Η ΝΟΗΣΗ ΩΣ ΣΥΜΒΑΔΙΣΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΩΝ

Η νόηση δεν είναι η απλή ανταπόκριση του μυαλού στον ερεθισμό όχι μόνον των αισθήσεων και των αισθημάτων, αλλά ακόμη και της λογικής. Είναι προπαντός το συμβάδισμα όλων των ατομικοτήτων, των πολλών, προς τη γραμμή που ενώνει τη βούληση του Σύμπανος και τον προορισμό της ατομικότητας.

Ο κόσμος ειναι σύνθεση, δημιουργία, φθορά και αναδημιουργία. Το δε πρόβλημα που έφερνε σε σύγχυση τον Descartes, τον Malebrance, τον Spinoza, αν δηλαδή μπορεί να συνδεθεί το σώμα με την ψυχή, που ο πρώτος τη θεωρούσε αδύνατη, ενώ οι άλλοι δύο περιττή, αφού ο κόσμος ο ίδιος ήταν ο Θεός, προσεγγίζει τη λύση που δίνουμε ότι ο κόσμος είναι δημιουργία, αλλά και ο ίδιος ο δημιουργός, γιατί η δημιουργία είναι αυτοδύναμη.


Κάθε δημιουργία υπακούει σε ιδαιίτερους νόμους και σχέσεις, αλλά όλες οι δημιουργίες έχουν υφανθεί στον ίδιο καμβά, που η κοινότητά του ενώνει όλες τις ουσίες και τις ανάγει στην αρχική, στην κοινή αιτία όλου του κόσμου. Η δομή του κόσμου έγινε αντιληπτή καθ' ορθό τρόπο από τον Δημόκριτο και τους άλλους φιλοσόφους στους νεότερους χρόνους. Και δεν διαφέρει η περιγραφή της εικόνας από εκείνη που σχηματίζει κανείς μελετώντας τη σύγχρονη επιστήμη.

Αυτό δίδει εμπιστοσύνη στις πνευματικές δημιουργίες αν και οι ακολουθούμενοι δρόμοι διαφέρουν και δίδεται η εντύπωση ότι οδηγούν σε διάφορα συμπεράσματα, ενώ πράγματι μεμια βαθύτερη συσχέτιση όλων αυτών των ιδεών,μπορούμε να οδηγηθούμε στη μόνιμη αλήθεια και βεβαιότητα. Η διαίρεση δείχνει πως ακόμη οι φιλόσοφοι δεν έχουν αφομοιώσει την ιδέα της ενότητας.

Η συνείδηση δημιουργείται, έλεγε ο Descartes, με την καθαρότητα, που δείχνει ότι η συνείδηση βγαίνει από τον κόσμο της νόησης. Ελεγε ακόμη ο ίδιος φιλόσοφος, οτι το σώμα είναι μια μηχανή που την 'εφτιαξε και την κινεί ο Θεός και δεν έχει τίποτα δικό του, γιατί ανήκουν όλα και προέρχονται από τον Θεό. Το σώμα δεν έχει δική του υπόσταση που να την ορίζουμε και να κατευθύνουμε. Η ψυχή εξάλλου δεν έχει καμία σχέση με το σώμα. Είναι διάνοια και θέληση.

Οι έμφυτες ιδέες είναι αιώνιες αλήθειες "χωμένες" μέσα στο εσωτερικό του ανθρώπου. Στον Malebrance η ψυχή δεν έχει καμία σχέση με τη φύση. Είναι "θέα εν Θεώ". Στον Σπινόζα η ψυχή υποτάσσεται στην τάξη που εχει θέσει ο Θεός. Συνεχίζοντας μάλιστα ο Σπινόζα λέγει ότι η σχέση του σώματος με τον Θεό είναι εξωτερική, ενώ της ψυχής είναι ταύτιση με τον Θεό. Ο Descartes τέλος, αναζητώντας τον προσδιορισμό της ιδέας του Θεού, αμφιβάλλει για την ύπαρξη του εξωτερικού κόσμου θεωρώντας τη φύση σαν μη αυτάρκη.

Από τη θέση που μας δίδει η επιστημονική πρόοδος για την απόκτηση της αληθινής και αναμφισβήτητης γνώσης, μπορούμε να διακρίνουμε τις πλάνες και τις αλήθειες της περασμένης διανόησης. Η νόηση και ο κόσμος συνδέται σαν δημιουργός προς τη δημιουργία. Η νόηση είναι προιόν της κοσμικής λειτουργίας και δεν μπορούν να υπάρξουν το ένα χωρίς το άλλο.

Η σύνδεση γίνεται μέσω του νου, που είναι η λειτουργία του εγκεφάλου, που παράγει το πνεύμα. Αυτή είναι ξεχωριστή πηγή, η ιδιαίτερη που μπορεί να μας πληροφορήσει, αρκεί να διαλέξουμε τον προσφορότερο τρόπο για να ρωτήσουμε και για να έχουμε ορθές απαντήσεις. Η Πυθία είναι το πνεύμα, η κατάληξη της κοσμικής επήρειας, που μας διαφεύγει αυτή τη στιγμή ο τρόπος της επίδρασης, αλλά που έχουμε τα αποτελέσματα, τις αποφάσεις και τις δράσεις.

Το σώμα, η σκέψη, η συνείδηση είναι εκ πρώτης όψεως κόσμος άσχετος, χωριστός, χωρίς να τον συνδέει καμία λογική ιδιότητα, που όλα μαζί εντούτοις δημιουργούν την ανθρώπινη υπόσταση. ..


ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post