Ορίστε τι κρύβεται πίσω από την σύλληψη του Στρος Καν

απο αἰέν ἀριστεύειν

Τις τελευταίες μέρες έχω διαβάσει πολλά για τον Strauss – Kahn και το πόσο ατακτούλης ήταν. Του έχουν αποδοθεί κάθε είδους ατιμωτικοί χαρακτηρισμοί .





Όμως η όλη ιστορία από κάπου μπάζει.



Καταρχάς, δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι δεν ειδοποιήθηκε από την αστυνομία προκειμένου να πάει οικειοθελώς στο αστυνομικό τμήμα; Ήταν ανάγκη να τον συλλάβουν μέσα στο αεροπλάνο; Και πολύ περισσότερο, προς τι οι χειροπέδες; Υπήρχε φόβος να το σκάει ο 62χρονος διευθυντής του ΔΝΤ ως άλλος Χάρισον Φορντ στον Φυγά; Αστεία πράγματα.



Και δεν είναι μόνο αυτό. Τον κρατάνε φυλακισμένο γιατί ισχυρίζονται ότι είναι ύποπτος φυγής. Και ερωτώ, δεν θα μπορούσανε να τον θέσουν σε κατ’ οίκον περιορισμό; Ήταν ανάγκη να τον κρατάνε στο κελί μέχρι να του αποδοθούν κατηγορίες;



Υπάρχουν προφανώς άλλοι λόγοι για αυτή την ιστορία και τους δίνει πολύ εύστοχα ο Mike Whitney σε ένα άρθρο του στο Counterpunch.org. Ας δούμε τι γράφει λοιπόν.



O Dominique Strauss – Kahn έχει πρακτικά τελειώσει ως πολιτική οντότητα ακόμα και αν δεν καταδικαστεί στην Νέα Υόρκη, όπου μία 32χρονη καμαριέρα ισχυρίζεται ότι της επιτέθηκε και την εξανάγκασε σε στοματικό έρωτα.

Τελείωσε ως επικεφαλής του ΔΝΤ και τελείωσε και ως πολιτικός αντίπαλος του Σαρκοζί.



Ο διοικητής του ΔΝΤ έχει σίγουρα ισχυρούς εχθρούς που θα πλέουν σε πελάγη ευτυχίας με τα μπλεξίματά του. Πρόσφατα αποσπάστηκε από την ισχύουσα “ κομματική γραμμή” και άλλαζε την πολιτική κατεύθυνση του ΔΝΤ. Ο πρόσφατος ασπασμός του δρόμου της Δαμασκού υποστηρίχθηκε από τον προοδευτικό οικονομολόγο Joseph Stiglitz σε ένα πρόσφατο άρθρο υπό τον τίτλο “ Η καμπή του ΔΝΤ”.






Ορίστε ένα ασπόσπασμα:



“ Η ετήσια ανοιξιάτικη σύνοδος του ΔΝΤ σφραγίστηκε από τις προσπάθειες του ΔΝΤ να απομακρυνθεί από το επί πολλά χρόνια δόγμα περί ελέγχου του κεφαλαίου και ευελιξία της εργασίας. Ως φαίνεται σταδιακά και προσεκτικά αναδύεται ένα νέο ΔΝΤ υπό την καθοδήγηση του Dominique Strauss – Kahn.



Λίγο περισσότερο από 13 χρόνια πριν, στην σύνοδο του ΔΝΤ στο Hong Kong το 1197, το ΔΝΤ είχε προσπαθήσει να επανακαθορίσει την γραμμή του σε μια προσπάθεια να δώσει περισσότερη ελευθερία κίνησης στην φιλελευθεροποίηση των αγορών του κεφαλαίου. Η χρονική συγκυρία δεν θα μπορούσε να ήταν χειρότερη: η κρίση στην Ανατολική Ασία αναδυόταν, μία κρίση που ήταν σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα της φιλελευθεροποίησης των αγορών του κεφαλαίου σε μία περιοχή που δεν την είχε ανάγκη, καθώς χαρακτηρίζονταν από αυξημένη αποταμίευση.



