Και όσα θα έλεγε ο ποιητής μας έχουν τις ρίζες τους στη σύγχρονη αμφισβήτηση του κόσμου των αξιών και στην αναζήτηση μιας διαφορετικής κλίμακας στη μέθοδο της σύλληψης και της ερμηνείας του κοινωνικού πόνου. Εμείς όμως θα μπορούσαμε να πούμε πως το πρόβλημα δεν είναι τι ακριβώς ήταν στην αρχή της κοινωνικής εξαθλίωσης, αλλά πότε και από ποιους δημιουργήθηκε το ερώτημα για την αρχή της. Γιατί αν είναι αμφίβολο το θέμα της απάντησης στο ερώτημα, δεν είναι καθόλου αμφίβολο το όποιος έθεσε το ερώτημα.
Φυσικά ο άνθρωπος της ευαισθησίας με τον οραματισμό του. Και το όραμα του ανθρώπου είναι ακριβώς ο ποιητής. Από τον ποιητή δημιουργήθηκε η απορία. Και όταν εδώ λέμε "ποιητής" εννοούμε τον οραματιστή με την ευρύτερη σημασία της λέξης. Αυτός που βγήκε από τα καθημερινά καθήκοντα της ζωής και οδηγούμενος από την ευαισθησία του, την κοινωνική του συνείδηση και την "απορία" του συνέλαβε τον κοινωνικό πόνο και έγραψε σε στίχους την ερμηνεία του.
Και πέρα από τις θεωρητικές απόχεις και τις διάφορες ερμηνείες για την παρουσία του μηδενός ή την απουσία έρχεται η ποίηση πληθωρική και συναρπαστική, αληθινό μεγαλείο της ανθρώπινης αισθαντικότητας, για να καταργήσει το μηδέν στην κοινωνία και να υπογραμμίσει την ανθρώπινη παρουσία, τη συγκλονιστική ανθρώπινη περιπέτεια. Αν το μηδέν υπάρχει στην ανυπαρξία του, η ποίηση που αγγίζει τον κοινωνικό πόνο, υπάρχει με τη δραματική της ίσως έξαρση, με τη συντελεσμένη αισθητική της μορφή.
Και δεν πρέπει να την υποτιμούμε με την εξυπναδίστικη νεοελληνική ευτράπελη έκφραση του συρμού "Τι θέλει να μας πει ο ποιητής..." . Γιατί η ποίηση καταργεί το μηδέν του ωχαδερφισμού και της αναισθησίας ή και της αναλγησίας, ιδίως των εχόντων την ευθύνη για τα δεινά μιας κοινωνίας. Γίνεται λόγος και μαρτυρία, ενίοτε τραγούδι που πυροδοτεί δράση και αντίδραση, γίνεται μύθος και όνειρο.
Κάποιοι θα αντιτάξουν ότι όλα τα παραπάνω είναι ολισθήματα στο λυρισμό. Δικαίωμά τους. Κανείς δεν τους υποχρεώνει να διαβάζουν τούτες τις αράδες. Σε μερικούς, επίσης, οι παραπάνω σκέψεις ηχούν ανεδαφικές, γιατί έχουν εθιστεί να αντιμετωπίζουν τις προσωπικές τους αβύσσους ή κολάσεις με κονσερβοποιημένη λογική και χωρίς να μετακινούνται από το πλαίσιο της εθιστικής τους λειτουργίας, όπως η τελευταία εξυπηρετεί το συγκυριακό τους συμφέρον.
