ΟΙ ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΝΩΜΕΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ...

Σε ώρα που σχεδόν όλοι εκτός Ελλάδας, με εξαίρεση το αποπροσανατολισμένο πλήθος των Ιθαγενών, βλέπουν μόνο τις πληγές μας και την αληλοεξουδετέρωση της ομαδικής και ατομικής θέλησης στην Ελλάδα, ως ένδειξη της βαθύτατης κρίσης της κοινωνίας, που είναι η στεντόρια και θαρραλέα κραυγή των διανοούμενων του τόπου τούτου, των σκεπτόμενων ανθρώπων, που αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα μιας αβύσσου που καραδοκεί;

Σε μια κοινωνία που ανάλγητες πολιτικές της αφαίρεσαν τα ερείσματα, της φυλλορρόησαν την αξιοπρέπεια, της εξευτέλισαν τις ιδέες που την έθρεφαν και την έριξαν μέσα σ' ένα χάος, που είναι οι υπεύθυνοι πνευματικοί άνθρωποι να οροθετήσουν με την ένταση της συνείδησής τους και την ηθική τους παλληκαριά τον καιρό τους και να εκφράσουν την αγωνία της κοινωνίας;


Που είναι οι διανοούμενοι που θα μπορούσαν έντιμα και δικαιωματικά να διεκδικήσουν μια ηχηρή παρουσία στα δρώμενα, με σαφήνεια εσωτερική και ένα εύρος ματιάς που να αγκαλιάζει τον κοινωνικό πόνο, τη σύγχυση και την αμηχανία της εποχής και να βρεθούν στην πυρίκαυστη ζωή των κοινωνικών προβλημάτων με ευθύνη και συνέπεια;

Που είναι η κραυγή αγωνίας των διανοουμένων, έστω των ολίγιστων, οι οποίοι πολύ καλά γνωρίζουν πως όσα ζει η ελληνική κοινωνία στο χείλος του μηδενός, δεν είναι παρά ένα δράμα, μια θεατρική παράσταση των επιτηδείων; Που είναι η ενεργητική τους φωνή, που θα έπρεπε να ορίζει τις προυποθέσεις για ξεκάθαρη συμμετοχή σε μια κοινωνική προβληματική;

Δεν υπάρχουν οι διανοούμενοι αυτοί! Οι διανοούμενοι, οι άνθρωποι του πνεύματος, που να βρίσκονται σε μια κατάσταση εξ' επαφής με την οδύνη της εποχής τους. Και μπορεί να ηχεί υπερβολικό αυτό, ρομαντικό ίσως στην προσδοκία του, πολύ δραματικό στη σύλληψή του, αλλά ο συμβιβασμός των πνευματικών ανθρωπων με τον πολιτικό μηδενισμό, όπως τους το υπαγορεύει η θητεία τους στην καταναλωτική κοινωνία, καταδείχνει και τις παθογένειες της ίδιας της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας στερουμένης ρωμαλέων συνειδήσεων. Μιας κοινωνίας, όπου η ανύποπτη μακαριότητα της διανόησης θρέφεται από την υπνωμένη συνείδηση.

Το πρόβλημα βέβαια με την κοινωνική αποστολή των πνευματικών ανθρώπων εξακολουθεί να συγκεντρώνει αντίθετες απόψεις. Η μια είναι ότι ο διανοούμενος οφείλει να ανήκει αποκλειστικά στο χώρο του και η άλλη ότι οφείλει να είναι κοινωνικός οδηγός. Οι απόψεις ενίοτε διαμορφώνονται έτσι που να φαίνονται διαμετρικά αντίθετες, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι δεν εξακολουθούν να υπάρχουν καιοι πρώτες "θεωρίες", που σαλπίζουν την ανάγκη να παραμείνει ο διανοούμενος έξω από πολιτικές διαμάχες, για να μη χάνει τοκύρος του, γιατί έτσι χάνει την αυτονομία του.

Τα γεγονότα διεθνώς είναι εξόφθαλμα και σήμερα θεωρείται αυτονόητο ότι ο διανοούμενος, όχι μόνο α-κοινωνικό, α-πολιτικό ον δεν πρέπει να είναι, αλλά παράλληλα με τη δημιουργία του, χρέος έχει να παραμείνει αταλάντευτος και να καταδείχνει τη λύση των προβλημάτων, μιας έχει το προνόμιο να αντιλαμβάνεται. Ετσι, ο διανοούμενος, ο άνθρωπος του στοχασμού είναι κατ' ανάγκην στρατευμένος. Γι' αυτό και ο όρος πνευματική ηγεσία αποτελεί πλεονασμό.

Αποτελεί επίσης γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις, ο ρόλος πολλών διανοοούμενων υπήρξε εξίσου θλιβερός και σκοτεινός και πέρα γιαπέρα αντίθετος με τα συμφέροντα της κοινωνίας. Εξάλλου, ενώ η ένταξη του πνευματικού ανθρώπου σ' έναν κομματικόοργανισμό φαίνεται γεγονός ασυμβίβαστο με τη πνευματική ιδιότητα, η πολιτικοποίησή του χρειάζεται για να ελέγχει την εξουσία.

Οι παραπάνω επισημάνσεις περιορίζονται μόνο στο κοινωνικο-πολιτικό χρέος του πνευματικού ανθρώπου. Αν έγινε κάτι τέτοιο, οφείλεται στο γεγονός ότι η αδιαφορία των διανοοούμενων αποτελεί αρκετά διαδεδομένο φαινόμενο. Δεν ήταν άλλωστε λίγες οι περιπτώσεις πνευματικών ανθρώπων, που έγιναν ερείσματα, απολογητές ανελεύθερων καθεστώτων.

Χρέος κάθε διανοούμενου που θέλει να θεωρείται και να είναι αντάξιος της αποστολής του δεν είναι μόνο η προσφορά έργων ποιότητας, που ανεβάζουν την αισθητική παιδεία του λαού, την εσωτερική καλλιέργεια και ευαισθητοποιούν τη σκέψη και το στοχασμό, χρέος είναι και η ενεργή συμμετοχή στα κοινωνικά δρώμενα και στην πολιτική ζωή.


ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post