-Φοβάσαι;
-Πολύ…εσύ;
-Τρέμω…
-Γιατί είσαι εδώ τότε;
-Γιατί είσαι κι εσύ.
-Η παρουσία μου σου δίνει θάρρος;
-Ο κοινός σκοπός. Κυρίως όμως… η στέρηση.
-Στέρηση;
-Τι εννοείς;
-Δεν μπορώ να φοβάμαι άλλο. Πρέπει επιτέλους να πολεμήσω τον ίδιο… τον φόβο. Και πρέπει να τον νικήσω με κάθε θυσία.
-Σε καταλαβαίνω. Εγώ πάντως παίρνω θάρρος κάθε φορά που κοιτάω γύρω μου. Βλέπω χιλιάδες να είναι παντού και αυτό μου δίνει κουράγιο αλλά και ελπίδα.
- Δεν θα αντέξω άλλη ήττα. Κάθε φορά σκέφτομαι ότι φταίω που άφησα τα πράγματα να μας οδηγήσουν εδώ. Και ξέρω ότι πρέπει να κάνω κάτι επιτέλους ώστε να διορθώσω το λάθος μου.
- Τα λάθη μας θες να πεις…και όχι μόνο. Την ανεκτικότητα μας στην αδικία. Στη μιζέρια. Στο κάθε τι που σαπίζει τη σκέψη μας και την ίδια μας τη ζωή. Στο κάθε μικρό αλλά και μεγάλο γεγονός που στερεί από τα παιδιά μας τις ανάσες της ζωής τους. Στο κάθε μικρόβιο σκέψης που μας κάνει να σκεφτόμαστε εκδικητικά αντί ανθρώπινα…που μας οδηγεί στο μίσος για τα πάντα, αντί στην αγάπη προς όλους. Είμαστε εμείς υπεύθυνοι να εξαφανίσουμε το δηλητήριο της ψυχής μας. Να διορθώσουμε τα λάθη μας. Και επιτέλους ήρθε η ώρα…
-Ακριβώς άγνωστε φίλε μου…
-Αλήθεια… δεν συστηθήκαμε καν… Νικηφόρος.
- Ζωή.
- Άρχισε…
-Λοιπόν;
- Αν δεν σε ξαναδώ, σου εύχομαι να κερδίσεις το όνομα σου… τη Ζωή που ονειρεύεσαι…
- Ας προηγηθεί το δικό σου όνομα τότε Νικηφόρε!!
- Με τη Νίκη!!!
- Για τη ΖΩΗ ΜΑΣ!!!!
ΙΩΑΝΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.