Christmas ή Yule γιορτάζει η Δύση στις 25 Δεκεμβρίου;

Christmas ή Yule; Χριστούγεννα ή Ηλιοστάσιο;

Η χριστιανική Δύση γιορτάζει ό,τι και η Ορθοδοξία την 25η Δεκεμβρίου;

Το χειμερινό ηλιοστάσιο του Δεκεμβρίου αποτελεί επιχείρημα της πλαστότητας του χριστιανισμού: εφόσον είναι πιθανότατο ο Χριστός να μην γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, λέγεται πως οι προϋπάρχουσες γιορτές περιέχουν το αληθινό νόημα των ημερών. Κάποιοι υπολογισμοί καταρρίπτουν τη θέση που στηρίζεται στο ότι οι βοσκοί της Βηθλεέμ κοιμόντουσαν στην ύπαιθρο. Εμείς θα δούμε την αντίθετη όψη. Δεν είναι μόνον ο Χριστός που «διεκδίκησε» τον χαρακτηρισμό «ήλιος / φώς». Οι οπαδοί παλιότερων δογμάτων τοποθέτησαν την γέννηση του αρχηγού τους ή βασικών αντιπροσώπων τους την ημέρα αναγέννησης του ήλιου. Και σ’ εκείνες τις προχριστιανικές εποχές υπήρχε σύγκρουση απόψεων ανάλογη με τη σημερινή.

Κλιμακώνεται τα τελευταία χρόνια η εχθρότητα κατά του χριστιανισμού. Τη δίωξη των Χριστουγέννων της τελευταίας δεκαετίας στην Δύση την έχουμε όλοι ακουστά. Απ’ αυτήν δεν έχει γλυτώσει ούτε το πιο ανώδυνο σύμβολο, το χριστουγεννιάτικο δένδρο, αν και η ιστορία του παρουσιάζει διάφορες εκδοχές. Ο διωγμός είναι μέρος της συνολικότερης αντιχριστιανικής πολιτικής που ασκούν οι ΗΠΑ και η ΕΕ, δηλαδή η αιχμή του δυτικού πολιτισμού. Ας δούμε το γιατί σε γενικές γραμμές, με την βοήθεια ήχου και εικόνας.

Η Δύση ιδρύθηκε ως αντιχριστιανική δύναμη. Τον 8ο αιώνα θεμελιώθηκε το φραγκικό κράτος του Άαχεν ως «Η Χριστιανική Αυτοκρατορία». Γι αυτό και ο Καρλομάγνος διεκδίκησε τον τίτλο «Ρώμη» (= κράτος χριστιανών) από την χριστιανική αυτοκρατορία της Κων/πολης δημιουργώντας το περίφημο χριστιανικό «Σχίσμα» που απλώς επικυρώθηκε το 1054. Το έτος 800 «Ρωμαίος» σήμαινε «χριστιανός» και αφού οι Φράγκοι διεκδίκησαν την ορθότητα της πίστης, άρχισαν να ονομάζουν «Γραικούς» τους Ρωμαίους της Ανατολής. Εδώ βρίσκεται η θεμελίωση του κρατικού χριστιανικού προσχήματος. Όμως η ρίζα είναι βαθύτερη, είναι προχριστιανική.

