Τέτοιαν ημέρα…

γραφει ο αρισταρχος

Σήμερα είναι 23 Μαρτίου. Σε δύο ημέρες θα γιορτάσουμε την ανάμνηση της έναρξης  του αγώνα μας για την πολυπόθητη ανεξαρτησία της πατρίδας μας. Ακριβώς 368 χρόνια κάτω από την Οθωμανική κυριαρχία. Μια Ελλάδα που ανάσανε κρυφά, πολλαπλασιάζονταν κρυφά, μορφώνονταν κρυφά, οπλίζονταν με το σαράκι της λευτεριάς κρυφά. Έφτασε εκείνη η πολυπόθητη μέρα και φούσκωσαν τα στήθια με ενθουσιασμό. Φόρεσαν τις καθαρές φουστανέλες και τα περιποιημένα τσαρούχια, στράβωσαν το κόκκινό τους φέσι κι έβαλαν τα κουμπούρια τους στο σελάχι. Ύστερα πήραν της μάνας και του πατέρα την ευχή για να καταλήξουν μπροστά στα πετραχήλια της ορθοδοξίας να πάρουν την ευλογία της για την καλή έκβαση του αγώνα που άρχιζε σε όλο το Ελληνικό βιλαέτι.

Ένας αγώνας άνισος που τον άντρωνε η δύναμη και η δίψα της ψυχής για ελευθερία. Και τα διαζευκτικά δεν ήταν πολλά. Ένα “ταν ή επί τας” μεταφρασμένο στην πραγματικότητα του 1821. “Ζωή ή θάνατος”. Περιθώριο για κάτι άλλο δεν υπήρχε. Αυτή ήταν η γνώριμη Ελληνική λεβεντιά ζωντανεμένη από αμέτρητα παλικάρια όσα και οι Έλληνες. Όλοι ήρωες αθάνατοι. Για μια ιδέα, την ελευθερία.

Αυτή που οι συνεχιστές τους διεκδίκησαν στα οχυρά του Ρούπελ, της Πίνδου, τηςΚρήτης. Αυτή που κάποιοι ιστορικοί υπόλογοι παραχώρησαν χωρίς άνοιγμα μύτης σε Γερμανούς επίτροπους.

Έχουμε τύμβους, επιγραφές , αγάλματα, σύμβολα για να μας θυμίζουν πως γι αυτό που απολαμβάνουμε κάποιοι θυσιάστηκαν.  Και δεν είναι τόσο απλό για να το ξεπουλάμε. Ένα από τα εθνικά μας σύμβολα και η σημαία. Είναι από τα πιο ισχυρά σύμβολα και φυσικά όχι ένα κομμάτι πανί που το πάει ο αέρας εδώ κι εκεί.

Δεν είμαι εθνικιστής ούτε και μ’ αρέσει η λέξη. Αγαπώ όμως φανατικά την πατρίδα μου και όλα όσα την κοσμούν και την πρεσβεύουν. Δεν μ’ αρέσει να την λοιδορούν και πολύ περισσότερο να την ευτελίζουν. Αλλά θέλω να θυμίσω σε όλους αυτούς που τόσο εύκολα ξεχνούν πως…

Εδώ είναι Ελλάδα. Την Δευτέρα εορτάζουμε την μεγαλύτερη Εθνική γιορτή μας, και το θυμίζουμε αυτό σε όλους με ένδειξη τιμής και σεβασμού σ’ αυτούς που θυσιάστηκαν, με μια απλή ανάρτηση του συμβόλου μας. Της σημαίας μας.  Το πρωί με απογοήτευση παρατηρούσα μια αναλογία αποκαρδιωτική. Στα εκατό σπίτια, είχαν δεν είχαν σημαία τα πέντε!

Για το Θεό ρε παιδιά, ξεχάσαμε ποιοι είμαστε; Ξεχάσαμε πως χιλιάδες χρόνια τώρα την ελευθερία μας την ποτίζουμε καθημερινά με αίμα και σεβασμό στα ιδανικά της φυλής μας; Ξεχάσαμε την γαλανόλευκη προς τέρψιν των ψευτοκουλτουριάρηδων που μαζί τα έφαγαν και μας έφεραν σ’ αυτή την κόψη;  

Τώρα θα μου πεις “ωχ ρε αδερφέ, έχουμε το χάλι μας την σημαία θα σκεφτόμαστε;”

Αν δεν το ξεχνούσαμε αυτό και μαζί του όλα τα άλλα που απαρτίζουν την έννοια της πατρίδας μας ίσως να παίρναμε διαζύγιο με τον καναπέ, ίσως να σταματούσαμε όλα τα κακά και όλους τους κακούς, ίσως τα πράγματα να μην ήταν καν έτσι.

Ίσως να νιώθαμε περισσότερο υπεύθυνοι σε όλες μας τις επιλογές και κυρίως απέναντι στην πατρίδα.

Στίχοι Γκάτσος Μουσική Χατζηδάκης

Τέτοιαν ημέρα διάλεξεν η σπλαχνική Μαρία
να ειπεί στον Κύριο του Παντός που τ άψυχα εμψυχώνει:
«Κοίτα στη γη τους Χριστιανούς, που μ άπειρη λατρεία
εμέ γιορτάζουν σήμερα, πόση σκλαβιά πλακώνει;»
Και πνεύμα θείο χύθηκε μεμιάς εις την Αγία
ψυχή του ενδόξου Γερμανού, που ατρόμητος απλώνει
το ξακουστό το Λάβαρο κι από την εκκλησία
πρώτος προβαίνει αγωνιστής και πρώτος ξεσπαθώνει.
Φεύγουν απ’ όλες τις μεριές οι Τούρκοι τρομαγμένοι,
ενώ προφέρει ο Γερμανός κι ηχολογούν οι άλλοι
τον όρκο, π όλην έσειε βαθιά την οικουμένη.
Μέρα γλυκιά, μέρα λαμπρή, μέρα χαριτωμένη!
Κάθε φορά που η λάμψη σου στην εκκλησιά προβάλλει,
πάντα με δάφνη ελεύθερη θα την ιδείς σπαρμένη.

αἰέν ἀριστεύειν