Ήρθε η ώρα

Δυναμικές αλλά αναποτελεσματικές. Αυτές είναι οι συγκεντρώσεις, οι πορείες και οι κάθε είδους ενέργειες που μας καλούν, συνδικάτα, σωματεία και κόμματα της αντιπολίτευσης. Έτσι ήταν τα πράγματα και στις 23 Φεβρουαρίου.

Θέλουμε να έχουμε τέτοιου είδους κινητοποιήσεις. Ή πρέπει να προβούμε σε ενέργειες αποτελεσματικές;

Και αν θέλουμε αποτελεσματικές ενέργειες, τι ακριβώς επιζητούμε; Ποιος είναι ο στόχος; Βελτίωση των συνθηκών ζωής μας ή αλλαγή πλαισίου;

Ο καθένας απαντά με τον δικό του τρόπο, σ αυτά τα ερωτήματα. Αναλόγως δεν την απάντηση, προσαρμόζει και τη δράση του. Γιατί είναι βέβαιο πως χωρίς δράση, ούτε την απλή βελτίωση των συνθηκών ζωής, να μην μπορεί να επιτύχει.

Οι μορφές δράσης είναι πολλές: θεωρούμε πως ο καθένας, θα πρέπει να επιλέγει, εκείνες τις μορφές που ταιριάζουν καλύτερα στην ψυχοσύνθεσή του. Το να περάσει κάποιος π.χ. τα διόδια, χωρίς να πληρώσει, μπορεί να συνιστά για αυτόν μέγιστη μορφή αντίστασης. Για άλλον, μπορεί κάτι τέτοιο να αποτελεί καθημερινό φαινόμενο.

Όλες όμως οι μορφές δράσεις, πρέπει να έχουν κάποια χαρακτηριστικά για να πετύχουν.

Κατ’ αρχήν συνειδητοποίηση. Να γνωρίζουμε σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε. Αυτό έχει προχωρήσει αρκετά, (εδώ είναι καθοριστική η συνεισφορά του διαδικτύου).

Απαραίτητο βήμα να τεθούν ξεκάθαροι στόχοι. Που θέλουμε να πάμε. Γιατί αν δεν ξέρουμε που πάμε, απλώς δεν πάμε πουθενά.

Βασικό χαρακτηριστικό θεωρούμε την οργάνωση. Μπορεί στο Σύνταγμα στις 23 Φεβρουαρίου να ήταν και 5000 άτομα που να ήθελαν να παραμείνουν επ αόριστον. Μόνα τους. Χωρίς κομματικές σημαίες. Αλλά τα άτομα αυτά, ήταν διασκορπισμένα. Δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους. Δεν είχαν συζητήσει από πριν. Αν μαζεύονταν θα ήταν πολλοί. Διασκορπισμένοι όμως, ένιωθε ο καθένας μόνος του και εντεινόταν το αίσθημα αδυναμίας. Αποτέλεσμα να αποχωρήσουν και αυτά τα άτομα όπως όλοι οι άλλοι.

Ένα άλλο θέμα είναι η μέθοδος, ο σχεδιασμός. Τίποτα, από το πιο απλό, μέχρι το πιο περίπλοκο, δεν γίνεται χωρίς μέθοδο. Να δεις που είσαι. Που θέλεις να πας. Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το πετύχεις. Να προφυλαχτείς από τους εχθρούς σου. Και να έχεις εναλλακτικές λύσεις.

«Όπλα» για να πολεμήσεις. Οι αντίπαλοι (δηλαδή οι πολυεθνικές και οι ντόπιοι τοποτηρητές τους –κυβέρνηση –πολιτικό σύστημα), έχουν όλων των ειδών τα όπλα. Από τα μικρόφωνα των δημοσιογράφων, μέχρι οργανωμένες ομάδες για να κάνουν προβοκατόρικες ενέργειες και να διαλύουν τις συγκεντρώσεις. Από το εκπαιδευτικό σύστημα που μας εκπαιδεύει πώς να γίνουμε υπήκοοι, μέχρι τα πραγματικά όπλα της αστυνομίας και του στρατού. Από τη διαφήμιση που μας προτρέπει να γινόμαστε καταναλωτικά γουρούνια, μέχρι τους νόμους που μας υπαγορεύουν αν θα καλλιεργούμε κηπευτικά στα σπίτια μας. Πάνω από όλα οι αξίες τους. Ο πολιτισμός τους. Που έγινε δικός μας πολιτισμός και δικές μας αξίες.

Σε όλα αυτά τα όπλα, πως απαντάμε εμείς; Μήπως θα ήταν καιρός, και με τη βοήθεια του διαδικτύου, να τεθούν οι βάσεις για περισσότερες οργανώσεις, καλύτερα συντονισμένες μεταξύ τους, με ξεκάθαρους στόχους και με ανάλογα όπλα; Το να συζητάμε επ’ αόριστον δεν οδηγεί πουθενά.

Πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα, τώρα.

Δηιδάμεια

http://www.economist.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=7736:2011-03-10-10-04-14&catid=2&Itemid=39