Οι Φράγκοι ήταν ένα από τα γερμανικά φύλα που κατέλυσαν το δυτικό κομμάτι της αυτοκρατορίας. Το φραγκικό κράτος έγινε το ισχυρότερο μετά την γερμανική διείσδυση του 4ου-5ου αιώνα (Γότθοι, Φράγκοι, Βάνδαλοι, Σάξωνες, Λομβαρδοί κ.α.). Όμως κάποιοι από τους βάρβαρους εισβολείς ήταν ήδη «χριστιανοί». Ήταν οι οπαδοί του Άρειου που αποτυγχάνοντας ως αρειανοί να καταλάβουν την Κων/πολη, στις αρχές του 6ου αιώνα εκχριστιανίστηκαν (βαπτίστηκαν), αναγνωρίζοντας, ουσιαστικά ως κεφαλή του κράτους την Κων/πολη και χριστιανικό δόγμα αυτό που αργότερα ονομάστηκε «Ορθοδοξία». Σε λιγότερο από τρεις αιώνες η φραγκική διοίκηση (ή μάλλον η δύναμη που την κατηύθυνε) έδειξε τις πραγματικές της προθέσεις. Το πρώτο Σχίσμα δεν έγινε μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινούπολης, αλλά μεταξύ Φράγκων και Ελληνοκεντρικού Χριστιανισμού. Το «φραγκικό σχέδιο» πραγματοποιήθηκε το 1204. Ο «Φράγκος» παγιώθηκε ως ο μέγιστος εχθρός του Ρωμηού. Να σημειωθεί ότι σήμερα η Δύση εξακολουθεί να ονομάζει «Γραικό» τον Έλληνα χριστιανό, ενώ ο τελευταίος ονομάζει το κράτος «France» ως «Γαλλία». Πάμε τώρα στο τι γιόρταζαν οι Γερμανοί πριν γίνουν Αρειανοί ή Χριστιανοί.

Χειμερινό Ηλιοστάσιο – Το Φως νικά το Σκότος

Ο μονόφθαλμος θεός Όντιν

Όπως όλοι σχεδόν οι πληθυσμοί της Ευρώπης, οι Γερμανοί στην περίοδο του Δεκεμβρίου είχαν τις γιορτές του Ήλιου. Την 21η ή 22α Δεκεμβρίου έχουμε το χειμερινό ηλιοστάσιο και την μεγαλύτερη νύχτα του έτους για το βόρειο ημισφαίριο της γης. Μετά από τρεις μέρες κατά τις οποίες ο ήλιος δείχνει να φρενάρει την καθοδική του πορεία και να «στέκεται», ο ήλιος ανυψώνεται (αναγεννάται) και η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει. Η εκκίνηση της θετικής πορείας (προς το φως) σηματοδοτεί την αισιοδοξία και την γιορταστική διάθεση που συνδέεται -αντίστοιχα- με τις διάφορες μεταφυσικές αντιλήψεις. Την 25ηΔεκεμβρίου οι Ρωμαίοι είχαν τα Σατουρνάλια (Γιορτές του Κρόνου), οι Έλληνες τις γιορτές των θεών / ημίθεων του φωτός (Απόλλωνα-Διόνυσου-Περσέα-Ηρακλή-Θησέα), οι εκτός ρωμαϊκού κράτους Γερμανοί-Σκανδιναβοί είχαν τις γιορτές του Odin, της Mοdraniht, του Thor. Για τους τελευταίους η περίοδος ονομαζόταν «Γιούλ» (Yule ή Yool από το Jul/Jol/Geol… που πιθανότατα προέρχεται από την ελληνική λέξη «γαία»). Γιατί η σημερινή αντιχριστιανική πολιτική της Δύσης έχει ρίζες γερμανο-σκανδιναβικές;

