Γυμνή αλήθεια | Μπορώ να είμαι γυμνός/η μπροστά στο παιδί μου;

Ποιος γονέας δεν έχει απολαύσει και διασκεδάσει με την εικόνα του δίχρονου  παιδιού του, να τρέχει γυμνό στην παραλία ή μέσα στο σπίτι;

Μια φυσική εικόνα η οποία δεν δείχνει ούτε και στο ελάχιστο σεξουαλική. Αρκετές φορές όμως,  οι γονείς συγχέουν το γυμνό σώμα με τη σεξουαλικότητα, και είναι χρήσιμο να κάνουμε αυτόν τον διαχωρισμό, προς όφελος του παιδιού.

Η έλλειψη αυτή του διαχωρισμού,  περιπλέκει τα πράγματα αφού οι γονείς συνήθως φοβούνται ότι αν τα παιδιά τους δουν γυμνούς,  σημαίνει ότι τα παιδιά θα «ξυπνήσουν» σεξουαλικά,  νωρίτερα από ότι «πρέπει».

Από την άλλη πλευρά,  γονείς οι οποίοι ουδέποτε


έχουν επιτρέψει στα παιδιά τους να τους δουν γυμνούς,   προτρέπουν τα παιδιά τους να γίνουν «άντρες» ή «γυναίκες» αποδίδοντας τους χαρακτηρισμούς που δεν αρμόζουν στην ηλικία τους. Για παράδειγμα ένα κοριτσάκι επτά ετών το οποίο χτενίζεται για ώρα μπροστά στο καθρέφτη μπορεί να σχολιαστεί: «Θα γίνεις μία εσύ…» ή αντίθετα όταν ένα εξάχρονο αγοράκι φιλήσει μια συμμαθήτρια του μπορεί να ακούσει: «Μπράβο παιχταρά μου, πάνω τους, μην αφήσεις καμία».
Η τούρτα,  και όχι το κερασάκι.

Η συνολική συμπεριφορά του γονέα απέναντι στο παιδί είναι το κυρίαρχο θέμα που χρειάζεται να μας προβληματίσει και όχι η γύμνια αυτή καθαυτή. Κάποιες ερωτήσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε δημιουργικές απαντήσεις για το ποια απόφαση θα πάρει μια οικογένεια σε σχέση με γύμνια είναι:  Με ποιο τρόπο οριοθετώ τον εαυτό μου και το παιδί μου; Πως νοιώθω εγώ απέναντι στο γυμνό σώμα; Ποιοι είναι οι δικοί μου περιορισμοί σε σχέση με τη γύμνια; Πόσο αντέχω το βλέμμα του παιδιού πάνω μου; Τι φοβάμαι ότι θα γίνει αν με δει γυμνό/η; Ποια είναι τα όρια που  δεν πρέπει να προσπεράσω;

Ανάλογα με τις απαντήσεις που θα δώσετε, μπορείτε σιγά – σιγά να αποφασίσετε και τι θέλετε να κάνετε στη δική σας οικογένεια με το θέμα της γύμνιας.

Ντυμένοι ή γυμνοί λοιπόν; Συνειδητοποιημένοι και ενημερωμένοι!

Ας δούμε λίγο τα “πρέπει” και “δεν πρέπει” σχετικά με το θέμα του γυμνού σώματος των γονιών.

