Και σε περιπτώσεις σκοτισμού των συνειδήσεων από την πολύχρονη και επιδέξια επικοινωνιακή πολιτική των Σαρδανάπαλων της πολιτικής, που μονοπωλεί την εξουσία και καταργεί αντιφυσιολογικά τον νόμο της πολιτικής τους φθοράς, ο λαός καταντά να αποδέχεται ή και να ζητεί ό,τι λογικά και συναισθηματικά θα του ήταν ξένο και μισητό ακόμη...
Ετσι ο ελληνικός λαός εκτέθηκε στο διεθνές οικονομικό "λιντσάρισμα" και η χώρα στον ακρωτηριασμό της εθνικής της κυριαρχίας και στον ευτελισμό της εθνικής της αξιοπρέπειας. Η "γοητεία" της πολιτικής ανευθυνότητας διέβρωσε τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, αποδυνάμωσε την εθνική ψυχολογία και επήλθε η αποσύνθεση του κοινωνικού δεσμού.
Η αληθινή κοινωνική πείρα, όπως θα έλεγε περίπου και ο Μπερξόν, υποκαταστάθηκε από την εξαρθρωμένη, την τακτοποιημένη και επίπλαστη πείρα της γοητείας της πολιτικής ανευθυνότητας. Και η κοινωνική ζωή δεν έγινε απλώς φτωχότερη, αλλά πικρότερη, πιο ακατανόητη και σε πολλές περιπτώσεις θλιβερή.
Και το χειρότερο, η γοητεία της πολιτικής ανευθυνότητας, προσηλυτίζει το πλήθος στη θεωρία του αποπνιγμού της ελευθερίας, στην έννοιά της την πιο πλατιά και καθολική. Και μεταβάλλει τους πολίτες σε απλά ενεργούμενα των σκοπών της, που τα δουλώνει και εγκαθιστά την πρακτική της δύναμης και της αυθαιρεσίας.
Την πρακτική τούτη διαχειρίζονται τύποι "ψευτοσωτήρων" της πολιτικής, που επιβάλλοντας τον ομαδικό ευνουχισμό της κοινωνικής λογικής, πραγματοποιούν για τους εαυτούς τους το ανώτατο ποσοστό ασύδοτης άσκησης της εξουσίας. Και δημιουργούν με τον τρόπο τούτο μέσα στην ίδια την κοινωνία ένα δίπτυχο ιδεολογίας, της ιδεολογίας της ασύδοτης ατομικής ελευθερίας και της ιδεολογίας της αδιαμαρτύρητης ομαδικής δουλείας...
Πρόκειται για μια "μέθεξη" της πολιτικής ανευθυνότητας, που κάθε φορά που πραγματοποιείται δημιουργεί κοινωνικό πόνο. Και τα τελευταία χρόνια των μνημονίων και των πολιτικών της αυθαιρεσίας, ο πόνος είναι η διάστασή μας με το καθημερινό γεγονός.
Σήμερα περισσότερο από άλλοτε. Σήμερα, πιο βασανιστικά από κάθε προηγούμενη περίοδο στην ιστορία, ο Ελληνας αυτοπαιδεύεται και αυτοπαγιδεύεται , είτε για να προσαρμοσθεί στην πολιτική ανευθυνότητα, είτε για να δραπετεύσει.
Η προσαρμογή αντιπροσωπεύει αναμφίβολα τη δουλεία στο πλήθος, η απόδραση του την "έλξη" της δειλίας μπροστά στη συλλογική ευθύνη για την οικοδομή του παρόντος. Φοβερό και αδυσώπητο το δίλημμα ως απότοκος της "γοητείας" της πολιτικής ανευθυνότητας, με την πίεση πάντα της ιστορίας που πλάθεται.
Για τους εικονιζόμενους, για να μείνω προς το παρόν μόνο σ' αυτούς, η ευθύνη αφορούσε το μέλλον και έμεινε πάντα ένα περιθώριο ραθυμίας που προίκιζε και προικίζει την πολιτική τους νωθρότητα. Κι αφού η ευθύνη αφορούσε το μέλλον, κάποιος άλλος ταρτούφος της πολιτικής θα την επωμιζόταν.
Ολοι αυτοί οι κατ' εξοχήν ανεπάγγελτοι, ανίκανοι να αντιληφθούν την εξ' επαφής αγωνία για την εξασφάλιση του μεροκάματου, βυθισμένοι μονίμως στη νάρκη της ασυλλογιστίας, επέζησαν και επιζούν πολιτικά, όπως επιζούν ακόμη κάποια νυσταλέα μόνιππα στις ρομαντικές πλατείες των κοσμοπόλεων, όχι απλώς για τους εραστές των παλαιών καιρών που θάφτηκαν χωρίς εκφορά, αλλά και τους σημερινούς συνοδοιπόρους της πολιτικής ανευθυνότητας και της "αρπακτής", που με την όλη συμπεριφορά τους απαξιώνουν την τόλμη της πολιτικής όρασης και του καθήκοντος.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.