Τα παιδιά της ομίχλης

γραφει ο αρισταρχος

Ήλθε, είδε και απήλθε! Τι έδωσε, λάθος. Αυτός δεν δίνει ποτέ! Τι συζήτησε, ποτέ δεν θα το μάθουμε. Τι ζήτησε, ούτε αυτό θα το μάθουμε. Αλλά σίγουρα θα το νιώσουμε. Κι αν είναι και χοντρό, βοήθα Παναγιά! Τα τελευταία τρία χρόνια τι να λέμε. Αρχίσαμε, είναι η αλήθεια, να συνηθίζουμε…

Ο λόγος για τον υπερυπουργό μας πέραν, στην Γερμανική καγκελαρία. Τον περίφημο Σόϊμπλε. Τι κι αν είναι ανάπηρος, είναι αποτελεσματικός. Ξεπερνάει τους υφάλους και τους σκοπέλους με μοναδική ευκολία και με σταράτες κουβέντες “Το θέμα λύθηκε οριστικά το ’53 και δεν απασχολεί την Γερμανία” Τώρα, το τι λέμε εμείς για 500 τόσα δις δεν έχει και πολύ σημασία όταν η υπεύθυνη ηγεσία μας δεν το θέτει ρητά μπροστά στις παγκόσμιες κάμερες . Μπροστά στα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης. Ακόμα και καλά για το δεδικασμένο του Διστόμου. Όμως…

Γιατί;

Δεν μας λέτε και μας τους αθώους Έλληνες, να μαθαίνουμε. Φοβόμαστε μήπως δεν μας δώσουν δανεικά; Αν είναι να μας δώσουν τα χρωστούμενα, δεν τα θέλουμε τα δανεικά! Ή δεν θέλουμε δανεικά, γιατί θέλουμε τα χρωστούμενα. Τι δεν καταλαβαίνουμε από όλα αυτά;

Αυτή η χώρα ήταν πάντα σε αντιπαράθεση μαζί μας. Η φιλία της ήταν Ανατολικά και Βόρεια της χώρας μας. Πάντα εκεί κοίταζε. Κι αν δεν τους ήθελε για ένα εκατομμύρια λόγους μέσα στην ένωση έβαζε εμάς να τεντώνουμε το δάχτυλο. Έβαζε εμάς να βγάζουμε το φίδι από την τρύπα.

Δεν είναι λοιπόν τα χρήματα αυτά καθ’ εαυτά. Αυτά, τα χρήματα, είναι το μέσον που θα μας γονατίσουν για να πέσουμε στα σκατά. Εκεί που τόσα χρόνια τα παιδιά της ομίχλης των Νιμπελούγκεν  αγωνίζονται να μας στείλουν. Στην Νιμπελχαϊμ! Αλλά εκεί φυλάει προ πολλού ο Κέρβερος.Έτσι, καταφεύγουν στην Ελλάδα ψάχνοντας πάντα για το δαχτυλίδι της εξουσίας. Ανέκαθεν οι φίλοι μας ψάχνουν για σύμβολα δύναμης και εξουσίας. Και μπροστά σ’ αυτή τους την προσπάθεια δεν φείδονται ανθρώπων. Κι ας τους έδωσε την τελική άποψη ο Βάγκνερ με το Λυκόφως των Θεών.

Ζήστε λοιπόν τον μύθο σας και αφήστε εμάς να ζήσουμε τον δικό μας που είναι και πολύ πιο παλιός.

αἰέν ἀριστεύειν