοτέλεια πολιτών που διαπιστώνουν την αναγκαιότητα νέων πολιτικών φορέων με νέες ιδέες και αναλαμβάνουν το εγχείρημα να τους σαρκώσουν, χωρίς όμως να διαθέτουν το τάλαντο ή το δυναμικό για να φτάσουν το εγχείρημα μέχρι το τέλος του,

(β) είτε αποτελούν ιδιοτελέστατες παρασυναγωγές, ώστε όταν έρθει το ενοποιητικό σάλπισμα είτε της κεντροαριστεράς είτε της κεντροδεξιάς να εμφανιστούν και να διεκδικήσουν κάποιοι κομμάτι της “πίττας” ως εκπρόσωποι πολιτικών χώρων και φορέων, πραγματικών  ή ανυπάρκτων, και όχι ως φυσικά πρόσωπα (“εσύ κι η ψήφος σου”).

Αυτή η πανσπερμία, είτε οι ανιδιοτελείς είτε οι ιδιοτελείς εκδοχές της, μας επιβεβαιώνει ότι δεν έχουν εμφανιστεί στο επίπεδο της “πολιτικής κοινωνίας” οι πολύ συγκεκριμένες ιδέες και τα κρίσιμα διακυβεύματα που θα μπορούσαν να ενοποιήσουν έναν χώρο συνολικά αρκούντως μεγάλο,

Ποιές πολιτικές “ατζέντες” με οποιεσδήποτε ρεαλιστικές αξιώσεις υπάρχουν αυτήν την στιγμή στην νέα και διαρκώς διαμορφούμενη πολιτική διάταξη;

(1) Η ατζέντα “Ευρώ και Ευρώπη, μνημονιακή διαχείριση της κρίσης, μεταρρυθμίσεις” έχει καλυφθεί πλήρως από την κυβέρνηση: οποιαδήποτε νέα προσπάθεια προτάσσει αυτά τα στοιχεία είναι μάλλον καταδικασμένη να απορροφηθεί από την τρικομματική κυβέρνηση, διεκδικεί μια ψήφο που έχει ήδη δοθεί. Θα μου πείτε, βρισκόμαστε ακόμα εν αναμονή του “μεταρρυθμιστικού” σκέλους, που δεν έχει λάβει ακόμα σάρκα: ναι, αλλά άλλο να σου το υπόσχεται ως πρόταγμα η σημερινή κυβέρνηση της χώρας, που πιέζεται να το πραγματοποιήσει και από την διεθνή κοινότητα, και άλλο να το διατυπώνει ένας νεοπαγής πολιτικός σχηματισμός που Κύριος οίδε πότε, αν ποτέ, θα αποκτήσει την δυνατότητα να το πραγματοποιήσει.

(2) Μια ατζέντα απολύτως υπαρκτή και με τεράστιο αντίκρυσμα στην κοινωνία, καίτοι μη υιοθετηθείσα ως ζήτημα πρώτης γραμμής ούτε από την κυβέρνηση αλλά ούτε και από την αξιωματική αντιπολίτευση, που την τοποθετεί ρητορικά στα μετόπισθεν, συγκριτικά με άλλα ζητήματα, περιλαμβάνει τα εξής ζητήματα: Απονομή δικαιοσύνης,  δικαστικός κολασμός των “μεγάλων ψαριών” της πολιτικής και της οικονομίας, μια “ελληνική Νυρεμβέργη”, απο-φεουδαρχοποίηση από την διαπλοκή και λοιπά. Εν ολίγοις, μια πραγματική “αντικαθεστωτική ατζέντα”. Αν κάποιοι θεωρούν ότι η κοινωνία θα ηρεμήσει με κουτσά άλογα τύπου Άκη ή ψάρια μεσαίου απλώς μεγέθους τύπου Λαυρέντη, σφάλλουν. Μπορεί η VIP πτέρυγα του Κορυδαλλού να θυμίζει σιγά σιγά πάνελ πρωινής εκπομπής άλλων εποχών, μα αυτό δεν αρκεί. Ένιοι τινές νεοπαγείς πολιτικοί σχηματισμοί αδυνατούν εξ ορισμού να υιοθετήσουν μια τέτοια ατζέντα, άλλοι δεν αντιλαμβάνονται ότι η υιοθέτησή της ως ζητήματος πρώτης γραμμής ίσως κρίνει θετικά την επιβίωση και την ανάδειξή τους.



