ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΟΥ '40 ΚΑΙ Ο...ΚΑΝΑΠΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ!

Επέτειος της 29ης Οκτωβρίου μεθαύριο. Με τις χθεσινές βροχοπτώσεις να έχουν προκαλέσει μεγάλες καταστροφές στα Δυτικά προάστεια της Αθήνας, λόγω απουσίας υποδομών και αδιαφορίας ή ανικανότητας των τοπικών αρχών και της εκάστοτε φυσικά κυβέρνησης. Με τον πρωθυπουργό να δηλώνει αυτάρεσκα από τις Βρυξέλλες ότι επιστρέφουμε στην "κανονικότητα" με την υποτιθέμενη έξοδο της χώρας από το μνημόνιο. Και με πολλούς Ελληνες να έχουν αναχωρήσει ήδη για κάποια χειμερινά θέρετρα, όπου παρατηρείται πληρότητα, ενώ άλλοι τόσοι να παραμένουν στον "καναπέ της παραίτησης", αναμένοντας την...επιστροφή στην "κανονικότητα", που δεν θα έρθει ποτέ!..


Και όσοι έζησαν το έπος του '40, όσοι βρίσκονται εν ζωή, έστω σε προχωρημένη ηλικία σήμερα ή όσοι έχουν συναίσθηση της τότε Ελλάδας και της τότε ελληνικής ψυχής, βλέπουν το έπος του '40 σαν ένα γιγάντιο βράχο, που αναζητώντας τη μοναξιά υψώνεται προς τον ουρανό της δόξας, απτόητος από τον κατακλυσμιαίο χειμώνα της ιστορίας.

Κάτω στους πρόποδες, απλώνεται η κοιλάδα των γόων της ανθρωπότητας που χειμάζεται. Επάνω στις ασυμφιλίωτες από τη μοίρα κορυφές, ξενοδοχείται η αδάμαστη ψυχή του έθνους. Εδω επάνω, στης ιστορίας το αγνάντεμα, γίνεται ο θάνατος σπόρος ζωής, ζωής και λευτεριάς. Εδω επάνω, στα τραχιά βουνά του ελληνικού ήθους συνάντησαν και έπληξαν τον επιδρομέα παράδοση αιώ
νων και ελευθερία γενεών. Η οργή των νεκρών και των πεθαμένων η μνήμη, βάτος γλεγόμενη, αλλά και καιγόμενη.

Το σίσυφο λαό μας, ποιμένα της επικής του πορείας, συνέχει το δέος μήπως έμειναν αφύλακτες οι πύλες της οικουμένης και το χρέος να φράξει το δρόμο της φασιστικής ύβρης. Με το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940, η Ελλάδα ξαναδίνει στην ανθρωπότητα τον ϊστορικό της ρυθμό" και τη γλυκιά προσδοκία της νίκης. Ετσι, τα ευγενή ιδανικά της ελεύθερης ανθρωπότητας βρίσκουν πάλι την τιμητική του προφυλακή στα αιματοβαμμένα βουνά της Ηπείρου και την Ελλάδ να ιερουργεί στο βωμό της θυσίας.

Ολόκληρος ο Ελληνισμός οφείλει να αναπολεί και να βιώνει τις άφθαρτες στιγμές των αγώνων του '40. Να ανεβαίνει σε εκείνες τις απρόσιτες κορυφές της Πίνδου και να θεάται πίσω όλο το ιστορικό του παρελθόν: από τα πανάρχαια βάθη του, το βυζαντικό κλέος του έως τις σύγχρονες, γεμάτες οδύνη και οιμωγή, ώρες του σπαραγμού του. Ετσι, βεβαιώνει την ιστορική του ύπαρξη και κραταιώνει την εθνική του αυτοσυνειδησία. Συνειδητοποιεί εκείνες τις δυνάμεις πουμέσα στη μακραίωνη ιστορική μας πορεία και τους κατακλυσμούς της, μας βοήθησαν ώστε και οι ίδιοι να μην απολεσθούμε ως λαός.

Η αρετή εξάλλου ως ανδρεία διαποτίζει τη σύνολη ελληνική ιστορία. Οχι βέβαια με την έννοια της τυφλής ορμής για πόλεμο, αλλά με την ανθρωπινότερη σημασία του χρέους για άμυνα. Το βαθύτερο οντοολογικό νόημα της αρετής στον Πλάτωνα πρέπει να αναζητηθεί στον αγώνα για την υπεράσπιση της ζωής, στη μάχη για δημιουργία, στον πόθο για νίκη. Ο πόθος αυτός τις πιο μύχιες δυνάμεις του ανθρώπου, από το μυστικό βάθος του όντος, όχι για βιολογική επιβίωση, παρά για ηθική ύπαρξη και πνευματική και πολιτική ελευθερία.

Η διατήρηση της εθνικής ελευθερίας οδηγούσε τους Ελληνες στη θυσία. Αυτός ο αγώνας για τη "νίκη ή θανή" ήταν συνειδητός και ερχόταν ως συνέπεια ψύχραιμης και συνετούς απόφασης. Τούτο αποτελούσε την πεμπτουσία της αρετής των Ελλήνων, η οποία εκπορεύεται από τη συνείδηση της ισογονίας και ισονομίας, την πνευματική αυτονομία, την εσωτερική ανεξαρτησια, την ψυχική ρώμη και ηθική αυτοτέλεια. Με μια φράση: από τη συναίσθηση της αξίας του Ανθρώπου και από την αγάπη προς την πατρίδα, τη δίκαιη και φιλόστοργη πολιτεία.

Το μεγαλείο της πολεμικής αρετής των Ελλήνων κορυφώθηκε στο έπος του 1940-41. Η θυσία βέβαια του '40 δεν βρήκε καμιά ποτέ ανταπόδοση, πράγμα που οδηγεί την τραυματισμένη από την αδικία συνείδηση σε εξέγερση. Από τον "καναπέ της παραίτησης" όμως "εξέγερση" δεν γίνεται. Με τη φοβία μη χάσουμε κεκτημένα και συνήθειες, δεν αντιμετωπίζονται οι σύγχρονοι "εισβολείς" της Ελλάδας, ούτε η έρπουσα πολιτική ανικανότητα και πολιτική απάτη.

Και είναι απροσμέτρητη η ευθύνη όσων βάλθηκαν να ανασκαλοπίσουν το πανάχραντο σώμα της πατρίδας. Η δόξα εκβάλλει στο αίμα. Το εγκώμιο γίνεται θρήνος. Πικρή και σκληρή είναι κάποτε η γεύση, η οιμωγή της ιστορίας. Διδάσκει όμως να κοιτάζουμε κατά πρόσωπο την πιθανή συμφορά. Μπορούμε να την κοιτάζουμε "βουλιαγμένοι" στον καναπέ του ωχαδερφισμού και της φοβίας μας;

Αν αρχίσουμε να τη κοιτάζουμε, αυτό είναι ένας παράγοντας σωτηρίας, διότι απολακτίζει την απερισκεψία και την ηθικοπολιτική ανευθυνότητα. Και οδηγεί το έθνος στη σύμπνοια και τη σύννοια. Μικρό δείγμα μεγάλης εθνικής φρόνησης και σύννοιας είναι ο μνημόσυνος εορτασμός του '40, ημέρας ζωής των πεσόντων για την πατρίδα. Νεκρών καιΤιμής των ζώντων ακόμη Μαχητών των αγώνων του έθνους...


ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post