Πότε να ήρθε άραγε;

Γράφει ο Ευθύλογος

Δεν είχα προλάβει να τελειώσω το κείμενο για την imitation Δημοκρατία που βιώνουμε στην Ελλάδα (κλικ εδώ) και στη Βουλή ξεκίνησε τρικούβερτος καυγάς.
«Μήλον της Έριδος» η ημερομηνία άφιξης της . . .  Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Η Δημοκρατία ήρθε στην Ελλάδα στις 24/07/1974 με το αεροπλάνο που ήρθε και ο Καραμανλής ή ξεπήδησε από την κάλπη όπως το τζίνι από το λυχνάρι, στις 18/10/1981 που η δεξιά μπήκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας; Ή μπας κι είναι στο δρόμο ακόμη;[1] Μόνον η ίδια η Δημοκρατία θα μπορούσε να μας διαφωτίσει επ’ αυτού αλλά δυστυχώς δεν ανευρέθη.
Η εθνοπατερική διαμάχη πάντως μου θύμισε το εξής:
Δυο ηλικιωμένοι φίλοι με προβλήματα όρασης  είχαν τα σπίτια τους, ο ένας στην αρχή κι ο άλλος στο τέλος ενός στενού δρόμου. Μια μέρα βγήκαν ταυτόχρονα από τα σπίτια τους και άρχισε ο καθένας να περπατάει προς το σπίτι του άλλου.
Μη βλέποντας καλά, συγκρούστηκαν στο στενό δρομάκι. Τότε κατάλαβε ο καθένας την παρουσία του άλλου και έγινε ο παρακάτω διάλογος:
- Έ στραβός είσαι; Έπεσες πάνω μου.
- Εγώ είμαι στραβός ή εσύ που δεν βλέπεις μπροστά σου;
- Ποιος δεν βλέπει ρε αόμματε;
- Λοιπόν για να μην τσακωνόμαστε ποιος βλέπει και ποιος όχι, θα σου πω τι θα κάνουμε!
- Τι στο διάολο σκέφτηκες πάλι;
- Βλέπεις αυτό το μαγαζί απέναντι;
- Και βέβαια το βλέπω, στραβός είμαι;
- Είσαι αλλά τέλος πάντων. Λοιπόν το..........

νοίκιασε κάποιος για mini market και μεθαύριο έχει εγκαίνια. Ασφαλώς θα βάλει και ταμπέλα στο μαγαζί. Θα έρθουμε εδώ και θα δούμε ποιος θα διαβάσει σωστά την ταμπέλα.
- Σύμφωνοι. Άντε γεια τώρα.
Την άλλη μέρα πρωί – πρωί ο ένας από τους δυο πάει στο μαγαζί και χαιρετάει τον καταστηματάρχη.
- Καλημέρα σας κύριε.
- Καλημέρα σας, δεν ανοίξαμε ακόμη, αύριο ανοίγουμε.
- Το ξέρω, πέρασα να σας ευχηθώ καλές δουλειές.
-Σας ευχαριστώ πολύ κύριε.
- Για πέστε μου, ταμπέλα θα βάλετε έξω από το κατάστημα;
- Βέβαια, αύριο το πρωί θα είναι όλα έτοιμα.
- Και τι θα γράφετε στην ταμπέλα;
- Παντοπωλείο Κώστας Μπακάλης.
- Μάλιστα, χάρηκα για τη γνωριμία κ. Μπακάλη και σας εύχομαι πάλι καλά κέρδη. Γεια σας.
Σε λίγο εμφανίζεται ο δεύτερος ηλικιωμένος.
Έγινε αντίστοιχος διάλογος μέχρι του σημείου που έπεσε η ερώτηση για το κείμενο της ταμπέλας και δόθηκε η ίδια απάντηση.
-  Παντοπωλείο Κώστας Μπακάλης.
Πιο πονηρός όμως ο δεύτερος ηλικιωμένος επέμενε.       
- Δεν θα γράψετε τίποτε άλλο;
- Ναι, λέω να γράψω «Παντοπωλείο – Η καλή γειτονιά - Κώστας Μπακάλης». Πως ακούγεται;
- Α!! Πολύ ωραίο! Λοιπόν να μη σας καθυστερώ, εύχομαι να πάνε καλά οι δουλειές. Γεια σας.
Την άλλη μέρα το πρωί οι δυο φίλοι συναντιούνται στο συμφωνημένο σημείο.
- Για να δούμε αν βλέπεις, διάβασε.
- Και βέβαια θα διαβάσω απαντάει με σιγουριά ο άλλος. Γράφει  «Παντοπωλείο Κώστας Μπακάλης».
- Χα χα χα!!! Είδες που είσαι στραβός! Δεν τη διάβασες ολοκληρη!
- Γιατί ρε έξυπνε; Τι άλλο γράφει;
- Γράφει «Παντοπωλείο – Η καλή γειτονιά - Κώστας Μπακάλης»
- Που γράφει «η καλή γειτονιά» ρε αόμματε;
-  Γράφει αλλά δεν το βλέπεις εσύ!
- Δε γράφει!
- ΓΡΑΦΕΙ ΕΙΠΑ!!!
- ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΙ ΣΤΡΑΒΕ!!!
Τελικά συμφώνησαν να πάνε να ρωτήσουν τον καταστηματάρχη.
- Για πες μας τι γράφεις στην ταμπέλλα που έχεις κρεμάσει απέξω;
- Μα . . . δεν την κρέμασα ακόμη και καλά που μου το θυμίσατε να τηλεφωνήσω στο μάστορα να τη φέρει.
Μήπως λοιπόν κι εμείς – θεόστραβοι όντες – τσακωνόμαστε για το πότε ήρθε κάτι, που ακόμη είναι στο δρόμο;   

