Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Δημοσιογράφοι/Εκδότες που αγνοούν τους νόμους και το Σύνταγμα, μιλώντας.. προοδευτικά!

Το άρθρο αυτό το γράφω με αφορμή τα όσα άκουσα σε τηλεοπτική εκπομπή (ειδήσεις), από έναν Δημοσιογράφο/Εκδότη, ως αυτά μπορείτε να τα δείτε και εσείς, στο σχετικό απόσπασμα της ειδησεογραφικής εκπομπής από το Achaia Channel στις 25/8/2011:




Καταρχήν να σημειώσω πως ο δημοσιογράφος λέει κάποια σωστά πράγματα όπως το ότι ο κόσμος σε τέτοιες περιπτώσεις συμπεριφέρεται με την «ψυχολογία του παιδιού» (σε προηγούμενο τμήμα της ομιλίας), ή πως μπορούμε να ακούμε τον εκάστοτε Μητροπολίτη, αλλά εμείς αποφασίζουμε το τι θα πράξουμε.Ωστόσο το τμήμα της ομιλίας του που με έκανε έξω φρενών, είναι τα όσα λέει στην τηλεόραση - ως δημοσιογράφος - χωρίς καν να γνωρίζει τους Νόμους, αλλά ούτε και ίσως το Σύνταγμα της Ελλάδος, χρησιμοποιώντας έτσι το αξίωμα του Δημοσιογράφου για να περάσει την Προσωπική του θέση στους τηλεθεατές που παρακολουθούν το κανάλι για να ακούσουν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ (και όχι προσωπική ή/και κατευθυνόμενη ίσως απο τρίτους και λάθος) ενημέρωση.
Πάμε λοιπόν στο ζουμί...
Ο δημοσιογράφος λέει, πως:
«το 98% είμαστε Χ.Ο., ακούμε τον Μητροπολίτη προσεκτικότατα τι λέει, σεβόμεθα φυσικά το εν γένη σκεπτικό του αλλά, από εκεί και πέρα επειδή είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι ωφείλουμε να πράξουμε κατα το δοκούν.[...] οπότε η παράσταση αυτή θα αποτύχει δια της αποχής μας.

Δια της απαγόρευσης νομίζω ανοίγει ένα κεφάλαιο, πολύ άσχημο, ένα κεφάλαιο το οποίο με την συνδρομή του Δήμου, χωρίς να μας ρωτήσει κι όλας, δηλαδή συνηγόρησε / συμπράττει με αυτό το σκεπτηκό της εκκλησίας εν αγνοία μας [σσ. ενοχλήθηκε!] - τι ενοοώ εν' αγνοία μας: Ουδείς μπορεί έμμεσα να απαγορεύσει ή να αποδοκιμάσει κάτι. Το αποδοκιμάζει το ευρύ κοινό.

Μπορεί να παρέμβει, και αυτό συνιστά Δημοκρατία, να παρέμβει η Εκκλησία με ανακοίνωση, να παρέμβει ο Δήμος, αλλά όχι να προχωρήσει σε έμμεσες απαγορεύσεις. Οι απαγορεύσεις αν με ρωτήσεις συρρικνώνουν τη Δημοκρατία και κάποιες φορές, όχι με αφορμή αυτό το έργο, με αφορμή παραδείγματα τρανταχτά που συνέβησαν στη χώρα μας, ρεζηλεύουν την ίδια μας τη χώρα και την κουλτούρα μας. Θυμάσαι τι έγινε το 2003 στην Αθήνα Μαρία, με την περίφημη έκθεση  OutLook όπου εκκλησία, Καρατζαφέρης εξανάγκασαν στην Βουλή ακόμα και τον τότε Υπουργό Πολιτισμού τον Βενιζέλο να απαγορεύσει συγκεκριμένο έργο μετο περίφημο τίτλο "Πότισέ με" που ήταν σταυροί, γυμνά κοκ, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα να μας λοιδωρεί το σύνολο της πολιτισμένης [σσ. αριστερόφρονης; γιατί η δεξιοί ευρωπαίοι δεν νομίζω ότι μας λοιδωρούσαν γι' αυτό. Ίσα ίσα, ήταν μαζί μας.] Ευρώπης για λογοκρισία, για μεσαιωνισμό στην τέχνη, με συνέπεια να γίνουμε ρεζίλι.

