Το χρυσάφι, το Κατάρ και ο Σόρος

Ο Βάρταν Γκρεγκόριαν

Οι ανακοινώσεις του περασμένου Σαββάτου για την περίφημη συμφωνία της κυβέρνησης με τους Καταρινούς για τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, έφερε οπωσδήποτε ένα κάποιο χαμόγελο στον αντικειμενικό αναγνώστη της είδησης - και τα δύο πρώτα σκέλη της είναι οπωσδήποτε θετικά: 

Πρώτον, προβλέπεται με την έναρξη κιόλας των εργασιών στα… σκουριασμένα μεταλλεία να βρουν απασχόληση περίπου 1.500 άνθρωποι, γεγονός οπωσδήποτε παρήγορο, ιδίως για την ντόπια οικονομία της περιοχής, που μαστίζεται.

Κατά δεύτερον, θα αρχίσει επιτέλους αυτή η… χιλιοταλαιπωρημένη χώρα να αξιοποιεί ένα σημαντικό κοίτασμα, που όπως γνωρίζουμε σε συνθήκες ύφεσης αποτελεί την καλύτερη δυνατή επένδυση, και επιπλέον σε βάζει ως χώρα σε ένα διεθνές περιβάλλον και αποκτάς μια κάποια παρουσία στο διεθνές χρηματιστήριο του χρυσού.

Μήπως, όμως, όλα αυτά αποτελούν απλώς μία ευχή, και όχι τη σκληρή πραγματικότητα; Και ποιος λόγος να μην χαρούμε και εμείς με την καρδιά μας μία καλή επενδυτική είδηση, μέσα σε μία τόσο μουντή για την Ελλάδα επικαιρότητα;

Ο λόγος για τις επιφυλάξεις μας δεν είναι άλλος  από τα… διεθνή και απέραντα πλοκάμια του Παγκόσμιου κεφαλαίου, που, ως φαίνεται, απλώθηκαν για τα καλά και στα μεταλλεία της Χαλκιδικής:

Ζήτημα πρώτον: Όλα αυτά τα χρόνια κάθε εργασία στα μεταλλεία είχε «παγώσει» πλήρως, με χίλια δυο εμπόδια να εφευρίσκονται κάθε φορά που κάποια ντόπια επενδυτική εταιρεία επιχειρούσε να επενδύσει στην περιοχή και να ξεκινήσει εξορύξεις. Το κυριότερο πρόβλημα δεν ήταν άλλο από το διαρκές «βέτο» που έθεταν διάφορες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, οι οποίες στο όνομα της «οικολογίας», εξύφαιναν ένα απέραντο πλέγμα προπαγάνδας, ώστε ακόμη και κάτοικοι της περιοχής να είναι πια επιφυλακτικοί στο ενδεχόμενο της επαναλειτουργίας των μεταλλείων.

Το ερώτημα, βεβαίως, που εγείρεται είναι από ποιους χρηματοδοτούνταν αυτές οι «οικολογικές» οργανώσεις και ποια συμφέροντα εξυπηρετούσαν όλον αυτόν τον καιρό, ώστε να πολεμούν… στανικά την οποιαδήποτε ενέργεια που θα απέφερε κέρδος στον τόπο τους.

Και το λέμε αυτό, διότι τυγχάνει να είναι γνωστή η… ευαισθησία του διάσημου μεγαλοεπενδυτή Τζoρτζ Σόρος, ακόμη και σε «περιβαλλοντικά» ζητήματα.

Έχουμε και λέμε: Το απόγευμα του Σαββάτου ο Πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, μετά από τη συνάντησή του με τον Εμίρη του Κατάρ, Σεΐχη Hamad Bin Khalifa Al Thani και τον Πρωθυπουργό του εμιράτου και Υπουργό Εξωτερικών, Hamad bin Jasim bin Jabir Al Thani, τόνισε ότι «η εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δύο πλευρές είναι δεδομένη» και οι προοπτικές για περαιτέρω επενδύσεις του Κατάρ στην Ελλάδα είναι οι καλύτερες δυνατές. 

Θυμίζουμε ότι η συμφωνία προβλέπει την είσοδο της εταιρείας Qatar Holdings στα μεταλλεία Χαλκιδικής μέσω της εταιρείας European Goldfields, που εδρεύει στο Λονδίνο, και η οποία έλαβε άδεια για εξορύξεις από το ελληνικό κράτος μόλις τον περασμένο Ιούλιο.

Αλλά, τι είναι αυτή η «European Goldfields»;
Στην επίσημη ιστοσελίδα της στο Διαδίκτυο, η European Goldfields Ltd. (όπως λέμε… ΕΠΕ στα ελληνικά, για να καταλαβαινόμαστε)  ενημερώνει το φιλοπερίεργο κοινό πως έχει στα σκαριά σημαντικά πλάνα «σε ευρωπαϊκό επίπεδο», αναφέροντας, ωστόσο, ως ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις όπου δραστηριοποιείται μόνο την Ελλάδα και την Ρουμανία (πιστεύουμε όχι από μετριοφροσύνη…).

Επίσης, στους «συνεργάτες της» (όπου ελπίζαμε να βρούμε εδώ κατιτίς πιο «πιασιάρικο») θέση επέχει αποκλειστικά και μόνον η εταιρεία «Άκτωρ» - τίποτε άλλο.

Ναι, είναι η εταιρεία που - όπως όλοι θα θυμάσθε -  μεταξύ άλλων μας έφτιαξε και το στέγαστρο του «Καλατράβα», που μας κόστισε ο κούκος αηδόνι – μέσα στο νυν τερατώδες χρέος μας, είναι απολύτως βέβαιο πως όλο και κάποιο πιρτσίνι ή κάποιο πυράκι θα χρωστάμε ακόμα από εκείνιο το έργο-μνημείο μεγαλοπιάσματος και ματαιοδοξίας...  Τέλος πάντων.

