Ο κίνδυνος των τετελεσμένων

■Από τον Α. Λυκαύγη

Τι θα συνέβαινε αν αίφνης κάποιος (είτε ιδιώτης είτε κι εκπρόσωπος οιουδήποτε κρατικού φορέως) αναρτούσε σήμερα την εθνική σημαία σε μία των Ιμίων; Το ερώτημα είναι μεν εν πολλοίς ρητορικό. Αλλά η απάντηση σ' αυτό καθόλου. Καθώς όλοι ξέρουμε καλά τι θα επακολουθήσει. Με τη χώρα να βρίσκεται μπροστά σε πρωτοβάθμια (έως και θερμή) κρίση.
 Και τις τουρκικές ακταιωρούς να παίρνουν θέσεις μάχης στις περιοχές που οι πασάδες στην Aγκυρα προσδιορίζουν ως αμφισβητούμενες από άποψη εθνικής κυριαρχίας. Κι επομένως «στα υπό διαπραγμάτευσιν»! Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει, βασικά, διεκδίκηση ζωτικού χώρου σε βάρος της Ελλάδος.



Το απλοϊκό λοιπόν προεισαγωγικό μας ερώτημα διατυπώνεται όχι για ν' αναξέσει τραύματα. Τίθεται αφενός για να επανεπισημάνει τον μείζονα κίνδυνο από την προαγωγή περαιτέρω γεωστρατηγικών τετελεσμένων. Και αφετέρου για να υπογραμμίσει το γεγονός ότι: Με το να διακηρύσσουμε απλώς ότι όσα προάγει με τις συνεχείς παραβιάσεις η Αγκυρα, δεν γίνονται αποδεκτά, καθόλου δεν αποτρέπεται η τουρκική στοχοθεσία.



Γιατί αυτή εκδηλώνεται με συγκεκριμένες πρακτικές, τις οποίες η Αθήνα, ούτε είναι -προς το παρόν τουλάχιστον- σε θέση (ούτε κι έχει τη διάθεση) ν' αποκρούσει με ισοδύναμες ενέργειες. Οπόταν και ο Ελληνισμός βιώνει όσα καθημερινώς πλέον και συστηματικά καταγράφονται σε συγκεκριμένες γεωπολιτικές ζώνες στο Αιγαίο.



Ακόμη και όταν ο πρωθυπουργός βρίσκεται καθ' οδόν προς την Τουρκία, τα μαχητικά της τελευταίας παραβιάζουν κατά τον προκλητικότερο τρόπο τα όρια της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας.



Διαβιβάζοντας ευκρινή μηνύματα. Τα οποία στρατηγικώς ερμηνεύονται με καταθλιπτικούς (για μας) όρους. Από τους οποίους και θ' αναπαραχθούν επαχθή απότοκα εάν δεν υπάρξουν επαρκείς αποτρεπτικές αντιστάσεις. Ούτε τα μειδιάματα Ερντογάν ούτε η αποφυγή συγκρουσιακής ρητορικής στο Ερζερούμ πρέπει να καθησυχάζουν. Αντιθέτως. Γιατί: Και όσα προάγονται στο Αιγαίο και όσα οι ακόμη πιο επικίνδυνες πρακτικές προϊδεάζουν για την κρίσιμη ζώνη του Καστελορίζου, αλλά και αυτά που εν είδει κυκλωτικής τακτικής εφαρμόζει στη Βαλκανική περίμετρο η Αγκυρα, είναι οι επαρκείς δείκτες όσων επαπειλούνται. Και που τείνουν να δημιουργήσουν δυνάμει κατάσταση που δύσκολα θα είναι αντιμετωπίσιμη. Με μη αναστρέψιμες δυναμικές, σε ό,τι τουλάχιστον αφορά τα ισοζύγια στην περιοχή γενικότερα. Κι αυτά κυρίως σχετίζονται με τον Ελληνισμό.



Γιατί σ' αυτή την πλευρά διαπιστώνουν οι τουρκικές πολιτικές ελάσσονες αντιστάσεις. Αρα κι ευχέρεια εισδύσεως και προαγωγής των ηγεμονικών συνδρόμων που σαφώς διέπουν τους νεο-οθωμανικούς μεγαλοϊδεατισμούς της Αγκυρας. Οπως αυτοί με τόση σαφήνεια διατυπώνονται στις θεωρίες και τα δόγματα «του στρατηγικού βάθους» από τον Αχμέτ Νταούτογλου. Αυτές οι προσεγγίσεις δεν είναι παράγωγα παθητικού πεσιμισμού. Είναι η ρεαλιστική διαπίστωση πραγματικών κινδύνων. Οι οποίοι μεγεθύνονται ακόμη περισσότερο σαν συνέπεια των ελληνικών τραυματικών αγκυλώσεων και της εσωστρέφειας που αυτές αναπαράγουν. Και οι οποίοι πρέπει να συνειδητοποιηθούν και να επενεργήσουν με αφυπνιστική δυναμική. Που θα οδηγήσει αφενός σε ανάσχεση των ολισθήσεων και σε ανάταξη εθνικών δυνατοτήτων και αντιστάσεων.
 
Ας μιλησουμε επιτελους