Αρνούνται να ακούσουν τη φωνή μιας τίμιας συνείδησης που ανάγλυφα παρουσιάζει την αλήθεια. Η αλήθεια πάντα μας πονάει ως άτομα μιας κοινωνίας, που χρόνια πορεύεται με δανεικά και κυρίως με "δανεικές" σκέψεις, που συνήθως είναι και νοθευμένες. Και διαχέονται από τα τηλεοπτικά πάνελ της δημοσιογραφικής αθλιότητας και εκστομίζονται από ανθρώπους, κυρίως σε επίπεδο διεσταλμένων μηδενικών, ανεξαρτήτως απόχρωσης κομματικής, οι οποίοι ως άλλοι κήνσορες εκ του ασφαλούς πάντα, με "νύχια και με δόντια" προσπαθούν να διατηρήσουν ή να εξασφαλίσουν την εξαγορασμένη παχυλή επιβίωσή τους.
Τι σχέση έχουν όλοι αυτοί οι πεφυσημένοι ασκοί με τον κοινωνικό πόνο. Τι σχέση έχουμε όλοι εμείς, όσοι από εμάς ως αείποτε αφελείς του τόπου τούτου, εγκλωβιζόμαστε στη μυθοπλασία τους, αδύναμοι να διακρίνουμε τη σύγκρουση ανάμεσα στο εφικτό και στο αφηρημένο, που απλώς γίνεται με λεξικογραφικές παραστάσεις...Και έτσι οδηγούμαστε σ' ένα κοινωνικά "αμφίβολο μεταίχμιο". Με το μάτι του κοινωνικού θανάτου που αμηχανεί το πνεύμα να παραμονεύει αμετάθετο στην κοσμική αφάνεια...
Η σημερινή Ελλάδα δεν είναι ταυτισμένη μόνο με την...έπαρση την ισόθεη των κυβερνώντων και τις πομοφολυγώδεις εκτιμήσεις τους για έξοδο από τα μνημόνια και όλα τα συναφή φληναφήματα. Ούτε είναι η ελληνική κοινωνία τόσο συγχρονισμένη όσο φαίνεται με την ελαφρότητα συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, που είτε με την "κουτσοπόρεψη", είτε με την οικονομική άνεση που ακόμα διαθέτουν και ευελπιστούν ότι η κρίση ξεπερνιέται, γεμίζουν το μέγαρο μουσικής, τις ταβέρνες, τα "μπουζουκομάγαζα" του Σαββατοκύριακου και "λοιδωρούν" όσους επιμένουν να μας υπενθυμίζουν την "κατάντια" μας, με την ανόητη ατάκα ότι "βαρέθηκαν τη μιζέρια".
Υπάρχει και η άλλη Ελλάδα. Ολων εκείνων που πτωχεύσανε τα όνειρά τους και όταν νυχτώνει στο μυαλό τους κυριαρχεί η καρδιοφάγος οδύνη της επιβίωσης. Είναι όλοι αυτοί που δεν "παραμυθιάζονται", αγκαλιάζουν την πλανόδια θλίψη τους και γυρίζουν αβοήθητοι στον άσωτο χρόνο. Και δεν μπορούν να κρύψουν το πρόσωπό τους πίσω από πρόσκαιρες στιγμιαίες απολαύσεις ως εφήμεροι δραπέτες της πραγματικότητας. Και αντιδρούν με τις τυποποιημένες και μεταχειρισμένες λέξεις των αφελών της κοινωνίας ή των πονηρών της πολιτικής.
Εκαψαν όλα τα σπίρτα τους για να ζεσταθούν και έπλασαν ένα δικό τους θάνατο για να τους σκοτώσει!...
Η Ελλάδα των επιπόλαιων αντιφάσεων, των πτωχευμένων ονείρων. Κι ας κουβαλάει ολομόναχη στην πλάτη της ιστορία αιώνων. Το μαχαίρι έφτασε πια στην καρδιά της. Και μόνο κάποιοι άγνωστοι ποιητές, γιατί οι γνωστοί της εξαγορασμένης επιβίωσης δεν το αποτολμούν, ιχνογραφούν με τις λέξεις το δραματικό της πρόσωπο πάνω σ' ελληνικό χαρτόνι. Και χίλια σώματα μέσα στην ψυχή τους αποχαιρετάνε το ελληνικό φως!
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.