Εμείς, δεν θέλουμε απαγορεύσεις. Είμαστε στο 2011. Αυτό που χρειάζεται είναι να πείθουν οι όποιοι  υποστηρίζουν, επιχειρηματολογούν, ή διατείνονται ότι θίγεται η αισθητική μας. Θίγεται η Θρησκεία μας. Ανακοίνωσέ το. Γράψε το σκεπτικό σου. Διάδωσέ το.... ».

Για να κάνω την ανάλυση, ως προς τις προσωπικές θέσεις του κ. Δημοσιογράφου/Εκδότη παραπάνω, παραθέτω δύο links:
1. To Σύνταγμα της Ελλάδος, το οποίο μέσα από το άρθρο 14 κ 15, δίνει σαφώς το στίγμα, για το τι επιτρέπει και τι όχι η Δημοκρατία μας σε ότι αφορά την λογοκρισία.
2. Τα σχετικά άρθρα του Ποινικού Δικαίου, για την επιβολή Θρησκευτικής Ειρήνης.

Ξεκινώντας από το δεύτερο κομμάτι διαβάζουμε:

Άρθρο 198
Κακόβουλη βλασφημία 
1.  Με φυλάκιση μέχρι δύο ετών τιμωρείται όποιος δημόσια και κακόβουλα βρίζει με οποιονδήποτε τρόπο το Θεό.
2.  Όποιος, εκτός από τη περίπτωση της παρ.1, εκδηλώνει με βλασφημία έλλειψη σεβασμού προς τα θεία, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών μηνών.

Άρθρο 199
Καθύβριση θρησκευμάτων
Όποιος δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει με οποιονδήποτε τρόπο την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού ή άλλη θρησκεία ανεκτή στην Ελλάδα τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών.

Να σημειώσω βέβαια πως οι νόμοι αυτοί απορρέουν από το Ελληνικό Σύνταγμα, κατ' εφαρμογή της ουσιαστικής αναφοράς (επί του τύπου τουλάχιστον) περί προσβολής θρησκείας (άρθρο 14.3):
«Η κατάσχεση εφημερίδων και άλλων εντύπων, είτε πριν από την κυκλοφορία είτε ύστερα από αυτή, απαγορεύεται. Κατ' εξαίρεση επιτρέπεται η κατάσχεση, με παραγγελία του εισαγγελέα, μετά την κυκλοφορία: α) για προσβολή της χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας ... »
Δηλαδή, τουλάχιστον στον τύπο (άρα αφού δεν υπάρχει ρητή κατάργηση σε άλλα μέσα έκφρασης ισχύει και για τα άλλα) είναι σαφές πως υπάρχει λογοκρισία σε περιπτώσεις προσβολής οποιαδήποτε θρησκείας. Περισσότερα στη θέση #7.

Θέση #1
Σημειώνω εδώ πως δεν είμαι νομικός κ δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με αυτό το θέμα. Απλά, ως απλός πολίτης που νοιάζεται για την αλήθεια, και όχι για τα παραμύθια, προτού σχολιάσω έψαξα να βρω αν υπάρχουν σχετικοί νόμοι, πατώντας στο google το απλό: "νόμος περί προσβολής θρησκείας"... Και μέσα από εκεί βρήκα τους νόμους.

