Σχη εα<55 ετών
Τα τελευταία τρία χρόνια γίνεται πολύς λόγος για τη δυνατότητα των Ελλήνων πολιτών, να είναι υποψήφιοι στις εισαγωγικές εξετάσεις των στρατιωτικών παραγωγικών σχολών, χωρίς την προϋπόθεση του γένους. Με τον όρο Έλληνας πολίτης εννοούμε αυτόν που έχει την ελληνική ιθαγένεια.
Έναυσμα, για να ξεκινήσει το ζήτημα αυτό, έδωσε το Κράτος, όταν από το 2010 κατήργησε, ως προϋπόθεση εισαγωγής των υποψηφίων, το “ελληνικό γένος”.
Το γένος ως έννοια έχει να κάνει με το αίμα. Είναι δηλαδή η μία συνιστώσα του έθνους (όμαιμον) ενώ η άλλη είναι η κοινή συνείδηση της καταγωγής και ιστορίας ή εθνική συνείδηση (ομόψυχον).
Και ενώ η έννοια του λαού ή των Ελλήνων πολιτών έχει να κάνει με τη σχέση τους με συγκεκριμένο κράτος, της Ελληνικής Δημοκρατίας, η έννοια του έθνους ξεπερνάει τα γεωγραφικά όρια του κράτους, και περιλαμβάνει ως έννοια και την ελληνική ομογένεια, τους Έλληνες της διασποράς. Το έθνος είναι έννοια διαχρονική: του χθες, του σήμερα και του αύριο. Έτσι π.χ. ενώ Έλληνες πολίτες δεν υπήρχαν πριν 1500 χρόνια, αφού δεν υπήρχε ελληνικό κράτος, υπήρχαν Έλληνες το γένος, δηλαδή ελληνικό έθνος. Και αν υποθέσουμε ότι στο μέλλον υπάρξει ένα ενιαίο κράτος, αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, δεν θα υπάρχουν Έλληνες πολίτες αλλά θα υπάρχει ελληνικό έθνος.
Όπως παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια, η έννοια του έθνους τείνει να εξαλειφθεί από τον προφορικό και γραπτό λόγο. Αντ’ αυτής χρησιμοποιείται μόνο η λέξη «λαός». Πότε ακούσατε τελευταία φορά κάποιον πολιτικό να μιλάει για ελληνικό έθνος;
Εντύπωση μου προκάλεσε η πρόσφατη συνέντευξη του οικονομολόγου Αδαμαντίου Πεπελάση, τον περασμένο Φεβρουάριο στο περιοδικό ΜΟΝΟ, όπου στην τελευταία ερώτηση του δημοσιογράφου: «η τελευταία σας ανησυχία ποια είναι;» απήντησε:
«Αν στο πω θα γελάσεις. Όχι εσύ. Ο αναγνώστης μας… Φοβάμαι για το έθνος! Ο Γιάννης Σακελλαράκης, ένας διαπρεπής αρχαιολόγος που, για ευνόητους λόγους, δεν έγινε ποτέ καθηγητής στην Ελλάδα, ήταν δεμένος με τούτα τα χώματα. Ο αναγνώστης σου θα αναρωτηθεί τι θα πει, στα 2012, δεμένος με τα χώματα. Δεν ξέρω. Ό, τι καταλαβαίνει ο καθένας. Μου έλεγε ο Γιάννης, ρε συ Διαμαντή τόσα χρόνια σκάβω και ανακαλύπτω όλα αυτά τα ευρήματα. Ξέρεις πού καταλήγω; Ίδιοι μασκαράδες ήταν κι αυτοί όπως κι εμείς, αλλά ήταν και κάτι άλλο. Είχανε ψυχή. Αυτό εννοώ λέγοντας ότι φοβάμαι για το έθνος. Αυτό το έθνος το έμαθα στην πρώτη δημοτικού και από τη μάνα μου. Ας μου πει κάποιος τι άλλο έχουμε τούτη τη στιγμή της συμφοράς να μας κρατήσει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω μια σημαία και να βγω στους δρόμους και να φωνάζω ζήτω η Ελλάς και ζήτω το έθνος. Ξέρω όμως πως κάτι μέσα στην ψυχή μου αναστατώνεται. Αυτό φοβάμαι ότι χάθηκε, χάνεται. Λυπάμαι που όταν γκρινιάζουμε για την κρίση φτάνουμε μέχρι εκεί που πάει το άτομό μας. Αυτούς τους Έλληνες φοβάμαι που αλλάξανε μέσα σε είκοσι χρόνια αξίες και ιδανικά».
