ΟΤΑΝ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΩΣ ΣΠΑΤΑΛΗ

Η Γιορτή της Μητέρας σήμερα είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ύψιστη έκφραση της έννοιας της αγάπης. Και ό,τι εξελίσσεται στη Βουλή, επίσης σήμερα, κάθε άλλο με το περιεχόμενο και την έννοια της αγάπης έχει να κάνει. Εχει να κάνει μόνο με μια ακόμη κακότεχνη παράσταση των αβούλευτων της Βουλής, ως "προσωποποιημένη" έκφραση του ελληνικού δράματος. Εχει να κάνει με τον ευνουχισμό της νοημοσύνης των πολιτών...


Η σημερινή δοκιμιογραφική μου προσέγγιση της έννοιας της αγάπης έχει να κάνει με την πιο χτυπητή αντινομία μεταξύ θετικής σκέψης και ανθρώπινης υπόστασης, που είναι η έννοια της αγάπης. Η έννοια της αγάπης λοιπόν, που ενώ αποτελεί παράγοντα και υπόστρωμα κοσμικής διάστασης, αγνοήθηκε και κρίθηκε ως σπατάλη από τη θετική σκέψη, εάν δεν καταπολεμήθηκε σαν περιττή και βλαβερή έννοια...

Η θετική σκέψη απορροφημένη από τον εξωτερικό κόσμο ξέχασε να κοιτάξει τις τομές των επαφών με τον άλλο κόσμο, που τον αποτελούν κατ' εξοχήν ο ίδιος ο άνθρωπος και οι λοιποί άνθρωποι, που όλες μαζί οι σχέσεις οικοδομούν την ανθρώπινη υπόσταση. Και έχει οδηγηθεί τώρα στο αδιέξοδο και κινδυνεύει από την κατάρρευση του ίδιου του οικοδομήματος.

Η θέληση του ανθρώπου να κατανικήσει την αδυναμία του μπροστά στο Σύμπαν, του χάρισε μεν την νίκη των τυφλών δυνάμεων του φυσικού κόσμου, αλλά τείνει να τον καταστήσει δούλο, όχι βέβαια των φεουδαρχών και της αρχαιότητας, αλλά των υλικών του επιδιώξεων.

Να τον καταστήσει υποχείριο της ελαφρότητας των "επιβαλλόμενων" αναγκών του, άρα και εθισμών του, σε μια εξάρτηση κάθε άλλο παρά αξιοπρεπή για οποιαδήποτε μορφή κι αν μιλούμε απ' αυτές που ισχύουν στον κόσμο και μπορούν να υπηρετήσουν την έννοια της αγάπης, χωρίς προυποθέσεις.

Ο θετικισμός δεν είναι πλέον ανεκτός σαν ηγετική σκέψη, γιατί η λογική που τον κατευθύνει δεν διαφέρει από εκείνη που οδηγούσε τον άνθρωπο του Μεσαίωνα με τη σχολαστική αντίληψη. Και προπαντός με την ισχύ που αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό των μεσαιωνικών νοοτροπιών και αντιλήψεων.

Η θετική σκέψη, χωρίς το περιεχόμενο της αγάπης, όπως κι αν εκδηλώνεται αυτή, υπηρέτησε και υπηρετεί το Νιτσεικό δόγμα, γιατί συνθλίβει την ανθρώπινη υπόσταση με επιδράσεις ανεξέλεγκτων δυνάμεων και εξωφρενικών επηρειών, που δεν φωτίζουν ούτε την αλήθεια, ούτε απηχούν τη γνήσια και ειλικρινή έκφραση της ανθρώπινης υπόστασης.

Η ψυχή ακολουθεί την τεθλασμένη αντίθετα προς τη λογική της φυσικής και των μαθηματικών. Το καινούργιο πρόβλημα που προστίθεται σε τόσα άλλα είναι ο ναός που θα αναγερθεί. Πως θα είναι και κατά ποιο τρόπο θα τον οικοδομήσουν και πως θα ιερουργούν οι άνθρωποι μέσα σ' αυτόν, αφού αυτός που υπήρχε γκρεμίζεται ή θα γκρεμισθεί από την ίδια τη δημιουργό σκέψη του, όπως γκρεμίστηκαν τόσα άλλα στην ιστορία του ανθρώπου.

Το τελευταίο στάδιο των συλλογισμών στη γραμμή που βαδίζει η διατυπούμενη σκέψη είναι η ανακάλυψη των πηγών της έμπνευσης της, ο σχηματισμός της λογικής των κοσμικών επηρειών, που ωθούν την ανθρώπινη βούληση και δημιουργούν την πνευματική διαβίωσή του.

Η σύνδεση αυτή απαιτεί τη συσσώρευση υλικών που θα εξηγήσουν πολλές καταστάσεις. Και θα χρησιμεύσουν σαν κρίκοι για την ερμηνεία αυτής της μετάβασης και της ενοποίησης της ίδιας λογικής, για τον εξωτερικό κόσμο και τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου. Οπότε και η αγάπη θα αποκτήσει το πραγματικό της περιεχόμενο σ΄όλες τις εκφράσεις της και δεν θα κρίνεται ως σπατάλη.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post