Αυτή η προώθηση ενθαρρύνθηκε από τις δυτικές χρηματοπιστωτικές αγορές και από τους πιστούς σε αυτές Υπουργούς Οικονομικών της Δύσης. Η χρηματοπιστωτική απορρύθμιση των ΗΠΑ ήταν η κύρια αιτία της παγκόσμιας κρίσης που ξέσπασε το 2008 και η φιλελευθεροποίηση των αγορών του κεφαλαίου συνέβαλε στην διάδοσή της σε ολόκληρη την υφήλιο. [...] Η κρίση απέδειξε ότι οι φιλελευθεροποιημένες και χωρίς κανόνες αγορές δεν είναι αποδοτικές και χαρακτηρίζονται από αυξημένη αστάθεια.” (“ Η καμπή του ΔΝΤ”, Joseph Stiglitz, Project Syndicate)



Έτσι ο Strauss – Kahn προσπαθούσε να οδηγήσει τον τραπεζικό τομέα σε μία πιο θετική κατεύθυνση, που δεν θα απαιτούσε από τα κράτη να αφήσουν ανοικτή την πόρτα στην καταστροφή που προκαλεί το ξένο κεφάλαιο που εισέρχεται με γοργά βήματα – για να σπρώξει προς τα πάνω τις τιμές και να δημιουργήσει κερδοσκοπικές φούσκες – και εξέρχεται εξίσου γρήγορα αφήνοντας πίσω του την μάστιγα της αυξημένης ανεργίας, της πτώσης της ζήτησης, τις χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και την ύφεση.






Ο Strauss-Kahn είχε σχεδιάσει μία πορεία “ πιο μαλακή και ευγενική” που δεν θα εξανάγκαζε του ξένους ηγέτες να ιδιωτικοποιήσουν τις κρατικές επιχειρήσεις ή να κατεδαφίσουν τα συνδικάτα. Προφανώς οι πρωτοβουλίες του δεν αντιμετωπίστηκαν με ευχαρίστηση από τους τραπεζίτες και τις πολυεθνικές που θέλανε να εξουσιοδοτήσει το ΔΝΤ την λαφυραγωγία του πλανήτη. Πρόκειται για άτομα που θεωρούν ότι οι τρέχουσες πολιτικές είναι σωστές ακριβώς επειδή παράγουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, δηλ. περισσότερα κέρδη για τους ίδιους και περισσότερη φτώχεια για τους άλλους.



Και συνεχίζει ο Stiglitz:



“ Ο Strauss – Kahn αποδεικνύεται ότι είναι ένας μυαλωμένος ηγέτης του ΔΝΤ. [...] Έτσι ο Strauss – Kahn έκλεισε την ομιλία του στο Brookings Institution λίγο πριν την πρόσφατη σύνοδο του ΔΝΤ: “ Στο κάτω κάτω της γραφής, η εργασία και η ισότητα είναι τα θεμέλια της οικονομικής σταθερότητας και της ευημερίας, της πολιτικής σταθερότητας και της ειρήνης. Αυτό οφείλει να είναι η καρδιά της πολιτικής του ΔΝΤ. Πρέπει να τοποθετηθεί στο κέντρο της πολιτικής ατζέντας.”



Ορθόν. Και έτσι το ΔΝΤ μετατρέπεται σε ένα παράγοντα ανακατανομής του πλούτου… (για) ‘την ενδυνάμωση της συλλογικής διαπραγμάτευσης, της αναδιάρθρωσης των δανείων, των φόρων και των πολιτικών διέγερσης της οικονομίας μέσω μακροπρόθεσμων επενδύσεων, και των κοινωνικών πολιτικών που διασφαλίζουν ευκαιρίες για όλους’”? (σύμφωνα με τον Stiglitz)



Καλή τύχη με αυτό.