Δυστυχώς, όποιος αναφέρεται στο έθνος και στη φυλή λοιδορείται ως γραφικός και κακοχαρακτηρίζεται ως «εθνικιστής», ως ο εθνικισμός να είναι μια καταστρεπτική επιδημική νόσος. Οι θολοκουλτουριάδηδες «προοδευτικοί» , όποιον μιλάει για έθνος ή φυλή τον χλευάζουν ως «υπερπατριώτη» ή «ελληναρά». Σε πολλές περιπτώσεις, ελέω δημοσιογραφικής ασυλίας και γενικής ατιμωρησίας, του προσάπτουν χαρακτηρισμούς όπως «φασίστας», «ναζιστής», «σταγονίδιο» κλπ.
Άραγε τι θα απαντούσαν όλοι αυτοί οι γελοίοι στον Γεώργιο Τερτσέτη, ο οποίος στον πρόλογό του στα απομνημονεύματα του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη (Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836) αναφερόμενος σε αυτά λέγει:
«Εμπρώτοις είναι βιβλίο συνθεμένο από Έλληνα, το κείμενό του έργα Ελλήνων και η φωνή του, φωνή γνήσια γνήσια, καθαρή της ημέρας μας, όθεν η Ελληνική Φυλή θα χαρή θαρρώ, εις την εμφάνισίν του, ως χαίρεται νεόπανδρο ανδρόγυνο αν τους εγεννήθη πρωτότοκο βρέφος αγώρι, ομοιάζει κατ’ εντέλειαν των γονέων, γελά το αχείλι του ως της μητρός του και όλη του η φυσιογνωμία εικονίζει τον πατέρα, είναι αίμα από τα φυλοκάρδια τους, ομοίως και το νέον βιβλίον είναι γνησιότατον της Ελλάδος, δεν έχει αμφίβολα γεννητάτα και ως γέννησις ανθρώπου δεν μοιάζει γραμμένο με μελάνι, αλλά με αίμα, όσο εχύθη παλικαρίσια διά την ανάστασιν της φυλής».
Από τότε όμως μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Μετά την αθρόα ελληνοποίηση αλλοδαπών, μεταναστών που διαμένουν στην Ελλάδα, ώστε να μπορούν αυτοί να ψηφίζουν στις εκλογές, προέκυψε το ζήτημα της συνταγματικότητας του νόμου 3838/2010, σύμφωνα με τον οποίο μπορούν τα τέκνα αλλοδαπών, που γεννιούνται στην Ελλάδα και των οποίων οι γονείς διαμένουν μόνιμα και νόμιμα στη χώρα επί 5 έτη, να αποκτούν την ελληνική ιθαγένεια και να είναι Έλληνες πολίτες. Το ίδιο και παιδιά αλλοδαπών που έχουν παρακολουθήσει τουλάχιστον 6 έτη σχολικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Αυτή η διεύρυνση του νόμου, όσον αφορά στην απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας, είναι υπό εξέταση από την ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), του οποίου η απόφαση αναμένεται σύντομα.
Όμως όσον αφορά στην εισαγωγή στις στρατιωτικές σχολές, μέχρι το 2009, υπήρχε σαφής περιορισμός, που προέβλεπε ότι ο υποψήφιος έπρεπε όχι απλά να είναι Έλληνας πολίτης αλλά να είναι Έλληνας το γένος, δηλαδή τουλάχιστον ένας εκ των δυο γονέων του να είναι ελληνικής καταγωγής.
