Δημήτρης Αγγελής
Πήγα σήμερα το πρωί την κόρη μου στο νηπιαγωγείο. Μπαίνοντας στην τάξη της άκουσα τα γνωστά τραγούδια που συνοδεύουν τη γιορτή του Πολυτεχνείου και ανατρίχιασα. Από τότε που ήμουν στο δημοτικό τα ίδια και τα ίδια, αλλά τώρα και στο νηπιαγωγείο; Χρειάζονται τα παιδιά τέτοια προπαίδεια στον θαυμαστό κόσμο της Μεταπολίτευσης;
Πέρυσι, τα ίδια στο προνήπιο. Γύρισε η κόρη μου από τη σχετική γιορτή (!) φωνάζοντας με πάθος το ρυθμικό σύνθημα «Ψωμί – παιδεία – ελευθερία! Κάτω η Χούντα, ζήτω η Δημοκρατία!» Το αστείο, μάλιστα, είναι ότι δεν ήξερε τις λέξεις οπότε είχε πολύ βολικά αντικαταστήσει το σύνθημα και φώναζε «Ψωμί – τυρί – ελευθερία»!
Διαφωνώ κάθετα με όσα υποστηρίζει η Χρυσή Αυγή για το θέμα. Διαφωνώ όμως και με πολλούς άλλους. Το Πολυτεχνείο υπήρξε μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση, απρογραμμάτιστη (χαρακτηριστικό ότι η τότε Αριστερά ήταν εναντίον της), αληθινή και γι’ αυτό οφείλουμε να τη γιορτάζουμε. Συμβολίζει τους αληθινούς και ακομμάτιστους αγώνες για τη Δημοκρατία, έναν υψηλό πατριωτικό και δημοκρατικό ιδεαλισμό. Από εκεί και πέρα, όμως, οι λαϊκές φιέστες που καθιερώθηκαν επί ΠΑΣΟΚ με τα στεφάνια των πολιτικών, με τον πετροπόλεμο και τους εμπρησμούς των αναρχικών αργότερα (δηλαδή των εχθρών της δημοκρατίας!), με την πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία και τους επίσημους σχολικούς εορτασμούς (που ενώ ο νόμος έλεγε για δίωρη γιορτή και μάθημα εξελίχθηκαν σε γιορτή μόνο) εξευτέλισαν το αληθινό νόημα της επετείου και την έκαναν ακόμα μία φούσκα της μεταπολίτευσης. Ήταν η πρώτη «κοσμική» γιορτή που θεσμοθετούσε το Κράτος, εννοώ γιορτή με αναγωγή αποκλειστικά και μόνο στην «ιερότητα» της Δημοκρατίας και όχι στη θρησκευτικότητα του Έλληνα (όπως όλες ανεξαιρέτως οι άλλες επέτειοι που γιορτάζουμε), οπότε συνοδευόταν με ανάλογη αμηχανία και ήταν φυσικό γρήγορα να φθαρεί.
Κι έτσι φτάνουμε στο σημείο στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου τα παιδιά του νηπιαγωγείου να ζωγραφίζουν περιστέρια και να βλέπουν αντιπολεμικές ταινίες και στη γιορτή του Πολυτεχνείου να ακούνε το «Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία». (Ωραίο τραγούδι, αλλά είναι σα ν’ ακούς το «Πάγωσε η τσιμινιέρα» με τον Νταλάρα σε διαδήλωση του ΚΚΕ. Μετά από τόσες δεκαετίες, ας σκεφτούμε επιτέλους ότι η επανάληψη δηλώνει όχι μόνο βαρεμάρα, αλλά κυρίως διεκπεραιωτική αντίληψη έναντι του βαθύτερου νοήματος της γιορτής).
(*Και μια σημείωση: Αν και επί χρόνια υποστήριζα τις αδυναμίες της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας, συντάσσομαι πλέον μ’ εκείνους που θεωρούν ότι η πλήρης απαξίωση της Μεταπολίτευσης ευνοεί πλέον αποκλειστικά και μόνο την άνοδο των άκρων).
www.antifono.gr
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva nikolas blogspot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.