Οι Βρυξέλλες είναι το σημερινό Άαχεν και τα κράτη Γαλλίας και Γερμανίας που αποτελούν τον κορμό της Ε.Ε. είναι τα κομμάτια της αυτοκρατορίας των Φράγκων. Η παγκόσμια κυριαρχία της Βρετανίας από τον 17ο αιώνα και των ΗΠΑ από τον 20ο αιώνα θέτει και την Χριστουγεννιάτικη αντίληψη υπό τις παραδόσεις τόσο του αντιχριστιανικού διαφωτισμού, όσο και των γερμανικών στοιχείων που είχαν ενσωματωθεί από τον 5ο αιώνα όταν Άγγλοι και Σάξονες εκτόπισαν την Ρωμαϊκή διοίκηση και πρόσθεσαν την κουλτούρα τους στην Κέλτικη παράδοση. Η Νορμανδική κατάκτηση του 11ου αιώνα ολοκλήρωσε την γερμανο-σκανδιναβική βάση της «αγγλικής παράδοσης» στην Βρετανία (την ίδια περίοδο οι Νορμανδοί δίνουν ισχυρό χτύπημα και στην Κων/πολη). Σ’ αυτή τη βάση στηρίζεται η νεότερη εχθρότητα κατά του χριστιανισμού. Μπορεί σήμερα ως Έλληνες να ταυτίζουμε ηχητικά τα Χριστούγεννα με το αγγλόφωνο «Jingle Bells» που καμιά σχέση δεν έχει με την γέννηση του Χριστού, όμως ακόμη κι αυτό το τραγούδι στην ελληνοποιημένη του μορφή επαναφέρει την Θεία γέννηση. Μπορεί σήμερα να κυκλοφορεί ένα CD ήχου με «μεσαιωνικά» Χριστούγεννα που ονομάζονται «Γιούλ», όμως αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει πως η μουσική του είναι αντιχριστιανική. Αντίθετα, ακόμα και ο τίτλος δείχνει και την εσωτερική σύγχυση της Δύσης που έχει προκληθεί από την συστηματική υπόσκαψη του χριστιανισμού.

Στον «Μεσαίωνα» τα Χριστούγεννα ήταν περισσότερο πιστά στον τίτλο τους απ’ ό,τι στον 20ο αιώνα, αφού η Δύση είχε μεν κατακτηθεί πολιτικά, όμως η άλωση της Εκκλησίας πήρε διαστάσεις από τον 11ο αιώνα και δεν έφτανε πάντα ως την βάση αποτελεσματικά. Το δυτικό Σχίσμα του 16ου αιώνα είναι αυτό που θα φέρει την μεγάλη εκκοσμίκευση και αυτή θα γίνει πάλι στον γερμανικό-σκανδιναβικό χώρο. Στον 17ο αιώνα τα Χριστούγεννα θα απαγορευτούν στην Μ. Βρετανία για 12 χρόνια  από τον «ανεκτικό» Όλιβερ Κρόμγουελ. Ο λόγος; Κρίθηκαν σατανιστικά. Τα Χριστούγεννα απαγορεύτηκαν και στην Αμερική την ίδια περίπου εποχή. Στα τέλη του 19ου αιώνα τα Χριστούγεννα επανέκαμψαν στην Αμερική, αναμορφωμένα επί το κοσμικότερον. Μεσολάβησε η Επανάσταση στην Γαλλία που επηρέασε πρόσκαιρα τη γιορτή της Γέννησης. Είναι φανερό ότι οι εμφύλιοι πόλεμοι σε Βρετανία, Γαλλία, ΗΠΑ, δεν ευνοούν τα Χριστούγεννα.

Την 10ετία του 1650 τα Χριστούγεννα ήταν επίσημα απαγορευμένα στην Βρετανία από τους επαναστάτες πουριτανούς του Oliver Cromwell. Το σκηνικό αποκεφαλισμένων βασιλιάδων και απαγόρευσης των χριστιανικών γιορτών επαναλήφθηκε στην επαναστατημένη Γαλλία του 1789