Αιφνιδίως στην προκήρυξη του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας του έτους 2010, είχε απαλειφθεί η απαίτηση για ελληνικό γένος. Αρκούσε η ελληνική ιθαγένεια. Επειδή οι αρμόδιοι αντελήφθησαν τότε ότι η απαλοιφή του ελληνικού γένους από την προκήρυξη θα «έβγαζε μάτι» και θα ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων, επανακυκλοφόρησε αμέσως νέα ορθή επανάληψη της προκήρυξης, σύμφωνα με την οποία αντί της απαίτησης για ελληνικό γένος, αναγραφόταν η φράση «Έλληνες-ίδες» με μόνο σκοπό να δημιουργηθεί σύγχυση σχετικά με τη νομική έννοια του όρου «Έλληνας». Δηλαδή Έλληνας πολίτης, συμπεριλαμβανομένων και των ελληνοποιημένων αλλοδαπών ή Έλληνας το γένος; Το ίδιο παραπλανητικό κείμενο, με σκοπό τη συγκάλυψη, υπήρχε και στο παράρτημα ΣΤ της προκήρυξης, με τα απαιτούμενα δικαιολογητικά.
Το ζήτημα που τίθεται εν προκειμένω δεν είναι αν αυτός ο Έλληνας πολίτης, έχει αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια νομίμως. Αλλοίμονο αν δεν την είχε. Το ζήτημα είναι αν, όποιος έχει την ελληνική ιθαγένεια, είναι άξιος να υπηρετεί στις Ένοπλες Δυνάμεις και μάλιστα ως μόνιμος υπαξιωματικός ή αξιωματικός, χωρίς την προϋπόθεση του γένους.
Άραγε δεν απαιτείται η συνύπαρξη των στοιχείων του αίματος και της εθνικής συνείδησης; Αντίστοιχο ζήτημα είχε εγερθεί πριν μερικά χρόνια, όταν στα πάνελ των τηλεοράσεων, γνωστοί δημοσιογραφικοί μαϊντανοί αναμεμειγμένοι με πολιτικά φασκόμηλα ξιφουλκούσαν υπέρ ή κατά μαθητή από την Αλβανία, για το αν θα έπρεπε να είναι ο σημαιοφόρος του σχολείου του, στη μαθητική παρέλαση της εθνικής μας επετείου. Η απάντηση θα ήταν εύκολο να δοθεί αν υποβάλαμε, όχι στον Αλβανό μαθητή αλλά σε1000 Έλληνες, όχι την ανόητη ερώτηση: «Νομίζετε ότι είναι σωστό ο Αλβανός μαθητής να φέρει την ελληνική σημαία στην παρέλαση;» αλλά την εξής απλούστατη:
«Αν ήσασταν εσείς ο καλύτερος μαθητής της Αλβανίας, θα θέλατε να παρελάσετε σε εθνική γιορτή των Αλβανών κρατώντας την αλβανική σημαία;» Τότε ίσως να είχαμε μια πιο αντικειμενική άποψη επί του θέματος.
Ας δούμε όμως τι αναφέρει το Σύνταγμα της Ελλάδος:
α. Άρθρο 1, παρ.3: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Όπως φαίνεται ο συνταγματικός νομοθέτης επιθυμεί τη διάκριση μεταξύ λαού και έθνους. Γιατί;
β. Άρθρο 16, παρ. 2: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Σε ποια εθνική συνείδηση αναφέρεται; των Ελλήνων το γένος ή των πολιτών; Δηλαδή οι αλλογενείς Έλληνες πολίτες έχουν ελληνική εθνική συνείδηση;
γ. Άρθρο 21, παρ. 1: «Η οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους». Για ποιο έθνος ομιλεί ο νομοθέτης;
δ. Άρθρο 25, παρ. 4: «Το Κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης». Άραγε εννοεί την αλληλεγγύη μεταξύ των Ελλήνων πολιτών διαφορετικών εθνών ή την αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών που ανήκουν στο ελληνικό έθνος; Και γιατί αξιώνει; Μήπως θέλει να πει ότι αξιώνει και από εκείνους τους Έλληνες πολίτες, που δεν είναι Έλληνες το γένος, να συνδράμουν στην εθνική αλληλεγγύη με δεδομένο ότι ζουν στη χώρα μας και έχουν αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια;
ε. Άρθρο 108: «Το Κράτος μεριμνά για τη ζωή του απόδημου ελληνισμού και τη διατήρηση των δεσμών του με τη μητέρα Πατρίδα …». Εδώ ξεκάθαρα αναφέρεται στους ομογενείς. Δεν φαντάζομαι ότι μπορεί να αναφέρεται σε κάποιον Έλληνα πολίτη, που απέκτησε την ελληνική ιθαγένεια με τις προβλέψεις του ν.3838/2010 και που μετανάστευσε στο εξωτερικό όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα.
