Η ενοχοποίηση της...ανεργίας!

Με εισοδηματικά κριτίρια


το επίδομα ανεργίας!

Η δήλωση του αρμόδιου κοινoτικού επιτρόπου της κυβέρνησης ότι «τα επιδόματα ανεργίας, όπως και άλλα κοινωνικού χαρακτήρα επιδόματα, θα παρέχονται κατόπιν ελέγχου των περιουσιακών στοιχείων αλλά και άλλων εισοδημάτων του δικαιούχου, ώστε με αυτόν τον τρόπο να υπάρξει καλύτερη στόχευση αλλά και δικαιότερη επίδραση του συστήματος των κοινωνικών επιδομάτων», προκαλεί εύλογες ανησυχίες και πολλά ερωτηματικά.





Καταρχήν θέτει μείζον ζήτημα το αν και κατά πόσο είναι συνταγματικά δυνατό αυτός που χάνει την εργασία να μην έχει το δικαίωμα είσπραξης ενός νόμιμου δικαιώματός του, έως ότου καταστεί εφικτό να επανενταχθεί ομαλά στο περιβάλλον εργασίας.



Η πρόταση όμως αυτή καταδεικνύει και κάτι ακόμη:



δικαίωμα στην πολιτική των επιδομάτων θα έχουν μόνον όσοι δεν έχουν απολύτως κανένα οικονομικό δικαίωμα,

εφόσον οι ίδιοι δε θα διαθέτουν περουσιακά στοιχεία.



Γίνεται δηλαδή μια πρωτοφανής απόπειρα εγκαθίδρυσης ενός οικονομικού μοντέλου, επομένως και διοικητικού-εξουσιαστικού, όπου δικαίωμα στην κοινωική και οικονομική ζωή του τόπου θα έχουν όσοι πράγματι έχουν οικονομική δυνατότητα, ενώ αντίθετα οι “απόκληροι” της ζωής, ως άλλοι σύγχρονοι πληβείοι θα έχουν “δικαίωμα” στην ελεημοσύνη της επιδοματικής κρατικής(;) πολιτικής, εφόσον δεν έχουν στον ήλιο μοίρα!



Με άλλα λόγια και με ένα απλό καθημερινό παράδειγμα, πώς είναι δυνατόν να επιβιώσει κάποιος με επίδομα ανεργίας, εφόσον πληροί τις νομικές προϋποθέσεις βάσει των όσων προβλέπονται, που αγγίζει τα 454,25 ευρώ, αν στην κατοχή δεν έχει περουσιακό στοιχείο;



Ή αντίστροφα,



κάποιος που κληρονόμησε την πρώτη κατοικία του θα έχει δικαίωμα να λαμβάνει αυτό το επίδομα ανεργίας;



Ανεξαρτήτως του τί θα ισχύσει πραγματικά, γιατί οι υπογραφές δεσμεύουν, έστω και...αναθεωρημένες, το ανησυχητικό σε αυτήν την πρόταση είναι ότι για πρώτη φορά συνδέεται ένα κοινωνικό και νόμιμο αγαθό με τον πλήρη και σε βάθος έλεγχο της οικονομικής, άρα και ιδιωτικής, επομένως και προσωπικής κατάστασης του πολίτη, καθιστώντας τον έρμαιο των οικονομικών διαθέσεων των εκάστοτε κυβερνώντων.



Ένα επίσης ανησυχητικό στοιχείο είναι ότι για πρώτη φορά η ιδιωτικότητα αποπειράται να γίνει αντικείμενο εξονυχιστικού ελέγχου, προκειμένου να γίνει χρήση ενός αυτονόητου αγαθού:

της προστασίας του Πολίτη από την επίσημη Πολιτεία, όταν αυτός βρεθεί για ορισμένο χρονικό διάστημα

στο περιθώριο της οικονομικής δραστηριότητας...



politicsnews
 
RAMNOUSIA