Ενός λεπτού σιγή. Και λίγα λεπτά διαλογισμού. Για τα παιδιά που χάθηκαν δίπλα στο δολοφονικό μαγκάλι της ανέχειας, εκεί σε ένα φοιτητικό διαμέρισμα της Λάρισας. Της μνημονιακής ανέχειας, που έχει καταδικάσει το ένα τρίτο του ελληνικού λαού να ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, γύρω στο ενάμισι εκατομμύριο να »σκοτώνει» τις ώρες της ανεργίας του ομφαλοσκοπώντας, ψάχνοντας για φαγώσιμα στους κάδους απορριμμάτων και στα απορρίμματα των λαϊκών αγορών ή βρίζοντας την κακή του μοίρα και τους διεφθαρμένους πολιτικούς, πολλές χιλιάδες νοικοκυρές να σκαρφίζονται τρόπους και κόλπα σε καθημερινή βάση για να βάλουν κάτι τι στο τραπέζι της οικογένειας.
Κι όλοι να ακούν περιδεείς την τρόικα να απειλεί και με νέες μειώσεις μισθών, να ρουφούν με λαχτάρα τις υποσχέσεις των κυβερνώντων για περισσότερες δόσεις διευκόλυνσης πληρωμής των άνομων και ανήθικων φόρων, να τρομάζουν με τις απειλητικές εγκυκλίους του κάθε στεγνού τεχνοκράτη, που »τη βρίσκει» προσομοιάζοντας τη ζωή μας στα σενάρια της εικονικής πραγματικότητας του διαδικτύου.
Αγαπητοί συμπολίτες, τα παιδιά της Λάρισας πέθαναν στο βωμό ενός σκοτεινού μέλλοντος που χτίζουν για εμάς οι δανειστές μας και οι »άρχοντες» του κόσμου τούτου, σε αγαστή συνεργασία με τα ντόπια υποπόδιά τους. Πέθαιναν εισπνέοντας το δηλητηριώδες μονοξείδιο του άνθρακα, αναζητώντας λίγη ζεστασιά. Πριν λίγους μήνες, σε χωριό της Καβάλας, κάποια άλλα αγγελούδια, έγιναν παρανάλωμα πυρός στο ίδιο τους το σπίτι. Λαμπάδιασαν για λίγες ημέρες τις στομωμένες μας συνειδήσεις, τροφοδότησαν τον αδιέξοδο θυμό μας. Και μετά, η λήθη της καθημερινότητας του σκουπιδοτενεκέ, των απορριμμάτων, του γλίσχρου μεροκάματου, της απλήρωτης εργασίας, της απόγνωσης του άνεργου, των δόσεων της εφορίας, του τρόμου των λογαριασμών.
Όπως στη λήθη πέρασαν και οι αυτοκτονίες των 3.000 απελπισμένων συμπατριωτών μας, με τις αυτοκτονίες να μην γίνονται πια ούτε καν μονόστηλα στις τοπικές εφημερίδες.
Λίγα λεπτά διαλογισμού, συμπολίτες μου. Για να θυμηθούμε όσα εύκολα ξεχνάμε μέσα στη δίνη της δύσκολης καθημερινότητάς μας. Για να οραματιστούμε το μέλλον που επιφυλάσσει για τα παιδιά μας η συνταγή »σωτηρίας» της χώρας μας.
Γι να γίνει η οργή μας πολιτική πράξη. Για να σφίξουν τα απλωμένα παρακλητικά χέρια, αλλά και οι μούντζες αγανάκτησης, σε γροθιές ελπίδας και διεκδίκησης, σε αλυσίδες αλληλεγγύης και ανατροπής.
Η νάρκη που προκαλεί το διοξείδιο του άνθρακα βυθίζει, λέει, το θύμα σε μια γλυκιά χαύνωση, τον μεταφέρει στη χώρα του ονείρου και από εκεί κατευθείαν στο σκοτεινό βασίλειο της ανυπαρξίας. Το αποτέλεσμα, θάνατος.
Το δηλητήριο των μνημονίων δρα με πιο στυγνό τρόπο. Ακρωτηριάζει, χωρίς αναισθητικό, τα θύματά του. Μια ολόκληρη κοινωνία, ένας ολόκληρος λαός, αργοπεθαίνει υπό τους ήχους των παιάνων των εθνοσωτήρων. Οι οιμωγές των θυμάτων καλύπτονται από τα κύμβαλα του κοινωνικού αυτοματισμού. Και η »σκιά» του Πάγκαλου πέφτει βαριά πάνω στα εκατομμύρια των συνδαιτυμόνων του- εκείνους ντε, του »μαζί τα φάγαμε»- θολώνοντας την εικόνα εκείνων των άλλων, των πραγματικών συμποτών του στο μεγάλο φαγοπότι της διαπλοκής, που ακόμη τρώνε και πίνουν στην υγεία του κορόιδου και πουλάνε ανέξοδο πατριωτισμό και ακριβοπληρωμένο- από τους ανθρώπους του μόχθου- τρόμο.
