Το παρεάκι του Παπανδρέου που κυβερνούσε την χώρα στο προσκήνιο

Λίγες μόνον ώρες πριν την αλλαγή του χρόνου, σε μια χρονική περίοδο που άλλοτε ήταν πολιτικά νεκρή, έχει ξεσπάσει θύελλα σχετικά με την εμπλοκή του πρώην υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου στην αλλοίωση (γεγονός που πλέον είναι δεδομένο) που υπέστη η λίστα Λαγκάρντ.



Είμαι βέβαιος ότι έχετε ήδη ενημερωθεί για τα ονόματα που έλειπαν από την λίστα και τα οποία άνηκαν σε συγγενείς του πρώην υπουργού.
Αυτό όπως είναι φυσικό έχει προκαλέσει πολιτικό σεισμό, όχι τόσο γι’ αυτήν καθεαυτήν την εμπλοκή του πρώην υπουργού, όσο για το ότι το κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ συμμετέχει στην σημερινή κυβέρνηση. Και η εμπλοκή του ΠΑΣΟΚ σε αυτό το σκάνδαλο αναδεικνύει μια πιθανότητα κατάρρευσης αυτής ακριβώς της κυβέρνησης.

Βέβαια στο ΠΑΣΟΚ, φροντίζουν να βάλουν οι ίδιοι τον Παπακωνσταντίνου στο «κάδρο», προκειμένου να απομακρυνθούν οι ευθύνες από τον Ε. Βενιζέλο. Κάτι όμως όχι και τόσο εύκολο, καθώς ο σημερινός Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και στενός συνεργάτης του ΓΑΠ.
Του ΓΑΠ ο οποίος σήμερα, παρότι λαμβάνει απλόχερα τον μισθό του βουλευτή, περιοδεύει ανά τον κόσμο προωθώντας την καριέρα του ως… ομιλητής. Ταυτόχρονα όμως μπαίνει και αυτός στο «κάδρο» και μάλιστα όχι από την ΝΔ, όπως θα περίμενε κανείς ή τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά από το ίδιο το κόμμα του οποίου προήδρευε και το οποίο σε μεγάλο βαθμό αποτελούσε οικογενειακή του επιχείρηση.

Τα πρώτα βέλη, απευθείας προς τον ΓΑΠ ήλθε από τον αντιπρόεδρο της Βουλής που ανήκει στο ΠΑΣΟΚ, Λεωνίδας Γρηγοράκος.
Ο οποίος εξαπέλυσε μια εντελώς απροκάλυπτη επίθεση κατά την πρώην ομάδας του ΓΑΠ, αναφέροντας σχετικά με την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ:
Είναι γεγονός ότι υπήρχαν παραλείψεις. Και οι παραλείψεις είναι συγκεκριμένες και βαρύνουν συγκεκριμένα άτομα, συγκεκριμένη παρέα και συγκεκριμένη πολιτική. Δεν μπορεί να έρχεται αυτή η παρέα, γιατί τελικά έτσι διαχειρίστηκε τα πράγματα της χώρας και να ζητάει και τα ρέστα από το Βενιζέλο και το ΠΑΣΟΚ».

«Μιλάω για την παρέα Ραγκούση, Παπακωνσταντίνου και όλους αυτούς που είχαν τη λίστα στα χέρια τους και δεν έκαναν τίποτα. Εκτός αν ο καθένας έκανε του κεφαλιού του. Δηλαδή, δεν είχε ενημερωθεί το Υπουργικό Συμβούλιο ή μια ολόκληρη κυβέρνηση, η οποία στηριζόταν σε συγκεκριμένα άτομα, της ηγετικής ομάδας του Γιώργου Παπανδρέου; Δεν ήξεραν για τη λίστα Λαγκάρντ; Δεν μπορεί ο πρωθυπουργός της χώρας να μην το ήξερε. Αλίμονο κι αν δεν του το είχαν πει. Ένας πρωθυπουργός πρέπει να είναι ο συντονιστής της κυβέρνησης και έχει και την ευθύνη της λειτουργίας του Υπουργικού Συμβουλίου. Αυτά τα άτομα ήταν υπουργοί του Παπανδρέου, μιας συγκεκριμένης κυβέρνησης» διευκρίνισε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.

Φυσικά η παρέα του Παπανδρέου, δεν περιοριζόταν στον Ραγκούση και τον Παπακωνσταντίνου. Στην παρέα άνηκαν και άλλα ονόματα, άσχετα εάν αυτά κάποια στιγμή αποστασιοποιήθηκαν προκειμένου να … γλιτώσουν τα χειρότερα που τώρα δείχνουν να έρχονται! Ονόματα όπως Ραγκούσης -Παμπούκης –Γερουλάνος - Μπιρμπίλη - Δρούτσας – Πανάρετος, ίσως ακουστούν ξανά στο μέλλον, όταν και εάν υπάρξει μια σοβαρή προσπάθεια διερεύνησης των όσων συνέβησαν κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του Γιώργου Παπανδρέου. Επρόκειτο για έναν κύκλο που δρούσε εκτός των συνηθισμένων τρόπων ενός κόμματος και δή κόμματος εξουσίας, καθώς ήταν απευθείας συνομιλητές του πρωθυπουργού.

