Εμμηνόπαυση: Μια δεύτερη αφετηρία

Λοχαγός Έρωτας - Στεύη Τσούτση

Δε χρειαζόταν να είναι γιατρός για να παρατηρήσει τις αλλαγές πάνω της. Από την ώρα που έκλεισε τα σαραντά πέντε, ημερομηνία ορόσημο για τις γυναίκες της οικογένειας της, ήξερε και περίμενε. Οι ορμόνες, της χαρίστηκαν μέχρι τα πενήντα. Μήτε μέρα παραπάνω. Ανωμαλία στον κύκλο, εξάψεις, διαταραχές στον ύπνο. Τα είχε διαβάσει, της τα είχαν πει. Το σώμα της ήταν έτοιμο. Το πνεύμα της αδυνατούσε. Εμμηνόπαυση. Αυτό ήταν λοιπόν το τέλος; Περνούσε από την γόνιμη περίοδο στη μη παραγωγική. Με το θάνατο της αναπαραγωγικής...
λειτουργίας της μήτρας της, ένιωθε πως πέθαινε κι ένα κομμάτι του εαυτού της. Είχε μια όμορφη οικογένεια, δύο παιδιά που υπεραγαπούσε και τώρα άνοιγαν τα φτερά τους να πετάξουν.   Τα πάντα άλλαζαν, τόσο γύρω όσο και μέσα της. Κι εκείνη ένιωθε μόνη. Ένιωθε πως κόποι μιας ολόκληρης ζωής, θυσίες κι αφοσίωση, πήγανε χαμένα. Σύνδρομο της άδειας φωλιάς σε συνδιασμό με την ορμονική της φουρτούνα. Ενας συναισθηματικός πόλεμος, που απειλούσε να αφανίσει το μέσα της. Στο συλλογικό ασυνείδητο του Δυτικού κόσμου, η γυναίκα είναι συνδυασμένη με δύο ρόλους. Του ερωτικού αντικειμένου και της μητέρας. Κι αυτή με μια κίνηση έχανε και τα δύο. Ένιωθε πως στερούνταν τη θηλυκότητα της, τη σφριγηλότητα και τη φρεσκάδα της. Όσο για ερωτική ορμή; Ψυγείο. Ένα ψυγείο, που ευχαρίστως θα έμπαινε μέσα τις ώρες των μεγάλων εξάψεων. Στα λεπτά εκείνα που η ορμονική της ανισσοροπία τη μούσκευε στον ιδρώτα. Μακάρι ο ιδρώτας βέβαια να ήταν το μόνο της πρόβλημα. Τον άντεχε. Όπως και τους πονοκεφάλους, τις κράμπες, τις ταχυκαρδίες και την αϋπνία. Το ότι φλέρταρε με την κατάθλιψη ήταν ο εφιάλτης της. Στον άντρα της ξεσπούσε με το παραμικρό. Για ανόητες αιτίες. Πού ήξερε ότι ήταν ανόητες μα όμως και πάλι θύμωνε. Ευερέθιστη. Οξύθυμη. Κυκλοθυμική. Κοινώς ανυπόφορη. «Ανάποδη εφηβεία», διάβασε κάπου πως λεγόταν αυτό που περνούσε. Μια εποχή με συγκρούσεις, πολλές ορμόνες κι έντονα συναισθήματα. Ακριβώς όπως οι κόρες της στο Γυμνάσιο. Ταρακουνήθηκε. Δεν είχε ποτέ πρόβλημα με την ηλικία της. Πάντα έλεγε πως θα δεχτεί τα πάντα με αξιοπρέπεια. Μια αξιοπρέπεια που στο παραλήρημα των ορμονών της κόντευε να χάσει. Στη συνειδητοποίηση αυτή, ένας διακόπτης γύρισε μέσα της. Με το μέσο όρο ζωής να έχει ανέβει αισθητά, μια γυναίκα στα πενήντα της είναι ακμαιότατη και νέα. Ακολούθησε την ορμονική θεραπεία του γιατρού της κατά γράμμα. Άλλαξε τις διατροφικές της συνήθειες κι άρχισε να γυμνάζεται. Αναγνώρισε τούτη την μεταβατική περίοδο στη ζωή της, ως ένα μέσο για προσωπική ωρίμανση. Δεν είχε νόημα να αποζητά να γυρίσει πίσω το ρολόι της ύπαρξης της. Αρκούσε να ζει το τώρα, δίχως να το χαραμίζει. Ήταν γυναίκα, σύζυγος και μητέρα πριν από την εμμηνόπαυση και παρέμενε και μετά από αυτή. Ίδιος άνθρωπος. Δε μεταλλάχθηκε. Απλά άλλαξε. Έθεσε νέους στόχους κι επαναπροσδιόρισε το ρόλο της, στην οικογένεια και τη ζωή της. Στην αρχή όλα αυτά τα έκανε μηχανικά. Σα στρατιωτάκι που υπακούει σε παραγγέλματα. Σιγά σιγά όμως κατάλαβε πως όλες αυτές οι νευρώσεις, οι φοβίες και οι ανασφάλειες ήταν απλά μέσα στο κεφάλι της. Μπαγκάζια που σου φορτώνει ασυνείδητα μια κοινωνία που νιώθει αμηχανία απέναντι στη γυναίκα που μεγαλώνει. Όλη της τη ζωή ήταν δυνατή. Κι έτσι θα παρέμενε. Αγωνίστρια. Ενάντια στις ίδιες της της ορμόνες. Για να αποδείξει σε όσους κρεμούν ταμπέλες, οτι μια γυναίκα, σε κάθε ηλικία, είναι ικανή για τα πάντα. Ικανή να διαχειριστεί το σώμα και το νου της, το σύντροφο και την οικογένεια της μα κυρίως τη ζωή που απλώνεται μπροστά της, ώριμη κι ελπιδοφόρα.



http://www.pillowfights.gr/

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post