ΤΟ ΓΕΛΟΙΟ ΕΓΙΝΕ ΤΡΑΓΙΚΟ

Ο Καζαντζάκης προσπάθησε να πείσει το κοινό της εποχής του για την έσχατη βεβαιότητα του Τίποτα και να του δώσει ένα είδος πρωτο-υπαρξιακού θάρρους, για να το αντιμετωπίσει. Η έκταση του αγώνα του είχε παγκόσμια, όχι ελληνικά στενά όρια. Αν η μεγάλη αυτή προσωπικότητα βίωνε σήμερα τον σουρεαλισμό της ελληνικής πολιτικής σε συνδυασμό με την εξαθλίωση της κοινωνίας, η έκταση της "πάλης" του θα ήταν πολύ πιο περιορισμένη.


Το σημείο αφετηρίας του, τρόπον τινά, θα ήταν το τελικό σημείο του στοχαστή. Η στάση του έκδηλα υπαρξιακή και ο σκοπός του δεν θα ήταν να κηρύξει το "Τίποτα" στη κοινωνία, μεγάλο μέρος της οποίας γνωρίζει ήδη την πραγματικότητα, αλλά θα έδινε μορφή έντεχνου λόγου στη γραφτή μαρτυρία της συνάντησης του, της στενής του επαφής με τον πολιτικό σουρεαλισμό, με το θέατρο του παραλόγου και με την παράνοια.

Και θα συνέθετε ένα εκκεντρικό, θρασύ δυναμικό "πιστεύω", που απαρνιέται, παρωδεί και χρησιμοποιεί ή και καταχράται οτιδήποτε είχε επινοήσει, καθιερώσει η απύθμενη πολιτική βλακεία και ο εθισμός της κοινωνίας σ' αυτή.

Σε τι πιστεύει ο Ελληνας σήμερα; Μήπως σ' έναν παράλογο παντοκράτορα του πολιτικού τρόμου, ποιητή πάντων των δεινών της κοινωνίας και πάντων των αοράτων προοπτικών της; Και θα φτάσει στην έσχατη αποδοχή της μόνης του ευχαρίστησης να λαχταρά να κρατεί ένα κλαρί ελάχιστο ελιάς, ως διαχρονικό σύμβολο του ελληνικού κλέους, με τα "σπασμένα"του δάκτυλα από την επιμονή του να κτυπά ερμητικά κλειστές θύρες ελπίδας, στο παρόν του αιώνος χρόνου.

Η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να βρει "σωτηρία" στα σημερινά κομματικά σχήματα, τα ενσαρκωμένα πολιτικά απανθρακώματα, τις οικονομικές αλχημικές μίξεις και τις ξεπερασμένες θεωρίες της παλαιοκομματικής λογικής, γραβατωμένης ή αγραβάτωτης!..

Ολα αυτά που βιώνει η κοινωνία, δεν είναι παρά ένα δράμα,μια κακότεχνη θεατρική παράσταση, με στόχο να πετύχει τη διάβρωση των συναισθημάτων και των συνειδήσεων. Ενας πολιτικός μύθος ή παραμύθι που επινόησαν οι Σαρδανάπαλοι της πολιτικής, που στηρίζεται σε αθέμελες σκέψεις και αβάσιμες προβολές των ψυχικών μας πόθων.

Η πορεία μας ως κοινωνία τα τελευταία χρόνια δεν είναι φυσιολογική. Ακολουθεί παθητικά ένα προδιαγεγραμμένο σχέδιο εξαθλίωσης της. Ετσι, το οδυνηρό απρόοπτο δεν αποκλείεται όσο προσδενόμαστε στις πιθανότητες σωτηρίας μας, που απλόχερα προσφέρει ο πολιτικός αβδηριτισμός. Αν ήταν να αναζητούμε μονάχα πιθανότητες γύρω μας, δεν θα υπήρχε καμία δημιουργική κοινωνική προοπτική.

Καταφεύγουμε σ' ένα πεδίο από πιθανοφάνειες για να λυτρωθούμε από τις ασφυκτικές πιθανότητες της καθημερινής ζωής, δηλαδή από ένα κύκλωμα δίχως νόημα. Βιώνουμε έτσι μια αναστροφή της "φυσικής τάξης πραγμάτων". Μετατρέπεται η κοινωνία σ' έναν ιδιότυπο νοσογόνο οργανισμό, που προκαλεί γύρω του τις κατάλληλες για την επώαση του συνθήκες. Και φτάνουμε "ασφαλώς" στην κοινωνική τραγωδία ή σ' ότι μοιάζει με τραγωδία και απελπισία.

Συνειδήσεις πολιτών στρατευμένες στο καθολικό δόγμα, που προσπαθούν να επιβάλουν οι διάφοροι ψευδοσωτήρες του λαού και της χώρας. διαμορφώνει εντός συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος, τον ίλιγγο του κινδύνου και θα ξυπνήσει ακόμη και ίσκιους φόβου για το μέλλον του τόπου.

Με το να παραχωρούμε απεριόριστες πιστώσεις στο μέλλον δεν εξυπηρετούμε τίποτα. Τον εαυτό μας κοροιδεύουμε, επιτείνουμε την ουτοπία. Καταντήσαμε μια κοινωνία υποχείριο εκείνων τους οποίους η αποδεδειγμένη πλέον οικονομία της τεχνοκρατίας, των συμφερόντων των δανειστών και της υποτελούς λογικής των εγχώριων πολιτικών βλακών οπλίζει.

Μια κοινωνία υποχείριο δίχως ελπίδα διάσωσης, δεν είναι παίξε γέλασε πρακτική. Μια προσπάθεια εμφύτευσης "αισιοδοξίας", που συμβάλλει και στην κοινωνική ανθρωποφαγία για λόγους ευεξήγητους, με αντίτιμο τον ες αεί εξανδραποδισμό του Ελληνα, δεν είναι λύση και τόσο χαμογελαστή!...


ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post