(3) Η εθελούσια χρεωκοπία και η επιστροφή στη δραχμή εξακολουθεί να αποτελεί μια πολιτική ατζέντα με κάποιο αντίκρισμα σε μικρό μέρος της κοινωνίας που έχει πεισθεί ότι “έτσι θα ήταν καλύτερα”, αλλά είναι πραγματικά μειοψηφική και δεν είναι τυχαίο το ότι σχεδόν κανένας από τους αρτιγενείς πολιτικούς φορείς και σχηματισμούς δεν την έχει υιοθετήσει.

(4) Η διάκριση “μνημονιακός/αντιμνημονιακός” αργοπεθαίνει, επειδή το αντιμνημονιακό φάσμα απέτυχε να παραγάγει αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση και προέβαλε ως βραχυπρόθεσμο διακύβευμα ακριβώς αυτό που αποκλείεται να αποκτήσουμε σύντομα εκτός ευρώ και μνημονίου, ήτοι την ευημερία (αν το αντιμνημονιακό φάσμα προέτασσε παλαιότερα την προτεραιότητα της συλλογικής αξιοπρέπειας και της εθνικής αυτοτέλειας/κυριαρχίας καθώς και το ήθος του μη-δανεισμού χωρίς να επαγγελθεί ευημερία, ίσως να ήταν σήμερα διαφορετικό το πολιτικό σκηνικό – όχι τελείως διαφορετικό, πάντως διαφορετικό).

Άρα, συνοψίζοντας:

Η μόνη βιώσιμη πολιτική ατζέντα έχει τέσσερις πτυχές:


 - Ευρώ και Ευρώπη

 - Μνημονιακή/επαναδιαπραγματευτική διαχείριση της κρίσης


 - Μεταρρυθμίσεις


 - Μια ελληνική Νυρεμβέργη.

Η κυβέρνηση επαγγέλλεται πως εκπροσωπεί τις τρείς πρώτες πτυχές (την τρίτη την αναμένουμε) αλλά παρά τις κάποιες προσπάθειες τελευταία παραθεωρεί σε σημαντικό βαθμό την τέταρτη, παρά το γεγονός ότι στην κάθαρση και την δικαιοσύνη εμπεριέχεται εξ ορισμού η πολιτική ανανέωση.

Αυτά σε συνδυασμό με τις άλλες εγγενείς αδυναμίες της κυβέρνησης Σαμαρά και κυρίως το πρόβλημα του πολιτικού προσωπικού αφήνουν δυστυχώς χώρο νέες πολιτικές κινήσεις που θα προτάξουν το λαϊκό αίτημα για ανανέωση

Ο Σαμαράς έχει ως εκ της πρωθυπουργικής θέσεώς του την πρωτοβουλία των κινήσεων: δια των πράξεων ή των παραλείψεών του καθορίζει το αν θα δημιουργήσει ο ίδιος έναν πολιτικό φορέα πραγματικά αλλά και συμβολικά καινούργιο, (α) ευρωπαϊκό,

(β) πατριωτικό,

(γ) μεταρρυθμιστικό και προγραμματικό,

(δ) στην πράξη “αντικαθεστωτικό”

και θα τους πάρει όλους μαζί του.

Διαφορετικά θα αφήσει χώρο (διά της παράλειψης ενός εκ των προηγουμένων στοιχείων ή της πλημμελούς εφαρμογής του) για να προκύψει στο μέλλον, αργά ή γρήγορα, ένας άλλος πολιτικός φορέας και χώρος με αξιώσεις καινότητας και πολιτικής ηγεμονίας απέναντί του και εναντίον του.

Σωτήρης Μητραλέξης



antinews


Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva nikolas blogspot