Οδηγός προς νέους υποψηφίους βουλευτές του μνημονιακού δικομματισμού (ισχύει εν μέρει και για παλιούς)

( Η μυστική πηγή του χιούμορ δεν είναι η χαρά, αλλά η λύπη. Δεν υπάρχει χιούμορ στον ουρανό)

Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός Πρωθυπουργός , Νόμπελ 1953

από τον πολιτικό μηχανικό Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου

Αγαπητέ/η μου φίλε/η,

Διάβασα ότι προτίθεσαι να ζητήσεις τη λαϊκή ψήφο για το αξίωμα του βουλευτή στις προσεχείς εκλογές. Για σένα που για πρώτη φορά τη διεκδικείς ,δεν γνωρίζω αν αυτή η απόφαση σου αποτελεί επιστέγασμα μιας επιστημονικής ή γενικά παραγωγικής καριέρας ή κίνηση να βρεις ένα « εισιτήριο» και να περάσεις έτσι το κατώφλι της κοινωνικής καταξίωσης, που δεν` μπόρεσες μέχρι τώρα ,αλλά αυτά έχουν μόνο θεωρητική σημασία.

Από εδώ και πέρα, αν θέλεις να επιτύχεις το στόχο σου ο δρόμος είναι ένας και αυτόν θα ακολουθήσεις θέλεις δεν θέλεις. Είναι ο ίδιος δρόμος που ακολουθούν εδώ και 180 χρόνια γενιές συναδέλφων σου σ' αυτό τον τόπο. Και μη βιαστείς να πεις ότι τα πράγματα άλλαξαν, τώρα που η τεχνολογία είναι μέρος της ζωής μας, που οι κοινωνικές ανάγκες πολλαπλασιάστηκαν , που η πολύπλευρη κρίση έχει καταστρέψει τον κοινωνικό ιστό κλπ., κλπ., ...
Κάθε άλλο μάλιστα... Τίποτα δεν έχει αντέξει περισσότερο στο χρόνο, στον τόπο μας, όσο η εκλογική πρακτική των υποψηφίων βουλευτών. Σε βαθμό μάλιστα που αυτή η πρακτική να έχει πια περάσει στη σφαίρα του άφθαρτου από το χρόνο «κλασικού»

Φρόντισε λοιπόν να επωφεληθείς από αυτή τη συσσωρευμένη εμπειρία χωρίς να προσπαθήσεις να αναπτύξεις μεθόδους που νομίζεις ότι σε εκφράζουν καλύτερα, αλλά που δεν έχουν δοκιμασθεί στο παρελθόν, ή αν δοκιμάσθηκαν δεν μπόρεσαν ν' αντέξουν στο χρόνο.

Και πρώτα απ' όλα οφείλεις να καταλάβεις ότι στη νεοελληνική κοινοβουλευτική δημοκρατία ο βουλευτής εκλέγεται απ' ευθείας από το λαό, όχι για να τον υπηρετήσει αλλά για να τον (εξ)υπηρετήσει. Αυτή η μικρή μονοσύλλαβη πρόθεση περικλείει περισσότερο από κάθε άλλο λόγο την πεμπτουσία της αγωνίας ενός λαού για το μέλλον του. Δεν αδικώ ούτε εσένα ούτε τους άλλους συναδέλφους σου. Απλώς σας θεωρώ απόλυτα προσαρμοσμένους στις απαιτήσεις των ψηφοφόρων σας χωρίς να εμβαθύνω κοινωνιολογικά αν εσείς φτιάξετε έναν τέτοιο λαό ή ένας τέτοιος λαός έφτιαξε έτσι εσάς... Το βαθύτατο φιλοσοφικό ερώτημα «αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα» δεν είναι στη δική μου διαλεκτική. Το πιο πιθανό είναι ότι κανείς, ούτε ο λαός ούτε οι βουλευτές του είναι υπεύθυνοι γι' αυτή την αμφίδρομη σχέση. Απλά σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία όσο η κοινοβουλευτική όλοι «τέκνα του ιδίου πατρός είμεθα». Από την άποψη αυτή ο πρωτοεμφανιζόμενος στον εκλογικό στίβο υποψήφιος υπερτερεί κατά πολύ των παλαιοτέρων συναδέλφων του. Διότι διαθέτει την ασυλία του «μηδέποτε ασκήσαντος εξουσίαν» άρα μπορεί να τάξει τα πάντα χωρίς να υπάρξει αντίλογος για κάποιες ανακολουθίες του παρελθόντος. Αλλά περιθώρια σημαντικά έχουν ως έμπειροι και οι παλαιότεροι.