Τελικά, όταν σήμερα οι όροι «Christmas»  και «Yule» εμφανίζονται ως συνώνυμοι στην αγγλαμερικανική φρασεολογία τι συμβαίνει; Κάποιες φορές δεν συμβαίνει απολύτως τίποτε. Άλλες φορές η χρήση του «Yule» εντάσσεται στην συνειδητή προσπάθεια αποχριστιανισμού της Δύσης και των Ελλήνων που, πλέον, τυπικά ανήκουν σ’ αυτήν. Οι γιορτές «Yule» συμπίπτουν με το παγανιστικό παρελθόν της Β. Ευρώπης. Αυτό είναι βέβαιο. Είναι όμως κάθε σημερινή εμφάνιση του Yule μια συνειδητή αντίθεση; Σίγουρα όχι, ιδιαίτερα όταν η αναφορά είναι ιστορική. Και ο αρχαίος ελληνικός κόσμος πολλές φορές είχε σύμπτωση και όχι αντίθεση προς τον μετέπειτα χριστιανισμό. Η σημερινή αντίθεση είναι υπαρκτή και οι φορείς της δεν την δηλώνουν μόνον με την ονομασία «Yule». Οι «λευκές διακοπές», ο «13ος μισθός», χρησιμοποιούνται σήμερα, όπως παλιότερα ο «Santa Clauss».

Το φως νικάει το σκοτάδι, αλλά ποιος είναι κάθε στιγμή το φως και ποιος το σκότος;

Οι συμβολισμοί είναι εξαιρετικά χρήσιμοι, αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνοι, επειδή συμπυκνώνουν πολλαπλές παραλλαγές-αποκρύψεις, καθόλου προσιτές για τους αμύητους. Ακόμα και η διαφορετική τοποθέτηση του ίδιου συμβόλου μπορεί να αντιστρέψει το νόημα. Παράδειγμα: Για κάποιους λόγους η ελληνική κοινή γνώμη έφτασε να αποκαλεί «Άγιο Βασίλειο» τον «Santa Claus». O τελευταίος, ως κόκκινος, χοντρός γεράκος είναι ένα εμπορικό σήμα προϊόντος του 20ου αιώνα. Ονομαστικά πατάει πάνω στον Άγιο Νικόλαο (Saint Nicholas / Sankt Nikolaus) ο οποίος αντιπαρατέθηκε στον Άρειο κατά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο. Καταναλωτισμός, ενδυμασία και όψη είναι αταίριαστα με το πρόσωπο του Αγ. Νικολάου και του Αγ. Βασιλείου.

Nimrod-Santa & Nimrod-Semiramis-Tammuz

Ίσως ο «Santa» όχι μόνον δεν είναι ο Άγιος Νικόλαος, ομολογητής του τριαδικού Θεού των Χριστιανών, αλλά ο Nimrod, (ο βιβλικός Νεβρώδ που καλεί τον λαό να αρνηθεί τον Θεό και να χτίσει τον πύργο της Βαβέλ), ένα από τα 3 πρόσωπα της προ Χριστού αντιχριστιανικής τριάδας, που μετά Χριστόν χρησιμοποιείται σκόπιμα σε διάφορους συμβολισμούς. Το πρόσωπο του Santa προσομοιάζει στον Γερμανο-Σκανδιναβό Odin και στον Ολλανδό Sinterklaas. Ο πρώτος φέρει φιδόσχημη ράβδο και συνοδεύεται από κερατόμορφη δαιμονική μορφή του krampus ή μαύρους που παραπέμπουν στον έγχρωμο Nimrod. Ο Ολλανδός Αγ. Νικόλαος δανείζεται από τις βαβυλωνιακές -κατά Nimrod- τελετές την μίτρα στο σχήμα του ψαριού (που φοράει και ο Πάπας). Ταυτίζεται το ψάρι αυτό με τον Χριστό (ΙΧΘΥΣ=Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ); Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε. Μήπως το σύμβολο υιοθετείται από την παπική Ρώμη προς παραπλάνηση; Μάλλον, αλλά ποιος θέλει να παραπλανήσει ποιόν; Άρα, το ερώτημα διαμορφώνεται ως εξής: «ήταν συνειδητά αντιχριστιανική η επιλογή του Santa (Satan) για την Δύση -κατ’ επέκταση- και για την Ανατολή; Προφανώς, αν λάβουμε υπόψη ότι και η γέννηση του Nimrod και η γέννηση του γιού του Ταμούζ τοποθετείται την 25η Δεκεμβρίου. Να ζητήσουμε πιστοποιητικό γέννησης από τον Ηρακλή ή τον Odin; Να φανταστούμε ότι ο Διόνυσος και ο Κρόνος πάλεψαν για το ίδιο «φως» υπέρ του ανθρώπου;