Μπορεί βέβαια το χιούμορ να βοηθάει να ξεπεράσουμε την πίκρα για την κατάντια μας αλλά δεν λύνει το πρόβλημα της virtual Δημοκρατίας που βιώνουμε.
Και δεν θα λυθεί το πρόβλημα όσο αντιλαμβανόμαστε τη Δημοκρατία, όπως ακριβώς την αντιλαμβάνονταν και ο Winston Churchill πριν από 70 χρόνια. [2]
Καλώς η κακώς στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η αστική Δημοκρατία άφησε πολύ πίσω τον γαλατά του Churchill.
Αστική Δημοκρατία δεν σημαίνει μόνον υποτυπώδη ελευθερία. Σημαίνει πολύ περισσότερα. Αλλά προϋποθέτει και την ύπαρξη αστών που έχουν ενστερνιστεί κάποιες αξίες όπως τιμιότητα, εργατικότητα, ειλικρίνεια, υπευθυνότητα, διαφάνεια, αξιοκρατία κλπ. κλπ. Και φυσικά τέτοιοι αστοί, απαιτούν και από τους εκπροσώπους τους να σέβονται τις ίδιες ακριβώς αξίες.
Αλλά εμείς – κακά τα ψέματα – δεν είμαστε αστοί. Στο μεγαλύτερο ποσοστό μας είμαστε δεύτερης γενιάς τσοπαναραίοι,[3] μαθημένοι να καταπατούμε τα χωράφια – άρα και τα δικαιώματα -  των συνανθρώπων μας, μαθημένοι να λύνουμε με τη γκλίτσα τις διαφορές μας, μαθημένοι να επιτυγχάνουμε τους δόλιους στόχους μας με πλάγια και ανέντιμα μέσα, μαθημένοι να  παρακάμπτουμε την αξιοκρατία, μαθημένοι να λύνουμε τα προβλήματά μας μέσω του κομματάρχη – νταβατζή μας, μαθημένοι να αυξάνουμε το κοπάδι μας κλέβοντας ξένα κατσίκια, κλπ. κλπ.
Αυτή τη νοοτροπία φέραμε από το χωριό μας στο «άστυ», με αυτή τη νοοτροπία πορευόμαστε, αυτής της νοοτροπίας εκπροσώπους εκλέγουμε. Περιμέναμε να πάμε καλλίτερα;

* * * * * * * * * * * * * *

[1] Καλό είναι να έχουμε υπόψη μας ότι το επίπεδο ανάπτυξης μιας κοινωνίας δεν προσδιορίζεται μόνον από τα προβλήματα που επιλύει αλλά και από τα ερωτήματα που θέτει. Έτσι σε παλιότερες εποχές σκοταδισμού οι τότε «σοφοί» ταλανίζονταν (συν τοις άλλοις) και από τα εξής δυο σημαντικά ερωτήματα:
α) Πόσο είναι το μήκος που έχουν τα φτερά των αγγέλων;
β) Πόσο αξίζει ο Πάπας;
Η σωστή απάντηση για το πρώτο αναμένεται ακόμη.
Στο δεύτερο πάντως, ένας «θεομπαίχτης» απάντησε ως εξής: Ο Πάπας αξίζει εικοσιεννέα (29) αργύρια γιατί τριάντα άξιζε ο Χριστός!!!    

[2] Κατά τον Churchill "Democracy means that if the doorbell rings in the early hours, it is likely to be the milkman."  (Δημοκρατία σημαίνει, όταν χτυπάει το κουδούνι της πόρτας τα ξημερώματα, κατά πάσα πιθανότητα είναι ο γαλατάς)

[3] Το 1950 οι αγρότες ήταν το 80% του ελληνικού πληθυσμού. Το 2000 οι αγρότες είναι λιγότεροι από 20%. Αυτό στην Ευρώπη συνέβη σε διάστημα 2 αιώνων. Εμείς ως ξύπνιοι και μάγκες το πετύχαμε σε 50 χρόνια! Αυτή η «ταχύρρυθμη αστικοποίηση» δεν ήταν κοινωνική εξέλιξη αλλά βλακώδης κοινωνική ανατροπή και χωρίς την ύπαρξη βιομηχανίας για απασχόληση, σε συνδυασμό με την έμφυτη αποστροφή μας προς την χειρωνακτική εργασία, ήταν βέβαιο ότι θα απέβαινε καταστροφική. Τι θα γίνονταν όλοι αυτοί οι ανειδίκευτοι που συσσωρεύονται στις πόλεις; Το ελληνικό δαιμόνιο βρήκε τη λύση!  Η πρώτη γενιά θυρωροί, η δεύτερη γενιά δημόσιοι υπάλληλοι με γλείψιμο και η τρίτη γενιά πτυχιούχοι άνεργοι.
Άλλωστε η μόρφωση και η Παιδεία είναι «αυτοσκοπός». Δεν είναι επαγγελματικό εργαλείο!
Για όλα έχουμε απαντήσεις. Βέβαια όταν θα φτάσουμε να έχει το κάθε σπίτι κι από 2- 3 άνεργους «φιλοσόφους» μπορεί να αλλάξουμε άποψη. Αλλά θα είναι πολύ αργά!!        

Ευθύλογοςvacon28@gmail.com

 

 

απο  kafeneio