Αβουλοι, επίπλαστα αισιόδοξοι,αδιόρθωτοι βερμπαλιστές και σπερμολόγοι, αδύναμοι επί της ουσίας και πασίδηλα ανεπαρκείς, χτυπάνε τους τενεκέδες τους για να χορέψουν τσιφτετέλι οι εκάστοτε διαπλεκόμενοι που τους στηρίζουν. Ψάχνει κάποιος με το λαδοφάναρο να βρει κάποιον άνθρωπο της εξουσίας, που να έχει εσωτερική δύναμη και πολιτική συνείδηση. Ολα κινούνται στο επίπεδο της επιφάνειας κι ας γίνει η Ελλάδα γης Μαδιάμ...
Βολεψίες από πεποίθηση. Και το πλήθος, ο κόσμος του μεροκάματου,όσοι τέλος πάντων έχουν ακόμα πρόσβαση στο χώρο εργασίας, παρακολουθεί και αποκτά "πρότυπα", εθίζεται στην ανοχή και τρέφεται με προσδοκίες, ευελπιστώντας φια τα αποφάγια των προνομιούχων και των κατεχόντων ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης.
Οι "σύντροφοι" του ΣΥΡΙΖΑ πρώην Μαρξιστές και νεομαρξιστές κάποιας εποχής, μαρξολόγοι κάποιοι εξ' αυτών, με εξασφαλισμένη ωστόσο την επιβίωσή τους, σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα στις παρυφές της πλουτοκρατίας, πιστεύουν παρ' όλες τις ερμηνευτικές κατά καιρούς διαφωνίες τους, πως η μαρξιστική κληρονομιά θα έχει καθοριστική σημασία στη διαμόρφωση των μελλοντικών κοινωνιών.
Δεν χρειάζεται βέβαια ιδιαίτερος κόπος για να καταλάβουμε, παρ' όλη τη "μοδάτη" έκφραση "σύντροφοι" λόγω της τραγελαφικής πραγματικότητας "..πρώτη φορά Αρσιτερά", πως στη μαρξιστική θεωρία,η οποία έχει ματεριαλιστικό υπόβαθρο, υποκρύβεται αντίφαση. Ο άνθρωπος είναι από τη μια πλευρά φυσικό ον, αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται δέσμιος μιας κοινωνικής πρακτικής από την οποία ήδη εκπίπτει.
Επομένως, η διαλεκτική του ιστορικού υλισμού συνιστά το "ειναι" της ανθρώπινης φύσης "ένα είναι" στο οποίο το φυσικό ένστικτο και πάθος οφείλουν να υποταχθούν σε κοινωνικές σκοπιμότητες. Και θα αντιπαρατηρούσε κανείς πως αυτή η αναγκαιότητα συνιστά την ουσία της κοινωνικότητάς μας, δεσμεύοντας πάραυτα την ελευθερία μας. Κι όμως, η αντίφαση είναι βαθύτερη, γιατί, αν η ανθρώπινη φύση είναι προιόν της αναγκαιότητας, η τελευταία είναι απρόσωπη κατά τρόπο που και στην ανθρώπινη φύση θα έπρεπε να εκφράζονται οι νομοτελειακοί νόμοι της φύσης,χωρίς ηθικοκοινωνικές δεσμεύσεις.
Η ανθρώπινη φύση...Ποιος θα θεραπεύσει αυτόν τον διαρκή ασθενή της ιστορίας; Κι όμως, η ανθρώπινη ασθένεια και αδυναμία εκφράζουν το ιστορικό γίγνεσθαι και πυργώνουν τις μεγάλες ιδέες και πολιτισμούς. Οπως ο πολιτικός εκφυλισμός, όπως κάθε εκφυλισμός, δεν προσδιορίζεται μόνο από το ύφος και το ήθος της ηγεσίας, αλλά και από την αμετροέπεια του λαού ως πομπού και δέκτη. Αν κρίνουμε τον εκφυλισμό από την υφολογία της ηγεσίας,προσμετράμε απλά το αποτέλεσμα.
Οι πολιτικοί λένε στο λαό όσα φυσικά τον κολακεύουν. Καμία κολακεία δεν είναι ασύμφορη στο άκουσμά της. Και βέβαια δεν πρόκειται για την κολακεία των προσόντων, αλλά της ανάγκης. Εκεί αιχμαλωτίζεται ένας λαός. Οταν μάλιστα η πολιτική εμποτίσει την ψυχή του με την εκδίκηση και την προσδοκία κάλυψης της ανάγκης, η πρώτη εξουδετερώνει τη δεύτερη.
Οι Ελληνες για χρόνια ζούμε τη φάση της εκδίκησης με μανία καταστροφική. Ποιον εκδικούμαστε; Τον ιδεολογικό μας αντίπαλο, τον οπαδό της άλλης παράταξης. Ετσι, η πολιτική πετυχαίνει την αλληλοεξουδετέρωση των ευρύτατων στρωμάτων του λαού,παίζοντας πάντα με λεπτούς χειρισμούς την Πιλάτια νέμεση της καταδίκης των αθώων.
Μόνο που οι "αθώοι" εδώ, ο λαός είναι το θύμα, όχι όμως και χωρίς καταλογισμό ενοχής. Και η αντίσταση αρχίζει από τη συνειδητοποίηση της ενοχής του. Η πρώτη του ενοχή είναι η ανοχή του για όσα κάθε φορά γίνονται σε βάρος του. Η δεύτερη είναι η άκριτη αποδοχή των όσων λέγονται "εν ονόματί" του. Η τρίτη είναι η ρευστοποίηση του μυαλού του και του συναισθήματός του, με αποτέλεσμα να "εξωραίζει" πρόσωπα και καταστάσεις.
Οταν πέσουν αυτά τα τρία αντερείσματα, τότε περνάει στον κύκλο της κατάπτωσής του: Εκμαυλισμός, εκφυλισμός, εκφαυλισμός. Και ξεκομμένος από κάθε εσωτερικό κράτημα, αφήνεται έρμαιος στο αγοραίο πολιτικό λεξιλόγιο, που αιτιολογεί τα πάντα, χωρίς να δεσμεύεται από τίποτα!..
Ετσι, ξεριζωμένος από την πραγματικότητα, τον ρεαλισμό των καιρών, διαπιστώνει πως φταίει, ό,τι του λένε πως φταίει, αρκεί το φταίξιμο να μην τον συμπεριλαμβάνει. Δέχεται μαζοχιστικά το ρόλο του θύματος, αλλά όχι του φταίχτη. Κι αφού εκφαύλισε την ίδια την πράξη ζωής, εννοεί και επινοεί καινούργιες μορφές θυματολογίας.
Πως να του πεις πως όταν ανεβαίνει η στάθμη του νερού πνίγονται πρώτα οι κοντοί; Εδω βγαίνει το απωθημένο της εκδίκησης "αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων". Φτάσαμε χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει στη χρεοκοπία και της ίδιας της εκδίκησης.Κι αυτή, έστω αρνητική, είναι ένας τόπος να σταθείς, όπως και το μίσος. Τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτός ο τόπος. Δεν είναι τυχαίο που αυτός ο λαός έφτασε να τρώει τις σάρκες του. Δεν είναι τυχαίο που υφίσταται την πολιτική κοροιδία για χρόνια και τώρα από τους "συντρόφους" της ντροπής.
Μακάρι η ποινή του εκφυλισμού και της φθοράς του να μην είναι ο χαμός..
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.