Σχετικά με το «ελληνικό γένος», ως απαραίτητης προϋπόθεσης για τη συμμετοχή των υποψηφίων στις εξετάσεις των στρατιωτικών σχολών, που καταργήθηκε το 2010, μια ομάδα Ελληνόψυχων αποτελούμενη από τους Χρήστο Χρηστίδη, πρόεδρο της ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ, Αν. Κώτσιαλο, Κων. Ακριώτη, Νικ. Τοτονίδη, Σπυρ. Σταματόπουλο, Ζ. Μπέχλη και Κων. Λίγκα κατέφυγαν στο ΣτΕ τον Σεπτέμβριο του 2011 και με αίτησή τους ζητούσαν την ακύρωση της προκήρυξης του 2011 διότι «με την κατάργηση του γένους, ως προϋπόθεσης για την είσοδο σε στρατιωτικές σχολές, ανατίθεται η άμυνα της πατρίδας σε αλλογενείς και όχι σε Έλληνες το γένος, γεγονός που θέτει σε άμεσο κίνδυνο τα συμφέροντα των Ελλήνων».
Το ΣτΕ απέρριψε το αίτημα αυτό στις 03 Ιανουαρίου 2012, με το σκεπτικό ότι «οι προβαλλόμενοι λόγοι ακυρώσεως δεν παρίστανται προδήλως βάσιμοι».
Επειδή δεν είμαι γνώστης της νομικής επιστήμης, δεν δύναμαι να αντιπαραθέσω επιχειρήματα για να ανατρέψω το σκεπτικό του ΣτΕ. Εκείνο όμως που μπορώ να καταθέσω, ως εν αποστρατεία στρατιωτικός, είναι τα αποσπάσματα από τους Στρατιωτικούς Κανονισμούς 20-1 και 20-2, τα λεγόμενα «Ευαγγέλια» του στρατού μας:
α. ΣΚ 20-1, άρθρο 13, παρ.1 : «Κάθε στρατιωτικός πρέπει να τιμά τη Σημαία και τις εθνικές παραδόσεις, να αποφεύγει κάθε ενέργεια ή συμπεριφορά που είναι αντίθετη με τα συμφέροντα ή την τιμή του έθνους»
β. ΣΚ 20-2, άρθρο 5, παρ. 2: «Η εθνική και ηθική διαπαιδαγώγηση, η οποία εγείρει το εθνικό αίσθημα και την προς την Πατρίδα και τα εθνικά ιδεώδη αγάπη και αφοσίωση, πρέπει να αποτελεί το διαρκές μέλημα του διοικητή. Αυτός λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα για την πρόληψη της διάβρωσης του εθνικού φρονήματος των ανδρών της μονάδας»
γ. ΣΚ 20-2, άρθρο 5, παρ. 4: « Ο διοικητής μεριμνά για την αξιοποίηση στο μέγιστο βαθμό, των αξιωματικών και υπαξιωματικών του, ήτοι την προσήλωση με φανατισμό στο στρατιωτικό όρκο, τα εθνικά ιδεώδη και το καθήκον»
Επίλογος:
Αντί επιλόγου θα πρότεινα στους αναγνώστες, στη στρατιωτική ηγεσία και στους απανταχού δικαστές να διαβάσουν, δίκην μαθήματος και το άρθρο του Σαράντου Καργάκου με θέμα «Τενέδιος Πέλεκυς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.