Ρίξτε μια ματιά στην World Campaign και κρίνετε μόνοι σας αν ο Strauss – Kahn αποτελούσε εμπόδιο που έπρεπε να βγει από τη μέση προκειμένου η μπίζνα της αφαίρεσης πλούτου από τους πιο φτωχούς να μπορούσε να συνεχιστεί ανεμπόδιστα:



“ Για δεκαετίες το ΔΝΤ είχε συνδεθεί από τους ακτιβιστές ενάντια στην φτώχεια, στην πείνα και την ανάπτυξη με οτιδήποτε είχε να κάνει με τις δημοσιονομικές πολιτικές του κόσμου των πλουσίων απέναντι στον υπόλοιπο πλανήτη, και συγκεκριμένα απέναντι στα φτωχά κράτη, με την άκαμπτη πολιτική του που βασίζονταν στην μείωση των δαπανών, ενώ εντωμεταξύ το κόστος των δανείων και η οικονομική φιλοσοφία των περικοπών στην φορολογία των πλουσίων επέτρεπε στις παραδοσιακές ελίτ να διατηρήσουν το status quo και στην πλειοψηφία να παραμείνει φτωχή και χωρίς δύναμη. Σε ένα όλο και περισσότερο σε αναταραχή κόσμο εξαιτίας αυτών των λόγων, μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και ενώ οι πολιτικές και οι κανονισμοί που είχαν λειτουργήσει μετά την Μεγάλη Ύφεση εγκαταλείφθηκαν σε μεγάλο βαθμό, ο διευθυντής του ΔΝΤ, Dominique Strauss – Kahn, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να απαγγείλει παραμυθένιες δηλώσεις για το πως το ΔΝΤ και ο υπόλοιπος κόσμος θα έπρεπε να αλλάξουν πολιτική.



“ Σε ένα σημερινό άρθρο της Washington Post, ο Howard Schneider γράφει ότι, μετά τους νέους κανονισμούς των χρηματοοικονομικών εταιριών και την παρέμβαση της κυβέρνησης στην οικονομία που ακολούθησαν την κρίση του 2008, για τον Strauss – Kahn ‘η δουλειά έγινε μισή, δεδομένου του ότι προωθούσε μία αναθεώρηση των οικονομικών θεωριών του ΔΝΤ. Στις τελευταίες δηλώσεις του παρείχε μία σύνοψη των συμπερασμάτων του: ο έλεγχος των αγορών από τα κράτη πρέπει να διευρυνθεί, οι πολιτικές οφείλουν να δημιουργήσουν μία μεγαλύτερη ανακατανομή των εισοδημάτων, οι κεντρικές τράπεζες οφείλουν να αποτρέπουν την άνοδο του κόστους των δανείων και των πόρων από το να ξεφεύγουν πολύ γρήγορα. ‘Το εκκρεμές θα ταλαντωθεί από την αγορά στο κράτος’, είπε ο Strauss – Kahn σε μία παρέμβασή του στο George Washington University την περασμένη εβδομάδα. ‘Η παγκοσμιοποίηση μας έχει δώσει πολλά.. έχει όμως και μία σκοτεινή πλευρά, ένα βάραθρο όλο και πιο μεγάλο που χωρίζει τους πλούσιους από τους φτωχούς. Προφανώς έχουμε ανάγκη από μία νέα φόρμα παγκοσμιοποίησης προκειμένου να εμποδίσουμε το ‘αόρατο χέρι’ των χωρίς κανόνες αγορών από το να γίνει μία ‘αόρατη γροθιά’”



Επαναλαμβάνω: “ [...] μία θεμελιώδης αναθεώρηση της οικονομικής θεωρία [...] (μία μεγαλύτερη) “ ανακατανομή των εισοδημάτων [...] (μεγαλύτερος) έλεγχος των χρηματοοικονομικών εταιριών, [...] οι κεντρικές τράπεζες οφείλουν να εμποδίσουν μία υπερβολική άνοδο του κόστους των δανείων και των πόρων”.



Δεν θα υπάρξει καμία επανάσταση του ΔΝΤ. Είναι ανοησίες. Ο οργανισμός ιδρύθηκε με ξεκάθαρη πρόθεση τη λαφυραγωγία των φτωχών κρατών και κάνει πραγματικά καλή δουλειά. Δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή πολιτικής. Για θα έπρεπε άλλωστε; Έχουν μήπως οι τραπεζίτες και τα τεμπέλικα τρωκτικά των πολυεθνικών αποκτήσει ξαφνικά συνείδηση και αποφάσισαν να τείνουν χείρα βοηθείας στην ανθρωπότητα; Είμαστε σοβαροί;



εστάλη από center24