Ένα ακόμη παράδειγμα των συμβολιστικών παιχνιδιών: Οι μέρες της γιορτής Χριστουγέννων και Ηλιοστασίου (Yule) δεν συμπίπτουν πάντα ως σύνολο. Οι Ορθόδοξοι μιλάνε για «δωδεκαήμερο» που ξεκινά από τα Χριστούγεννα και τελειώνει στα Θεοφάνια. Οι δυτικοι αναφέρονται σε: «12 days of Christmas», «13 days of Yule», «13 days of Solstice» ή «13 days of Christmas» (βλ. και το σχετικό τραγούδι με τις παραλλαγές του). Ο αριθμός 13 έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές ως αντιχριστιανικό σύμβολο.

Συμπερασματικά

Ο Χριστός έχει έναν εχθρό, καταγραμμένο προχριστιανικά στο βιβλίο της Γενέσεως. Η μάχη του Σατανά εναντίον του Θεού συνεχίζεται στην μετά Χριστό εποχή με λιγότερο εκφοβισμό και περισσότερο δόλο, καθόσον το σκότος του «φέροντος το φως» Εωσφόρου αποκρύπτει την πηγή του, για να πείσει τον άνθρωπο ότι εξίσου ανύπαρκτος είναι ο Γεννήτωρ της ζωής, ώστε να πάρει αυτός την θέση Του.

Τι γιορτάζει η χριστιανική Δύση στον 21ο αιώνα; Στην βάση, ό,τι θέλει ο καθένας. Όπως και στην Ανατολή, όπως παντού. Σε επίπεδο κεντρικής καθοδήγησης όμως, η αντιχριστιανικότητα εκπορεύεται από τον κατακτητή της δυτικής ρωμαϊκότητας. Αυτός εμπότισε το δυτικό χριστιανικό στοιχείο με την γερμανο-σκανδιναβική παράδοση που ήταν ή μπορούσε να θεωρηθεί συμβατή. Σταδιακά η παράδοση αυτή επανερμήνευσε ή αντικατέστησε τα στοιχεία που θα μπορούσαν να προδώσουν το πρόσωπό της. Στον 20οαιώνα η προσπάθεια για τον «εθελοντικό αποχριστιανισμό» δόθηκε μέσα από το σκανταλιάρικο αστείο, την λατρεία της φύσης και την καταναλωτική ευφορία. Η διάκριση δεν είναι πλέον «Δύση-Ανατολή».

Μπορεί ο Disney και το Hollywood να ασκούν αντιχριστιανική προπαγάνδα, όμως οι νέοι της Βαυαρίας δεν δηλώνουν κάτι αντίστοιχο, εξαπολύοντας τους krampus μετά το τραγούδι τους. Το ίδιο και οι Έλληνες που κρατούν ακόμα τα διονυσιακά έθιμα, τις μνήμες του θεού Πάνα, των καλικάντζαρων και των τραγόμορφων και το Χριστόξυλο: το κούτσουρο που καίει στη φωτιά για δώδεκα μέρες (δωδεκαμερίτης), όπως και το yule log.

Υπό προϋποθέσεις, «Yule» και «Christmas» εκφράζουν το ίδιο θετικό μήνυμα της νίκης του καλού που σώζει τον άνθρωπο από την μοχθηρία. Η ανθρώπινη συνείδηση δεν έχει πολλούς τρόπους πρόσληψης της καλοσύνης. Ταυτόχρονα, η ιστορία προχωρεί. Ο Ιησούς Χριστός, εκτός από θεωρούμενος Θεός ήταν και ένα ιστορικό πρόσωπο.

Το καραβάκι της ιστορίας

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post