Όμως, το πιο ανατριχιαστικό είναι τούτο: Ως  εν ενεργεία κεφάλαια, η European Goldfields Ltd. δηλώνει - υπερηφάνως - το ποσό των 70 εκατ. δολαρίων, και ως συνολικά επενδεδυμένα κεφάλαια για ολόκληρο το 2010 το ποσό των 47εκατ.δολαρίων. Μιλάμε δηλαδή για κανονικό γίγαντα…

Ωστόσο, υποσχεθήκαμε πως η ιστορία θα έχει και Τζορτζ Σόρος μέσα - και σπεύδουμε ευθύς αμέσως:

Η εμπλοκή του Σόρος ξεκινά από τη στιγμή που, όπως έγινε γνωστό, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Qatar Foundation, είναι ο κ. Βάρταν Γκρεγκόριαν (Vartan Gregorian), Αμερικανός  ιρανικής καταγωγής, με αρμένικες ρίζες.

Ο κ. Γκρεγκόριαν είναι ακαδημαϊκός με πολλές περγαμηνές και διακρίσεις από δεκάδες πανεπιστήμια των ΗΠΑ, ωστόσο από αυτές ξεχωρίζουμε αυτήν από το «Εβραϊκό Θεολογικό Ιεροδιδασκαλείο Αμερικής» (μολονότι ο ίδιος ανήκει στην Αρμενική Αποστολική Εκκλησία). Βεβαίως, το να χαίρει ένας ακαδημαϊκός δάσκαλος ευρείας αποδοχής, και κυρίως από κύκλους διαφορετικού θρησκεύματος δεν αποτελεί μομφή, επ’ ουδενί λόγω.

Ωστόσο, ο κ. Γκρεγκόριαν ή… πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο πρέπει να διαθέτει, ή είναι ένας εξαιρετικά δικτυωμένος άνθρωπος, ώστε να είναι και μεγαλοστέλεχος της γνωστής παγκόσμιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» (Human Rights Watch) - θεσμό που συνέστησε και συντηρεί συνεχώς με πλούσιες δωρεές ο Τζορτζ Σόρος.

Σε περίπτωση που δεν το ξέρατε, η Human Rights Watch είναι από τις οργανώσεις που προωθούν συστηματικά την παγκοσμιοποίηση και την κατάργηση των εθνικών συνόρων, πάντοτε με όχημα την προάσπιση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» –ωστόσο με κάπως… ιδιαίτερα κριτήρια: για παράδειγμα, έχουν πάντοτε μία έκθεση-κόλαφο να δώσουν στη δημοσιότητα για κάποιον που τυγχάνει να αντιπαθούν (βλ. Ιράν, Συρία, Σαντά Χουσεΐν παλαιότερα), ενώ περιέργως δεν συγκινήθηκαν ούτε από τους βομβαρδισμούς των αμάχων Σέρβων στο Βελιγράδι, ούτε από τη νομικά αστήριχτη και ηθικά απαράδεκτη εισβολή των Μπους και Μπλερ στο 2ο Πόλεμο του Κόλπου. Τα παραδείγματα είναι πλείστα όσα, και το γενικό συμπέρασμα είναι πως οι ευαισθησίες της Human Rights Watch είναι, διαχρονικά, κάπως… ιδιαίτερες. (Πέραν του ότι διαθέτει ένα δίκτυο χιλιάδων εκπροσώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, που κανείς δεν ξέρει από τι κονδύλια αμείβονται).

Παράλληλα, εκτός των παραπάνω, αξίζει να αναφέρουμε – για να δείτε ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι καθόλου τυχαίος – πως ο Βάρταν Γκρεγκόριαν εχρίσθη το 2009 από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, ως επικεφαλής της «Επιτροπής Αδελφοτήτων του Λευκού Οίκου», ενός θεσμού που προωθεί και επικυρώνει τις σημαντικότερες επαφές των ΗΠΑ, σε εσωτερικό αλλά και σε εξωτερικό επίπεδο. 

Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν, ο Βάαρταν Γκρεγκόριαν, είναι μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος του Κατάρ, και αυτό οπωσδήποτε σημαίνει πολλά, ως προς τις στρατηγικές επενδύσεις της χώρας αυτής συνολικά.

Να υπενθυμίσουμε ότι  κατά τις δηλώσεις του με τον Έλληνα Πρωθυπουργό, ο Εμίρης  Hamad Bin Khalifa Al Thani τόνισε ότι ενδιαφέρεται θερμά για περαιτέρω επενδύσεις στην Ελλάδα, ιδιαίτερα σε θέματα «denationalisatoins»  (αποκρατικοποιήσεων…), ιδίως στους τομείς της ενέργειας και του τουρισμού, και συγκεκριμένα για το παλαιό αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Ως φαίνεται, τα μεταλλεία της Χαλκιδικής αποτελούν μονάχα ένα καλό τεστ για τη συνέχεια των «μπίζνες»…

ΥΓ: Και για να εξηγούμαστε, ως εφημερίδα, οι επενδύσεις είναι καλό πράγμα  (ακόμη και οι πλήρεις ιδιωτικοποιήσεις σε ορισμένους τομείς) αρκεί να βγαίνει από αυτές πράγματι ενισχυμένη η ελληνική οικονομία και η αναπτυξιακή της προοπτική - και να μην αποτελούν ξεπούλημα σε «φίλους και ημέτερους», ντόπιους ή ξένους…

Σπύρος Θεοδωράτος