Το αληθινό σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ!
Ό,τι και εάν συμβεί όμως με την διερεύνηση της αλλοίωσης της λίστας Λαγκάρντ, από τον Γ. Παπακωνσταντίνου, είναι δευτερεύον. Γιατί ακόμη και εάν αλλοιώθηκε ή δεν αλλοιώθηκε, η λίστα ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε. Ούτε από την κυβέρνηση Παπανδρέου, ούτε από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Καταχωνιάστηκε, αναδεικνύοντας το πραγματικό πρόβλημα.

Το οποίο είναι ο νεποτισμός και ο φεουδαρχικός – κοτζαμπασίδικος τρόπος λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Ό,τι και εάν γίνεται γίνεται για επικοινωνιακούς λόγους. Ακόμη και η λίστα Λαγκάρντ, ένα εργαλείο προς χρήση του κράτους μετατράπηκε σε μηντιακό φυλλάδιο.
Το μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει δεν είναι η αλλοίωση η μη, αλλά η μη χρήση της επί δύο συναπτά έτη. Για να την γλυτώσουν «κάποιοι» που ίσως δεν περιορίζονται στους δύο συγγενείς του Παπακωνσταντίνου, δεν ελέγχθηκαν χιλιάδες άλλοι. Κάτι για το οποίο φυσικά δεν έχει ευθύνη μόνον ο Παπακωνσταντίνου, αλλά και ο Βενιζέλος. Ο οποίος ήταν ο πρώτος άλλωστε που είχε χαρακτηρίσει «άχρηστη» την λίστα, ως προϊόν παράνομης πράξης, προκειμένου να δικαιολογήσει το γιατί την κρατούσε τόσο καιρό στο συρτάρι του γραφείου του.

Το δυστύχημα είναι ότι για μια φορά αποκαλύπτεται ότι στην Ελλάδα το πολιτικό σύστημα, που ελέγχει το κράτος δεν λειτουργεί ως ελεγκτικός μηχανισμός, αλλά ως «συνέταιρος» των διαφόρων διαπλεκόμενων επιχειρηματιών αλλά και των «υψηλών» προσώπων της οικονομικής ελίτ. Η  οικονομική ολιγαρχία στην χώρα μας είναι από τις πλέον «στέρεες» σε όλη την Ευρώπη. Ο πλούτος της χώρας μας έχει συγκεντρωθεί στα χέρι κάποιων εκατοντάδων οικογενειών. Και αυτοί διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους μέσω των πολιτικών οικογενειών. Γιατί αυτές λειτουργούν όχι ως εκπρόσωποι του συνόλου, αλλά ως εκπρόσωποι αυτής της οικονομικής ελίτ.

Από εκεί και πέρα όσον αφορά προσωπικά τον ίδιο τον Παπακωνσταντίνου, πρόκειται για μια υπόθεση της οποίας το μέλλον προδιαγράφεται συγκεκριμένο. Θα ρίξει τις ευθύνες είτε σε κάποιον κατώτερο υπάλληλο, είτε σε στελέχη του ΣΔΟΕ. Είπε ήδη ότι δεν ήξερε τίποτε, ότι δεν συνδέεται με κάποιον λογαριασμό και όλα όσα περιμέναμε. Θα αφήσει στο μέλλον να εννοηθεί ότι κάποιοι τον «παγίδευσαν» διαγράφοντας τα ονόματα των συγγενών του. Εάν το πολιτικό κλίμα είναι συγκεκριμένο ίσως καταδικαστεί.

Η ουσία είναι όμως ότι τίποτε από αυτά δεν οφείλεται στην λειτουργία του ελληνικού κράτους, αλλά μόνο στις έξωθεν πιέσεις. Το ίδιο συνέβη και με την περίπτωση Λαυρεντιάδη, η σύλληψη του οποίου ήλθε λίγες μόνον ημέρες μετά το δημοσίευμα των Financial Times.Ο ελληνικός λαός έχει απωλέσει πλήρως την εμπιστοσύνη του προς τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα. Και δικαίως. Γιατί αυτό συμπεριφέρεται σαν βαμπίρ, διατηρώντας έναν τεράστιο αριθμό πολιτών, εξαρτώμενο από αυτόν, που το στηρίζουν για να συνεχίσουν να παίρνουν ένα μισθό και από την άλλη κάνοντας παρασκηνιακά πλούσια τα μέλη της ελίτ του.

Μπορεί να εξυγιανθεί αυτό το σύστημα; Πιστεύω πώς όχι. Πρέπει να γκρεμισθεί και να ξαναχτισθεί από την αρχή, υπό άλλες συνθήκες. Ποιος μπορεί να το κάνει αυτό; Δεν φαίνεται κανένα μέρος του πολιτικού συστήματος να μπορεί να το επιτύχει, αφού όλα τα κόμματα – ακόμη και τα αντιπολιτευόμενα- συνδέουν την ρητορική τους με την «κάθαρση» δηλαδή την εξυγίανση.

Δημήτρης Παπαγεωργίου


Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva nikolas blogspot