Είναι βέβαια γεγονός ότι με τη διεύρυνση της «λαϊκής κυριαρχίας» αυξήθηκαν σημαντικά και οι απαιτήσεις των «κοινωνικών ομάδων» - όπως κομψό αποκαλούνται οι ομάδες των ψηφοφόρων. Δεν αρκούν κάποιες αόριστες υποσχέσεις π.χ «θα σας κάνουμε και γεφύρια». Και το κυριότερο δεν εξυπηρετούν πια γενικόλογες υποσχέσεις προς το κοινωνι¬κό σύνολο. Στη σημερινή Ελλάδα, μην ξεχνάς ποτέ, το σύνολο είναι άθροισμα μονάδων με ξεχωριστά προβλήματα κλιμακούμενα από την τοποθέτηση ενός τηλεφώνου (παλιά) μέχρι την υπέρτατη αξία, εξυπηρέτηση, δηλαδή τον διορισμό στο δημόσιο. Και στο σημείο αυτό οφείλεις να ‘’στρέψεις’’ την προσοχή σου.

Ο έλληνας ψηφοφόρος δεν ζητά πλέον έναν οποιοδήποτε διορισμό. Ζητά, πολύ συγκεκριμένα, διορισμό σε μόνιμη θέση δημοσίου υπαλλήλου, τη μόνη που εγγυάται το μέγιστο προσωπικό όφελος με την ελάχιστη προσπάθεια. Συνήθως μάλιστα δεν τη ζητά για τον εαυτό του αλλά για τα παιδιά του. Και δεν νομίζω ότι αυτό το αγωνιώδες γονεϊκό ενδιαφέρον, αυτή η υπέρτατη υπηρεσία του νεοέλληνα γονιού στο παιδί του μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Δεν είναι εξ άλλου και «πολιτικά» -διάβαζε: εκλογικά-σκόπιμο να σε αφήσει ασυγκίνητο. Και μην ξεχνάς ποτέ ότι ο ψηφοφόρος σου μπορεί να σου συγχωρήσει τα πάντα, εκτός από ένα: Να τον εξαπατήσεις σε θέμα διορισμού.

Από αυτή τη δύσκολη θέση μόνο ένα μπορεί να σε σώσει. Το να βρεθείς την επόμενη των εκλογών στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Αν αυτό δεν συμβεί φρόντι¬σε να υλοποιήσεις την υπόσχεση σου σύντομα μετά τις εκλογές. Γιατί στατιστικά έχει παρατηρηθεί ότι ο ψη¬φοφόρος σου θα σε ενοχλήσει 4-8 φορές - κατά μέσο όρο - ώσπου να επιτύχει το ποθούμενο. Αμέσως μετά θα προσφύγει σε κάποιον συνάδελφο – ανταγωνιστή σου στην ίδια εκλογική περιφέρεια στον οποίο και θα εξιστορήσει τα διαδραματισθέντα , θα απαριθμήσει τους αγώνες του για την «παράταξη» και θα σε στολίσει με επίθετα πού απάδουν του αξιώματος σου. Και είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο συνάδελφος σου θα τον ακούσει με μεγάλη κατανόηση και πιθανότατα θα ενεργοποιηθεί αμέσως για να αποδείξει στον ψηφοφό¬ρο τη λανθασμένη επιλογή του στις προηγούμενες εκλογές - και φυσικά να του υποδείξει, εμμέσως πλην σαφώς, ποια πρέπει να είναι η σωστή επιλογή του για τις επόμενες.

