45 λεπτά με τον Τσαρλς Νταλάρα

του Θάνου Δημάδη

Τον Τσαρλς Νταλάρα τον πρωτοσυνάντησα στο γραφείο του, στην έδρα του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου στην Ουάσινγκτον. Ήταν τέλος Ιουλίου- αν θυμάμαι καλά- και η γραμματέας του με είχε καλέσει μία μέρα πριν για να μου μεταφέρει εκ μέρους του ότι "έκανε δεκτό το αίτημα μου του είχα υποβάλει για συνέντευξη" (Δείτε το video της συνέντευξης που είχε προβληθεί στο protagon εδω) . Το πρώτο πράγμα που έκανα κλείνοντας το τηλέφωνο ήταν να αναζητήσω και να μάθω περισσότερα πράγματα για τον ίδιο και την προσωπική του ιστορία. Απ' όλα όσα διάβασα με εξέπληξε- θετικά οφείλω να ομολογήσω- ένα: Ότι ήταν κάτοχος διδακτορικού και ότι το διδακτορικό του δεν είναι σε κάποιον συναφή της οικονομίας ή του τραπεζικού δικαίου τομέα. Αλλά στη φιλοσοφία. Περνώντας την πόρτα του γραφείου του την επόμενη μέρα ήλπιζα ότι, τουλάχιστον, δε θα συναντούσα έναν τύπο σαν τους πολλούς που κυκλοφορούν στην πιάτσα των τεχνοκρατών, οι περισσότεροι εκ των οποίων μπορούν να σου εκθέσουν άρτια την άποψή τους για την τρέχουσα οικονομική...
 κατάσταση, τους λείπει όμως το πολιτικό ή το φιλοσοφικό υπόβαθρο για να ερμηνεύσουν τα πράγματα. Μετά την πρώτη σφιχτή χειραψία που είχα μαζί του, ο Τσαρλς Νταλάρα δεν μου χάλασε ευτυχώς την εικόνα που είχα φτιάξει γι' αυτόν.

"Πώς και διδακτορικό στην φιλοσοφία;" τον ρώτησα χωρίς πολλά άλλα λόγια. "Σίγουρα δεν ήταν τυχαίο" μου απάντησε. Και στη συνέχεια άρχισε να μου εξηγεί το πώς οι σπουδές του πάνω στη φιλοσοφία τον βοήθησαν μέχρι σήμερα σε αυτό που ανέφερα προηγουμένως. "Να αναλύεις την οικονομία και τα δεδομένα που έχεις μπροστά σου πάντα με την μεγαλύτερη ευρύτητα σκέψης που σου δίνει το μυαλό σου" μου εξήγησε. "Είναι κάτι για το οποίο δεν έχω μετανιώσει ποτέ" λέει. Πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη, μιλούσαμε σχεδόν για 45 λεπτά κατά τη διάρκεια των οποίων συζητήσαμε πολλά άλλα πράγματα πλην του PSI και της αρχικής συμφωνίας της 21ης Ιουλίου, που τότε από πολλούς φάνταζε ως λύση στο ελληνικό πρόβλημα. Αλλά τελικά δεν ήταν. Άρχισε να μου περιγράφει πώς θυμάται την Ελλάδα και τους Έλληνες όταν πολλά χρόνια πριν είχε επισκεφθεί τη χώρα μας για οικογενειακές διακοπές. Μου μιλούσε για τον ελληνικό παράδεισο που είναι το διαχρονικό όνειρο του μέσου Αμερικάνου να ζήσει για τις διακοπές του και για την "ελληνική φιλοξενία" που δε ξεχνάει ποτέ, όπως μου είπε. Μου δήλωσε ότι παραμένει θαυμαστής της ελληνικής ιστορίας και χαρακτήρισε τον εαυτό του λάτρη της ελληνικής μυθολογίας. Για την ελληνική κρίση θυμάμαι να λέει και να ξαναλέει ότι "ο λαός της χώρας σας πληρώνει για πράγματα που δεν έχει φταίξει και άλλοι δημιούργησαν με τα λάθη τους και τις πολιτικές τους". Καθώς και την πεποίθησή του ότι "η Ελλάδα θα βγει από την κρίση, έστω και με δυσκολίες. Αλλά θα βγει πιο δυνατή απ΄ όταν μπήκε στην κρίση αυτή". Σκέφτομαι ότι ίσως χρειαστεί πολύς χρόνος για να μάθουμε αν είχε δίκιο ή όχι. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης που είχαμε παρατήρησα δύο πράγματα: το πρώτο είναι οι χειρονομίες που έκανε διαρκώς με τα χέρια όσο μιλούσε στην προσπάθειά του να αποδώσει όσο πιο εκφραστικά μπορούσε αυτό που έλεγε. Το δεύτερο είναι ότι τίποτε δεν άφηνε να του αποσπάσει την προσοχή όσο μιλούσαμε και απαντούσε σε αυτό ακριβώς που τον ρωτούσα χωρίς περιστροφές.

Σήμερα ο Τσαρλς Νταλάρα βρίσκεται στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού και ελληνικού ενδιαφέροντος καθώς από τους χειρισμούς του εξαρτάται άμεσα μία διαπραγμάτευσης στην οποία η Ελλάδα και συνολικότερα η ευρωζώνη έχουν επενδύσει- δικαίως ή αδίκως- πολλά. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Νταλάρα δεν θα ήθελε με τίποτα να χρεωθεί ένα ιστορικό ναυάγιο στις συνομιλίες. Μία αρνητική εξέλιξη ξέρει ότι δε θα έπληττε μόνο τη χώρα μας, οδηγώντας την σε άτακτη χρεοκοπία, αλλά πρωτίστως το δικό του προσωπικό κύρος. Είναι περιττό να πει κανείς ότι τα συμφέροντα που εκπροσωπεί είναι εκ διαμέτρου αντίθετα από τα συμφέροντα της χώρας μας ή των δανειστών της (τα οποία δεν είναι απαραίτητο ότι ταυτίζονται πάντα). Τελικά δεν ξέρω αν ο Τσαρλς Νταλάρα θα μείνει τελικά στην ιστορία ως ο άνθρωπος που θα αποτρέψει το πρόγραμμα του PSI για την Ελλάδα από ένα "φιάσκο" που κάποιοι έχουν αρχίσει- επιπόλαια ή μη- να προδιαγράφουν. Αυτό που ξέρω είναι ότι το όνομα του Τσαρλς Νταλάρα θα είναι το μόνο που μετά από πολλά χρόνια που δεν θα ξεχάσουμε εύκολα. Άλλωστε στην σημερινή ευρωπαϊκή κρίση χρέους, δεν υπάρχει μόνο έλλειμμα φωτισμένων μυαλών, αλλά και φινετσάτων ονομάτων όσων καλούνται μέχρι σήμερα να τη διαχειριστούν. Ο Τσαρλς Νταλάρα έχει σίγουρα το δεύτερο. Για το πρώτο θα δείξει το μέλλον, όταν η ιστορία αποφανθεί για τον ρόλο που έπαιξε ο καθένας σε όλη αυτήν την περίπλοκη ιστορία του ελληνικού "κουρέματος".
Protagon