Τα παιδιά της Λάρισας έφυγαν οριστικά από την κοινωνία μας. Ήταν κάτι παραπάνω από 20 χρονών, είχαν όνειρα πολλά, κέφι για ζωή και δημιουργία. Στην Εύβοια, στην Κρήτη, οι δικοί τους θρηνούν. Οι συμφοιτητές τους… Τα παιδιά μας… Ζωές χωρίς όνειρα, με μόνη φιλοδοξία την εξασφάλιση του επιούσιου, της επιβίωσης. Ζωή φτηνή, αναλώσιμη, προοριζόμενη για άλεσμα στον πετρόμυλο της »σωτηρίας της χώρας».
Εμείς ζούμε. Όμως, όχι απλά για να θυμούμαστε τα θύματα της κρίσης, όχι για να καθησυχάζουμε τις συνειδήσεις μας με το καθιερωμένο »τριήμερο της οργής και των αναθεματισμών», όσο δηλαδή »παίζουν» οι »τραγωδίες»- όχι πια οι »απλές» αυτοκτονίες- στα τηλεοπτικά παράθυρα. Η καθημερινότητα είναι σκληρή, αλλά θα γίνεται όλο και πιο σκληρή, όσο »οργιζόμαστε κατά περίσταση», όσο δεν μετατρέπουμε την οργή μας σε πόλεμο κατά όλων όσοι επιβουλεύονται τη ζωή μας, σκοτώνουν τα όνειρά μας, διαλύουν την κοινωνία, αποκεφαλίζουν τα παιδιά μας.
Στη χώρα μας, που περισσεύουν οι »σωτήρες»- κι οι ολετήρες- η διέξοδος δεν βρίσκεται στους μοναχικούς δρόμους της προσωπικής- και προσωρινής- επιβίωσης. Δεν βρίσκεται ούτε στους βολικούς »καναπέδες της οργής» και στις κατάρες μπρος στην τηλεόραση, αλλά και ούτε »συφοριασμένες» συνάξεις των καφενείων, όπου »δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα».
Και, πολύ περισσότερο, δεν βρίσκεται στον κοινωνικό αυτοματισμό, στην ξενοφοβία, στην οριζόντια ισοπέδωση των πάντων κάτω από τον οδοστρωτήρα του μνημονιακού κράτους στο όνομα της μιας προκρούστιας κοινωνικής δικαιοσύνης. Σαν εκείνη τη »δικαιοσύνη» του Προκρούστη, που εξόντωσε ο Θησέας, ο οποίος ξάπλωνε τα θύματά του σε μια κλίνη και σε όσους μεν ήταν πιο ψηλοί τους έκοβε τα πόδια για να έρθουν στα ίσα με την κλίνη, σε όσους δε ήταν πιο κοντοί τους τέντωνε μέχρι εξάρθρωσης για να γίνουν ισοϋψείς με την κλίνη.
Οι »σωτήρες» δεν φοβούνται τους μοναχικούς θυμούς μας. Τους προκαλούν κιόλας πολλές φορές, χρησιμοποιώντας τους ως βαλβίδες ασφαλείας. Και δεν φείδονται υποσχέσεων, διαβεβαιώσεων και πατρικών συμβουλών. »ΟΙ κατώτατοι μισθοί δεν θα μειωθούν», δηλώνει κατηγορηματικά ο »καλός» πρωθυπουργός, βάζοντας στη θέση του τον »κακό» Μέργο, αλλά διατηρώντας τον ταυτόχρονα στην παχυλόμισθη θέση του γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών. »Ζάππεια», »κόκκινες γραμμές» και προεκλογικές γαλαντομίες, μας πείθουν για την αξιοπιστία και των σημερινών »κατηγορηματικών» δηλώσεών του.
Φοβούνται, όμως, την οργανωμένη οργή, που σε κάθε στιγμή μπορεί να μετατραπεί σε πολιτική πράξη, φοβούνται την οργή που δένει με την κοινωνική αλληλεγγύη και υπερβαίνει τον τρόμο του σήμερα, επιδιώκοντας ένα καλύτερο αύριο.
Οι ουρές της δυστυχίας στις εφορίες και στη ΔΕΗ τους καθησυχάζουν. Άλλωστε, δεν τους στοιχίζει και τίποτε να εκφράζουν τη »συμπάθειά» τους στους σκληρά δοκιμαζόμενους πολίτες, ή και τη »θλίψη» τους ακόμη, υποστηρίζοντας όμως το »αναγκαίο» της δυστυχίας τους στο βωμό του υπέρτατου χρέους της »σωτηρίας της χώρας».
Αυτό που τους τρομάζει είναι η θέλησή μας να παραμείνουμε άνθρωποι, να ξεπεράσουμε το σκόπελο του ωχαδερφισμού, να μετατρέψουμε τον αγώνα για επιβίωση σε αγώνα για ανθρώπινη αξιοπρέπεια, να σφίξουμε τις παρακλητικά υψωμένες παλάμες σε σφιχτές γροθιές διεκδίκησης.
Θανήλος,ΕΥΒΟΥΣ
Πηγή : Hellas News
viotianet
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva nikolas blogspot
.jpg)
και κλααααααααάμα η κυρία όπως θα έλεγε ο Χάρι Κλυνν.
