Η ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΟΛΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΜΟΙΡΑ

Η μάζα των ψηφοφόρων για τους περισσότερους πολιτικούς, προεξάρχοντος του Αλέξη Τσίπρα, είναι μια φθηνή αγορασμένη πόρνη, απέναντι στην οποία οι ίδιοι συμπεριφέρονται εξουσιαστικά και επιδεικνύουν όλες τις πολιτικές τους διαστροφές. Και καλούνται οι δυσπραγούντες πολίτες να "τρυγήσουν" από τις συνήθως αόριστες και ανερμάτιστες πρωθυπουργικές και υπουργικές δηλώσεις, πόθους, ελπίδες και...ξόρκια. Ετσι, για τα νέα της μπουκιάς!..


Και δεν είναι μόνο οι ψευδείς ή παραπλανητικές δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, κάποιες μάλιστα στις παρυφές της γελοιότητας, όπως του απαίδευτου και αθυρόγλωσσου υπουργού Παιδείας, αν και "διαγκωνίζονται" πολλοί στους διαδρόμους της πολιτικής γελοιότητας. Είναι και τα εθνικά μας θέματα, που τα έχουμε μεν παραπέμψει στις ελληνικές καλένδες, συχνά όμως ρευστοποιούνται σε κομματικό τακτικισμό.

Εθνική στρατηγική εξάλλου δεν υφίσταται. Και έχει εκλείψει η υπεύθυνη στάση, που σταθμίζει με συγκεκριμένο τρόπο τα υπέρ και τα κατά. Και που προσπαθεί να εντάξει το συμβιβασμό σε μια δυναμική, που μεγιστοποιεί τα θετικά και ελαχιστοποιεί τα αρνητικά.

Και βέβαια η όλη συλλογιστική που καλύπτει και οριοθετεί την ακολουθητέα διαδικασία προς επίλυση των εθνικών θεμάτων, εγκλωβίζεται στις εκπτωχευτικές μονομέρειες μιας αρτηριοσκληρωτικής πολιτικής αντίληψης.

Η δε ασκούμενη από την εκάστοτε κυβέρνηση εξωτερική πολιτική, και δεν αναφέρομαι στην περίοδο των μνημονίων που η εθνική μας κυριαρχία έχει υποστεί τουλάχιστον ρωγμές, δεν έχει αξιοποιήσει τα γεωπολιτικά και διπλωματικά μας ερείσματα. Και δεν εκμεταλλεύτηκε την επικαιρική σκοπιμότητα, για να ερεθίσει τις αδυναμίες και τις δυνατότητες των ισχυρών, να ευαισθητοποιήσει τα κέντρα αποφάσεων και να επιβάλει την επεξεργασία ρεαλιστικών και βιώσιμων πολιτικών σχεδίων.

Και το σπουδαιότερο: Η σύνεση δεν ανυψώνεται στην κορυφή της πυραμίδας της πολιτικής ευθύνης και ηθικής...

Για όλους τους παραπάνω λόγους, κι άλλους πολλούς, αυτή η χρονική περίοδος του μεγάλου προβληματισμού και του ασφυκτικού οικονομικού αδιεξόδου, της γενικότερης κρίσης αξιών και της ιστορικής ευθύνης όλων των δυνάμεων του έθνους, οι Ελληνες φρόνιμοι και σκεπτόμενοι,άφρονες και έμφρονες, καιροσκοπούντες ή μετριόφρονες και υπερφίαλοι, δεν έχουμε άλλη επιλογή: Πρέπει να είμαστε άγρυπνοι!

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η προσωπική μας μοίρα είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της ολότητας!..Και η διαπίστωση είναι πρόδηλη: Ο καθένας μας μολονότι κυμαίνεται ανάμεσα στις έννοιες της κοινής (κοινωνικής) και της ατομικής ευθύνης, δεν μπορεί να αποκλείσει τη μια ή την άλλη.

Αν το κάνουμε, αν αποξενώσουμε την ατομική από την κοινωνική ευθύνη μας,αδιαφορώντας μάλιστα για όσα συμβαίνουν στον περιβάλλοντα χώρο μας, έχοντας προφανώς εξασφαλίσει τις συνθήκες της προσωπικής στερεότητας και της επάρκειας, δεν θα αργήσουμε να "ανταμώσουμε" με το συναίσθημα της αστάθειας. Και να γίνουμε, αργά ή γρήγορα, μέρος του δράματος σε κρίση βαθιά και απόγνωση, που προσλαμβάνει διαστάσεις επιδημικές.

Μέσα σε τούτους τους καιρούς της θολής αναταραχής, αναπόδραστη προβάλλει η ανάγκη να προσδιορίσουμε την πορεία μας. Και δεν πρόκειται για μια θεωρητική προσέγγιση των προβλημάτων μας, όπως κάποιοι θα σπεύσουν να σκεφτούν ή και να αντιδράσουν επιπολαίως. Χρειάζεται να διαμορφώσουμε εκείνη την πολιτική, που μπορεί να "μεταφέρει" τις προωθητικές ιδέες στην καθημερινή πραγμάτωση.

Να κάνουμε τη μεγάλη και κρίσιμη επιλογή: Ή θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τα "κατακάθια" της πολιτικής, που με τη δική μας ανοχή και απάθεια, ξεκόλλησαν από το βούρκο της βοθροειδούς περιοχής της πολιτικής ή θα προχωρήσουμε στην κάθαρση.

Πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε όλους αυτούς τους γελοίους της πολιτικής να γίνονται τιμητές της αρετής και οι ύποπτες συνειδήσεις να δοκιμάζουν την αντοχή μας στη βρωμιά και στη δυσωδία που αναδίδει ο πολιτικός βούρκος;

Αν παραμείνουμε ως άτομα περιζωσμένα και σιδερόφρακτα στην ατομικότητα μας, αρκούμενοι στη ματαιοδοξία των βλακωδών αναρτήσεων στο facebook, εκθέτοντας απλώς κάθε κίνηση της ζωής μας με γλυκανάλατες ατάκες, σχεδόν μόνιμα δανεικές, αφήνοντας τις πλευρές της κοινωνικής πραγματικότητας στη σκιά, η ερημιά της κοινωνίας θα γεμίζει από τη φωνή της απελπισίας...

Και μπορεί αρχικά να ακούμε αυτή τη "φωνή" ως υπόκωφο θόρυβο, απολαμβάνοντας ό,τι έχουμε εξασφαλίσει στη λογική "...μια ζωή την έχουμε", αλλά δεν πρόκειται να αποφύγουμε το λαχάνιασμα της εναγώνιας αμφιβολίας για το αν θα βυθιστούμε κι εμείς στο βούρκο...

Γιατί το βύθισμα είναι δεδομένο!

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post