Ένας δημοσιογράφος και δη μάλιστα εκδότης, θα έπρεπε κατά την γνώμη μου, εφόσον ο ίδιος μιλάει για Δημοκρατία με τέτοιο σεβασμό, να γνωρίζει τους Νόμους (ή έστω να μπαίνει στον κόπο να τους ψάξει) προτού ο ιδιος μιλήσει και εκφέρει δημόσια γνώμη. Γιατί αν τον ενδιαφέρει η Δημοκρατία πραγματικά, τότε θα πρέπει να αποδέχεται τους Δημοκρατικά Ψηφισμένους Νόμους της και να ασκεί το δημοσιογραφικό του καθήκον βασιμένο πάνω σε αυτούς τους νόμους και όχι στα προσωπκά του αισθήματα - προκειμένου να ενημερώνει όσο πιο αντικειμενικά και σε Δημοκρατική βάση μπορεί τους συμπολίτες, και όχι να τους ενημερώνει με λογικές που αγνοούν την ίδια την Δημοκρατία....

Μάλιστα, εγώ έχω το δικαίωμα να κάνω λάθος σε αυτά που γράφω - ως απλός πολίτης (δεν μπορώ π.χ. να ζητήσω τα επίσημα έγγραφα από έναν νομικό για να επιβεβαιώσω πως αυτά τα άρθρα υπάρχουν, χρησιμοποιώ όμως site δικηγόρου με ημερομηνία Δεκ. 2010 (url) και διασταυρωμένη πληροφορία από άλλο site για το άρθρο 198), ο δημοσιογράφος όμως όχι.Γιατί τότε δεν κάνει λειτούργημα, αλλά κακούργημα κατά της κοινωνίας!

Θέση #2
Τα Δημοκρατικα ψηφισμένα άρθρα 198, 199 του ποινικού κώδικα, πρακτικώς βγάζουν ψευδείς της θέσεις περί λογοκρισίας σε μια Δημοκρατία του δημοσιογράφου και πιο συγκεκριμένα την φράση του: «Ουδείς μπορεί έμμεσα να απαγορεύσει ή να αποδοκιμάσει κάτι. Το αποδοκιμάζει το ευρύ κοινό.».

Μα το ευρύ κοινό αγαπητέ δημοσιογράφε, δια μέσω του Δημοκρατικού μας συστήματος, έχει αποφασίσει όχι μόνο ότι η εκκλησία έχει αυτό το δικαίωμα (να αλλάξει τις αφίσες αφαιρώντας την παρουσία του Δήμου) αλλά και πως έχει το δικαίωμα να τιμωρήσει δια φυλακής αυτούς που με οποιοδήποτε τρόπο την βλασφημούν (άλλο αν η εκκλησία, μεγάλη την καρδιά της, δεν μπήκε σε τέτοια διαδικασία, που η Δημοκρατία μας, αν όχι την υποχρεώνει δια νόμου τουλάχιστον της το επιτρέπει να το κάνει).

Θέση #3
Φαντάζομαι επίσης ο Δημοσιογράφος να αντιλαμβάνεται, πως στη Δημοκρατία ενώ το ευρύ κοινό έχει όντως το δικαίωμα να αποδοκιμάσει ή όχι μια μορφή εκδήλωσης (τέχνη, πορεία, οτιδήποτε), το δικαίωμα να επιτραπεί ή όχι (λογοκρισία) να εκδηλωθεί αυτή η μορφή εκδήλωσης το έχει μονάχα το κράτος, δια μέσω των Δημοκρατικά ψηφισμένων νόμων του, τους οποίους το ίδιο το ευρύ κοινό - αν δεν του αρέσουν - μπορεί με συγκεκριμένες περιορισμένες (και όχι ευρήτατες στα όρια της αοριστίας!) Δημοκρατικές διαδικασίες να τους αλλάξει. Η αποτυχία ή η επιτυχία μιας παράστασης λοιπόν, δεν είναι μόνο θέμα της επιδοκιμασίας του κοινού - το οποίο ο ίδιος αναφέρεται πως σε τέτοιες περιπτώσεις πάσχει από την «ψυχολογία του παιδιού» - ανωριμότητα, αλλά και από το αν αυτή κινείται στα όρια νομιμότητας που έχει θέσει (Δημοκρατικά) η Ελληνική (ή εκάστοτε άλλη) κοινωνία. Άλλωστε το οτιδήποτε κινείται εκτός αυτών των ορίων θεωρείτε a-priori αποδοκιμασμένο από την εκάστοτε κοινωνία. (γι' αυτό και η κοινωνία βάζει αυτά τα όρια).

