γραφει ο αιων
Ξεκινούσε η ταινία προχτές, και αντί για τίτλους είχε λόγια από πολίτες μιας πόλης. Στις Η.Π.Α σε μια πόλη με ιδιαίτερα νούμερα εγκληματικότητας. Μου έκανε εντύπωση. Εν-τυπώθηκε δηλαδή στα μάτια και στον νου μου όταν ανάμεσα στα λόγια αυτά διάβασα : ¨Αυτή η πόλη με κατέστρεψε κυριολεκτικά και ολοκληρωτικά, αλλά είμαι περήφανος που γεννήθηκα και μεγάλωσα σ`αυτήν¨. Με πλημμύρησε με συναισθήματα και πίεσε τους δακρυγόνους αδένες να βγει από μέσα μου. Η κατανόηση, η αναγνώριση του συναισθήματος της πατρίδας. Του σπιτιού. Αυτό είναι το σπίτι του, και ας τον κατέστρεψε. Αυτή είναι η μάνα που τον ανέθρεψε, τον έκανε άνθρωπο και ας τον ταλαιπώρησε. Του έδωσε και του πήρε ευκαιρίες.
Όλα αυτά διήρκησαν λιγότερο από δύο δευτερόλεπτα. Μέσα σ` έναν χείμαρρο άγριων ορμητικών σκέψεων, ατέλειωτες εικόνες γέμισαν τον ταλαιπωρημένο εγκέφαλο μου. Ήδη πολλά του φόρτωσα τόσα χρόνια, και μου φόρτωσαν κι άλλα τόσα. Εικόνες μιας μάνας πατρίδας, ενός σπιτιού με χώρο να κρατήσει άπειρες γενεές πνευμάτων, μιας ταλαίπωρης και πλέον καταφρονημένης μάνας, και εγώ δίπλα της να λέω ¨Είμαι περήφανος που με γέννησες, και ας τώρα καταστρέφομαι μέσα σου¨. Και νομίζω πως δεν μπόρεσα να κρατήσω τους αδένες μου. Έφυγαν γοργοπόδαρες σαν να τρέχαν να κρυφτούν από τον θάνατο, οι σταγόνες. Τα δάκρυα.