Βέβαια ένας διορισμός στο δημόσιο απαιτεί - για να σου προσπορίσει το μέγιστο «πολιτικό» όφελος - μια τεχνική, που οι παλαιότεροι, επιτυχημένοι, συνάδελφοι σου έχουν αναγάγει σε επιστήμη.

α. Οφείλει να συναντά αρχικά «ανυπέρβλητες» δυσκολίες λόγω της δεδηλωμένης απόφασης της κυβέρ¬νησης να σταματήσει τους διορισμούς στο δημόσιο τομέα. Επί του θέματος αυτού δεν χρειάζεται να ανησυ¬χείς. Ουδέποτε υπήρξε κυβέρνηση στον τόπο μας που να μην απαγόρευε τις προσλήψεις στο δημόσιο τομέα και ουδέποτε κυβέρνηση παρέδωσε στην επόμενη λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους. Υπάρχει στο θέμα αυ¬τό μια συγκινητικά υπερκομματική «πολιτική» θέση από τις ελάχιστες, που διασφαλίζουν τη συνέχεια της νεοελληνικής κοινωνίας πάνω και έξω από επιμέρους κομματικές διαφωνίες.

Η «ανυπέρβλητη» δυσκολία του διορισμού κορυφώνει την αγωνία των ενδιαφερομένων, συσφίγγει σημα¬ντικά τις σχέσεις σου με τον ψηφοφόρο και αποκαλύπτει σε όλο το μέγεθος της τη συνέπεια σου. Μια λογική περίοδος μερικών εβδομάδων θεωρείται, στην περί πτωση αυτή αναγκαία. Θα πρέπει όμως να προσέξεις να μην επιμηκυνθεί αυτή επικίνδυνα γιατί τότε θα υπάρξουν «φαινόμενα πελατειακής- ψηφοφορικής κόπωσης» με αποτελέσματα, όπως σου προανέφερα, δυσάρεστα για σένα.

β. Είναι σκόπιμο ο διορισμός να περάσει στον ψηφο¬φόρο από εσένα έμμεσα και όχι άμεσα. Ενδιάμεσος κρί¬κος στην περίπτωση αυτή είναι ο έμπιστος σου κομμα¬τάρχης, ο δικός σου άνθρωπος, το μάτι, το αυτί και το βαρύ χέρι σου στο λαό σου. Έτσι ενδυναμώνεις τους πανάρχαιους δεσμούς σου μ' αυτόν, αναβιβάζεις το κύ¬ρος του στην «κοινωνική» ομάδα και, μ' έναν διορισμό, εξυπηρετείς σύγχρονα δυο ψηφοφορικούς σου φο¬ρείς.

Η άποψη ότι, με τη μεθόδευση αυτή, γίνεσαι υποχεί¬ριο κάποιων στυγνών εκμεταλλευτών της πολιτικής σου καριέρας είναι μάλλον ‘’κουλτουριάρικη’’ και ‘’ελιτίστι¬κη’’. Σκέψου ρεαλιστικά αν θα υπήρχε καν η «πολιτική» σου καριέρα χωρίς αυτούς και δέξου τους πρόθυμα σαν μια απαραίτητη παράμετρο της πολιτικοκοινωνι¬κής σου καταξίωσης.

γ. Η «πολιτικά» σωστή σχέση διορισμών ανά οικογέ¬νεια στον τόπο μας είναι 1:1. Αν τώρα λογαριάσεις ότι η Ελλάδα έχει γύρω στα 2.5 εκατομμύ¬ρια νοικοκυριά καταλαβαίνεις πόσο χαμηλό αριθμό δη¬μοσίων υπαλλήλων έχει. Και αυτό εξηγεί την πραγματι¬κή αιτία αυτής της αυξητικής τάσης που εμφανίζει συ¬νεχώς ο δημόσιος τομέας. Στο κάτω-κάτω όλες οι πο¬λιτικές παρατάξεις στον τόπο μας για μια «ανάπτυξη» αγωνίζονται. Αν δεν αναπτύξουν τον τομέα εκείνο τον οποίον εξουσιάζουν, ποιόν θα αναπτύξουν;