ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ ΤΗΝ ΕΦΙΑΛΤΙΚΗ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ

Με την πολιτική ασάφεια, την οικονομική ασφυξία και τα ευφάνταστα σενάρια με ψήγματα πολιτικής χρυσόσκονης συντηρείται η αυταπάτη μας, ότι τα πράγματα θα στρώσουν και θα μπούμε κάποια στιγμή σε πορεία ανάπτυξης. Και αγνοούμε την μονίμως επιχειρούμενη ηθική διαστρέβλωση της πραγματικότητας από τους πολιτικούς του μηδενισμού της αλήθειας, τους πολιτικούς της οπισθοδρόμησης και της εφιαλτικής βεβαιότητας του Τίποτα...

Με αυτή την πολιτική πρακτική, η αλλαγή που θα θέσει τέρμα σε κάθε απειλούμενη μεταβολή, δεν βρίσκεται στο υπόστρωμα της σημερινής ψυχολογίας των ατόμων και των συνόλων. Σήμερα δεν υπάρχει πουθενά καμία βεβαιότητα, καμία σιγουριά, εκτός από την εφιαλτική βεβαιότητα της πολιτικής ανικανότητας και της πολιτικής απάτης εν πολλοίς, που δεν πρόκειται να τακτοποιήσει τίποτα οριστικά.


Ετσι θα "σερνόμαστε", μέχρι να συνειδητοποιήσουμε, αν ποτέ το συνειδητοποιήσουμε, ποιο είναι το φάρμακο αν φάρμακο μπορεί να υπάρξει. Προέχει η αποκατάσταση της ψυχολογίας της σταθερότητας.

Οποιοδήποτε κι αν είναι το σύστημα που πλαισιώνει την ενέργεια μιας κοινωνίας ατόμων, θα πρέπει να δημιουργήσει την αίσθηση του σταθερού και της διάρκειας, να επαναφέρει την περίοδο της ψυχικής ηρεμίας. Πρέπει να απορρίψουμε την αυταπάτη και τη ψευδαίσθηση της μιας κατεύθυνσης, όπως μας την παρουσιάζουν οι Σαρδανάπαλοι της πολιτικής.

Η ιδέα της μιας κατεύθυνσης δεν πρόκειται να πραγματωθεί στις μέρες τις δικές μας, θα πρέπει ίσως να τη μεταθέσουμε στο πολύ απώτερο μέλλον και να κοιτάξουμε πως θα κτίσουμε τη ζωή μας στη σημερινή πραγματικότητα, εξοστρακίζοντας την πολιτική απάτη, για να μην βιώσουμε μια παράδοση "άνευ όρων", κάτι που δεν είναι πολύ μακριά άλλωστε.

Οσο ανταποκρινόμαστε στην προσπάθεια της δυναμικής επιβολής του απραγματοποίητου, θα σταδιοδρομεί πάντα η ανασφάλεια και η αίσθηση του επερχόμενου εθνικού ολέθρου, Το υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει τη δοκιμασία του καιρού...Σε άλλες κοινωνίες οι κρίσεις ξεπεράστηκαν, γιατί ξεπεράστηκε η ανάγκη να δημιουργήσουν την αυταπάτη της μονιμότητας γύρω από κάτι που είναι στην πραγματικότητα αδοκίμαστο από το χρόνο.

Κάθε πολιτικό σύστημα που έκανε τον κύκλο του - και ένα πολιτικό σύστημα το απαρτίζουν ονοματεπώνυμα - προσπαθεί να δημιουργήσει την αίσθηση της σταθερότητας ή μάλλον την αυταπάτη της "σταθερότητας" προ των πυλών. Μόνο που η αυταπάτη της σταθερότητας, όπως όλες οι αυταπάτες στον διαβρωτικό τούτο καιρό, δεν μπορεί να διατηρηθεί σαν ζωτική δύναμη βίου.

Η αυταπάτη, όπως όλες οι αυταπάτες, είναι ένας πρόχειρος επίδεσμος των αισθήσεων που τρίβεται και φθείρεται στη βίαιη επαφή με τα καταλυτικά προβλήματα των τωρινών καιρών.

Πόσα χρόνια απογοήτευσης και δυσπιστίας πρέπει να περάσουν για να το αντιληφθούμε; Πόσο θα είμαστε περιχαρακωμένοι στην αυταπάτη μας, όπως μας την διαμόρφωσαν οι κατά τα άλλα αδέξιοι σχεδιαστές της ίδιας της ζωής μας;

Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε τίποτα άλλο να χάσουμε εξόν από τα δεσμά μας; Κι όσοι όμως φοβούνται ότι θα χάσουν τα όποια κεκτημένα, ακόμη κι όσοι κέρδισαν ό,τι κέρδισαν στα χρόνια της κρίσης, θεωρώντας ότι απολαμβάνουν την ελευθερία, στην πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση ελευθερίας με σίδερα και κρίκους, που κοιτάζει τη δουλεία που έχει αντικαταστήσει και της χαμογελά με πίκρα για όσα θα ακολουθήσουν...

 ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post