Ψάχνοντας για δουλειά

Γράφει ο


Χαρίτων Τσοπάνος

Από την ημέρα που έμαθα ότι η επιχείρηση που εργαζόμουν θα κλείσει άρχισα να ψάχνω για δουλειά, πάνε σχεδόν δυο χρόνια τώρα, ρώτησα σε όλους τους πιθανούς χώρους μέσα στο πολυκατάστημα που εργαζόμουν, το ανέφερα στον διευθυντή του πολυκαταστήματος για να εισπράξω μια τεραστία αδιαφορία, το είπα σε συναδέλφους που εργάζονταν σε άλλες εταιρείες στο ίδιο πολυκατάστημα.....τίποτα.




Είσαι μεγάλος μου έλεγαν, δεν θα σε δουν οι υπεύθυνοι των εταιρειών μας ούτε καν για συνέντευξη.



Μπήκα στο ανεργίας και συνέχισα να ψάχνω, αδιέξοδο, κανένα από τα βιογραφικά που έστειλα δεν είχε μια απάντηση, μόνο μια φορά με κάλεσαν για εκπαίδευση σε μια μεγάλη εταιρεία, χάρηκα τότε, ένα μικρό φως μέσα στο σκοτάδι.



Κρίμα που οι εταιρείες εδώ στην Ελλάδα θεωρούν ότι οι εργαζόμενοι είναι αντικείμενα και όχι άνθρωποι, πώς αλλιώς θα χαρακτήριζα την επιμονή της εταιρείας αυτής μέσα στην εκπαίδευση να έχει αντί την εκμάθηση του προϊόντος...ερωτήσεις προσωπικού χαρακτήρα όπως....αν χρησιμοποιούμε πλαστικά αντικείμενα κατά την διάρκεια της σεξουαλικής επαφής, έφυγα, ξευτίλα και μαύρο χάλι.



Η απογοήτευση μαζί με όλα τα υπόλοιπα που είχα να ξεπεράσω με φέρνει σιγά-σιγα στο αδιέξοδο και την κατάθλιψη, δεν είναι εύκολο για πολλούς συνανθρώπους μου αυτό που γίνεται, δουλειές για άτομα άνω των 45 ετών δεν υπάρχουν, πολιτική υποστήριξη δεν υπάρχει, δεκάδες νεώτεροι απολύονται κάθε μέρα από τις δουλειές τους και στην συνέχεια ακόμη και αυτοί που τώρα εργάζονται θα ζουν με τον φόβο της απόλυσης...και τότε αλλοίμονο με την κρίση στο εμπόριο και την αγορά πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να επανέλθουν σε εργασία.



Συνεχίζω να στέλνω βιογραφικά, απάντηση δεν παίρνω οπότε άδικα το κάνω, επιστολές αναπάντητες έχω καταθέσει και στο γραφείο της υπουργού, από εκεί μάλλον δεν πρέπει να έχω καμία ελπίδα.

Άλλαξε ο διαχειριστής τον εργασιακό μεσαίωνα και τον έκανε κόλαση, κανείς πλέον δεν θα έχει την σιγουριά ότι αύριο θα εργάζεται, καλά να μας κάνουν, αφού τα φάγαμε μαζί τους πρέπει να πληρώσουμε τώρα το μερίδιό μας.



Διαβάζω δεκάδες εκκλήσεις ανθρώπων που στην ηλικία μου δεν βρίσκουν και εκείνοι εργασία, πού θα πάει η κατάσταση;

Αν δηλαδή μας έχει μείνει λίγη αξιοπρέπεια τι πρέπει να κάνουμε;

Κοινωνικό δίχτυ προστασίας είχε εξαγγείλει ο διαχειριστής μας, μάλλον για τους τραπεζίτες θα το έλεγε, διότι για όλους τους υπόλοιπους φύλαγε ένα χειρότερο σενάριο. Ένα σενάριο φρίκης.



Ο ίδιος αδιάφορος και απόμακρος συνεχίζει να μιλάει για την προστασία των αδύναμων ομάδων του πληθυσμού, μάλλον το λέει για να το πιστέψει και εκείνος διότι όλο παίρνουν από τον λαό και τίποτα δεν δίνουν.

Δεκάδες άνθρωποι σαν εμένα είναι στο ίδιο αδιέξοδο, μικρότεροι ή μεγαλύτεροι, τι κάνουν για αυτό;



Ποιος τελικά είναι ο σκοπός ενός κράτους...να ζητάει μόνο και όχι να βοηθάει, και λέγεται κράτος αυτό;

Τους επόμενους μήνες και χρόνια η κατάσταση θα γίνει αφόρητη, κατάφερε μέσα σε ένα χρόνο να υλοποιήσει την εντολή ....καταργήστε την μεσαία τάξη, δημιουργήστε παγκόσμια κυβέρνηση.

Θα μείνουμε τελικά δυο ομάδες σε αυτή την χώρα, αυτοί που πεινάνε και αυτοί που τα έφαγαν όλα.



Ψάχνοντας για δουλειά, άδικα…χαμένος χρόνος και έχω πολύ από αυτόν.

Χαρίτων Τσοπάνος