Τι δεν πρέπει:

Να δαιμονοποιούμε τη γύμνια.
Να συγχέουμε τη γύμνια με τη σεξουαλικότητα.
Να εκφοβίζουμε τα παιδιά ή να τα κάνουμε να νοιώθουν ντροπή.
Να επιδεικνύουμε το γυμνό μας σώμα μπροστά στα παιδιά.
Να θεωρούμε ότι υπάρχουν έτοιμες συνταγές για λύσεις . Κάτι το οποίο λειτουργεί σε μια οικογένεια δεν λειτουργεί σε μία άλλη.
Να σεξουαλικοποιούμε τη συμπεριφορά του παιδιού.
Να το πιέζουμε να είναι «φυσικό» και να κάνει μπάνιο γυμνό στην παραλία, αν δεν θέλει.
Τι πρέπει να κάνουμε:

Λειτουργήστε φυσικά και φυσιολογικά.
Διδάξτε στο παιδί την αξία της ιδιωτικότητας.
Διδάξτε στο παιδί το δικαίωμα του,  να του ανήκει το σώμα του.
Συζητήστε τα συναισθήματα που νοιώθει. Για παράδειγμα πείτε: (Είδα ότι αναστατώθηκες όταν έκλεισα την πόρτα για να κάνω μπάνιο. Θα ήθελα να σου πω ότι η ώρα του μπάνιου είναι η δική μου ώρα και θέλω να την περνάω μόνη/μόνος μου. Τι είναι αυτό που σε αναστάτωσε; )
Δεχτείτε τα όρια που σας βάζει το παιδί σε σχέση με τη δική του γύμνια.
Η αλήθεια είναι ότι, η γύμνια στο σπίτι, όταν τη διαχειριζόμαστε με έναν τρόπο που να εμπεριέχει σεβασμό και φυσικότητα σαφώς και δεν είναι επικίνδυνη. Διάφορες μελέτες μας δείχνουν ότι, τα παιδιά τα οποία είδαν το σώμα των γονιών τους γυμνό, είχαν μια ρεαλιστική εικόνα για το δικό τους σώμα. Δεν χρειάστηκε να καταφύγουν σε  «κόλπα» για να «δουν» τι κρύβεται εκεί «κάτω». Επίσης τα παιδιά αυτά, είχαν υγιή σεξουαλική ανάπτυξη.

Όπως και να έχει όμως, η τελική απόφαση είναι στα χέρια του κάθε γονέα. Κάθε απόφαση που θα πάρουμε έχει οφέλη και μειονεκτήματα. Το θέμα όμως στη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού είναι, να παίρνω εκείνες ακριβώς τις αποφάσεις, που θα εξασφαλίζουν όσο το δυνατόν το μέγιστο όφελος για το παιδί.

Σε κάθε απόφαση , μπορώ να χρησιμοποιήσω κάποια εργαλεία: Ενημέρωση, βοήθεια, στήριξη. Σήμερα ευτυχώς , χάρη στην ανάπτυξη της τεχνολογίας μπορώ π.χ μέσω του διαδικτύου να απευθυνθώ σε ασφαλής, εξακριβωμένες για την εγκυρότητα τους πηγές και να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερο για το θέμα που με απασχολεί. Άλλος τρόπος ενημέρωσης είναι φυσικά τα βιβλία που και αυτά με τη σειρά τους, βοηθούν και ενημερώνουν. Ο παιδίατρος ή οι ειδικοί σε θέματα που αφορούν τη ανάπτυξη του παιδιού, μπορούν επίσης να δώσουν εμπεριστατωμένες απαντήσεις και είναι στη διάθεση του κάθε γονιού.

Μια τελική υπενθύμιση

Ο εύκολος τρόπος είναι,  να αναπαράγουμε αυτά που μάθαμε. Ο δύσκολος τρόπος είναι να ψάξουμε, να αναρωτηθούμε, να συνδυάσουμε και τέλος να αποφασίσουμε. Όταν στο μυαλό μας έχουμε ως προτεραιότητα, το παιδί , η πιθανότητα του λάθους είναι μηδαμινή.

Αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση ένας γονέας που ακολουθεί την παραπάνω διαδικασία, και λάθος να κάνει, μπορεί να επιστρέψει και να το διορθώσει.

Νάνσυ Ψημενάτου
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Τηλ. 6972.076.562
Ιστοσελίδα: www.understanding-self.gr


Πύλη Ιάσωνος


Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva nikolas blogspot