Η δημοπρασία για τις τηλεοπτικές άδειες αύριο, μ' όλα τα χαρακτηριστικά της γκροτέσκο διαδικασίας και της γελοιότητας, που ευτελίζει ακόμη περισσότερο την έννοια της διαφάνειας και της "απελευθέρωσης" της πληροφόρησης, θα δημιουργήσει ένα περισσότερο χαοτικό τηλεοπτικό περιβάλλον.
Με όλους τους υπάρχοντες τηλεοπτικούς σταθμούς να συνεχίζουν την εκπομπή τους, δήθεν σ' ένα στάδιο μεταβατικό. Και ταυτόχρονα να εμφανίζονται "νέοι" κάτοχοι τηλεοπτικών αδειών, από τα απανθρακωμένα επιχειρηματικά παλιά τζάκια, με το φορτίο της χρόνιας διαπλοκής στους ώμους τους, για να θέσουν "υγιείς βάσεις" στο τηλεοπτικό χώρο...
Η "τσιρκολαγνεία" πολιτικών και επιχειρηματιών, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης σ' όλο το εύρος της απάτης, με τους πολίτες σε μόνιμη σύγχυση να έχουν δείχνουν να μην έχουν κουραστεί ως παθητικοί θεατές των τετελεσμένων και μάλιστα εν ονόματι τους.
Τι να πιστέψει κανείς; Πως να πιστέψει; Γιατί να πιστέψει; Δεν πιστεύει πια τίποτα. Και στους καιρούς της απιστίας όλα κλονίζονται κι όλα γέρνουν μέσα στην ψυχή του κάθε σκεπτόμενου πολίτη. Και παραδίδεται ενίοτε, ακόμη κι αυτός, χωρίς να μετράει τις συνέπειες της αιχμαλωσίας του. Προσφέρει τον εαυτό του χωρίς αντάλλαγμα. Και δέχεται αδιαμαρτύρητα τη νέα δουλεία, που του επιβάλλουν η πολιτική απάτη και τα ανομολόγητα συμφέροντα.
Μήπως τελικά έχουμε εξοικειωθεί με την ιδέα του τέλους μας; Φαίνεται πως η ιδέα της καταστροφής ασκεί ακαταμάχητη γοητεία στην ελληνική κοινωνία σήμερα. Πολλοί Ελληνες αρχίζουν να εγκαταλείπουν την ιδέα της "ανοικοδόμησης" και αποδέχονται την ιδέα της καταστροφικής μοίρας, όπως αυτή υφαίνεται από τους τεχνίτες τους πολιτικών προσαρμογών και κομματικών συνονθυλευμάτων.
Υπάρχει άραγε το δίλημμα της εκλογής στους Ελληνες; Αν δηλαδή θα κάνουν ουρανό ή κόλαση τις καταστάσεις που ζούνε, και οι νέες γενιές είναι υποχρεωμένες να ακολουθήσουν τη μοίρα που τους διαμορφώνεται; Η εκλογή αυτή είναι σαν μια άφευκτη επιταγή. Πρέπει οι Ελληνες να διαλέξουμε είτε το ένα είτε το άλλο. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε την ανάγκη της εκλογής αυτής ανάμεσα στην έξοδο από την αιχμαλωσία μας και την καταστροφή.
Θεατές μιας ανήθικης πολιτικής ηθικής, που εμφανίζεται με διάφορα προσωπεία, που ωστόσο εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα και τις ίδιες παγιωμένες αντιλήψεις. Και διατρέχουμε μια περίοδο της ιστορίας, που πολλοί θεωρούν ότι η ηθική είναι απλούστατα ζήτημα ατομικής αγωγής και όχι πολιτικής και κοινωνικής πρακτικής, άρα δεν υπάρχει καμία ανάγκη ηθικής εκλογής για το σύνολο της κοινωνίας.
Από πλάνη σε πλάνη. Και περιπλανώμενοι στην πλάνη μας, αφήνουμε ανεξέλεγκτο το χώρο για κάθε πολιτική αυθαιρεσία και πολιτική επιτηδειότητα, μένοντας απλώς στις λέξεις που σχηματοποιούν τις έννοιες.
Και με την ευκολία δρασκελίσματος καμηλοπάρδαλης, μετατοπιζόμαστε από την μια στην άλλη άποψη, με δανεικές συνήθως ιδέες ή και ατάκες, έχοντας παραμερίσει την ανάγκη της εκλογής. Γιατί το πρόβλημα της εκλογής δεν αντιμετωπίζει ένα εύκολο δίλημμα, χωρίς προυποθέσεις και χωρίς άμεσες συνέπειες στην "τακτοποιημένη" κατά την εκτίμησή μας καθημερινότητά μας.
Μπορεί να βλέπουμε ή και να αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας, αλλά ρίχνουμε το βάρος της εκλογής σ' ότι εξασφαλίζει την "ησυχία" μας και τη διαφύλαξη των όποιων κεκτημένων, με αποτέλεσμα οι πράξεις μας ή μάλλον η αδράνειά μας να συγκομίζουν τον κοινωνικό θάνατο.
Πως να εκλέξουμε; Και τι θα εκλέξουμε; Ερωτήματα που με προσχηματικό μανδύα θέτουμε κάθε φορά που μας φέρνουν ενώπιον της οδυνηρής πραγματικότητας μας. Και τα ίδια αυτά ερωτήματα αποκαλύπτουν την εξουθενωτική δυστυχία μας, που δεν είναι μονάχα δυστυχία υλική - γιατί για πολλούς ακόμη δεν είναι - μα κάτι βαθύτερο κι απέραντα δραματικό: ερημιά και φθορά της ψυχής.
Και πολλοί εμφανιζόμενοι ως "τακτοποιημένοι" και ταυτοποιημένοι με τις συνήθειές τους, άρα και αποδέκτες του κάθε πολιτικού παραλογισμού ή και της πολιτικής απάτης, προσπαθούν να περάσουν την εναγώνια φάση της εσωτερικής αλλαγής τους.
Γιατί μ' όλο που εκθέτουν την αντίληψή τους στην αδηφαγία των πρόσκαιρων αναγκών τους, νιώθουν στα έγκατα του είναι τους να κυριαρχεί η σύγχυση και το χάος.
Είναι βέβαιο πως η εξωτερική ζωή καθρεπτίζει την εσώτερη ζωή της κοινωνίας. Και δεν υπάρχει αμφιβολία πως τούτη την ώρα η αρρυθμία της εξωτερικής ζωής είναι ένας πιστός κατοπτρισμός της βαθύτερης αρρυθμίας του εσωτερικού κόσμου των πολιτών του τόπου τούτου.
Με περισσότερες ή λιγότερες τηλεοπτικές άδειες δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στο βοθροειδές τηλεοπτικό περιβάλλον, όπου βρίσκουν καταφύγιο πολιτικές φιλοδοξίες εναγκαλισμένες με τη δημοσιογραφική αθλιότητα. Η ιστορική στιγμή διεκδικεί την ανάγκη της εκλογής και την ρωμαλέα επιβολή της κοινωνικής βούλησης...
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.