Επίσης αν κινείται στα όρια παρανομίας, τότε υπάρχουν πολλοί παράνομοι τρόποι για να την επιδοκιμάσει το κοινό, που σε άλλες περιπτώσεις θα την αποδοκίμαζε, όπως π.χ. η χρήση ουσιών εν αγνοία του κοινού (ακραίο παράδειγμα, επιβεβαιώνει όμως τελειωτικά το επιχείρημα). Αν δεν σας αρέσει η φράση "χρήση ουσιών", αντικαταστείστε την με την φράση: "αξιοποίηση ψυχολογικών αδυναμιών" όπως ακριβώς την αδύνατη «ψυχολογία του παιδιού» που ο ίδιος παραδέχεστε - που ουσιαστικά αυτό συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση, ως παραδεχτήκατε. Εκτός κι αν θεωρείτε πως η ψυχολογική εκμετάλλευση αδυναμιών (-δημαγωγία π.χ.) του κοινού, είναι απολύτως νόμιμο και αποδεκτό (κατ' εσάς) μέσον στα πλαίσια της "Δημοκρατίας", πέραν του γεγονότος πως είναι υπαρκτό.

Θέση #4
Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση επίσης η φράση του δημοσιογράφου:
«...όπου εκκλησία, Καρατζαφέρης εξανάγκασαν στην Βουλή ακόμα και τον τότε Υπουργό Πολιτισμού τον Βενιζέλο να απαγορεύσει...»
Αναρωτιέμαι.. Πως η εκκλησία και ο Καρατζαφέρης εξανάγκασαν τον Υπ. Πολ. να κάνει κάτι που.. δεν ήθελε να κάνει (εξαναγκασμός);.. Πως, ακόμα και τα Δικαστήρια (αν οι θιγμένοι διεκδικώντας το δίκιο τους κατέφυγαν εκεί - δεν την ξέρω την υπόθεση), αποδέχτηκαν μια τέτοια απόφαση, προϊόν εξαναγκασμού, ως ισχυρίζεται ο Δημοσιογράφος; Με ποιό στοιχείο ένας Δημοσιογράφος/Εκδότης βγαίνει και λέει τέτοια βαριά κατηγορία στην τηλεόραση, όταν όλα τα στοιχεία δείχνουν πως δεν υπήρξε εξαναγκασμός;

Εκτός, κι αν ο Δημοσιογράφος, στα πλαίσια της Δημοκρατίας, θεωρεί πως η ΠΕΙΘΩ όταν δεν μας αρέσει, ή δεν συμφωνει με την άποψή μας, μετονομάζεσαι σε ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ, χωρίς να χρειάζονται περισσότερα στοιχεία ή αποδείξεις...

Σε αυτό το σημείο κατά την γνώμη μου, καθίσταται σαφές ότι ο Δημοσιογράφος εξιστορεί μια δική του άποψη, η οποία έχει πολλές αντιφάσεις και κενά σε σχέση με την πραγματικότητα και την αλήθεια.

Θέση #5
Μου έκανε επίσης ιδιαίτερη αίσθηση το γεγονός πως ο δημοσιογράφος νοιάζεται για το πως αντέδρασαν οι λοιποί Ευρωπαίοι. Φαίνεται ότι δεν νοιάζεται για τους Έλληνες - και τους Δημοκρατικά ψηφισμένους νόμους τους ως επίσημους οριοθέτες της αποδοχής του ευρύ κοινού για όλα τα θέματα - αλλά νοιάζεται για το πως αντέδρασαν οι Ευρωπαίοι, ή καλύτερα ένα μέρος των Ευρωπαίων - όσων έχουν τις ίδιες αντιλήψεις με αυτόν.

Φαντάζομαι, για να μην τον λοιδωρήσουν οι Πολιτισμένοι Ευρωπαίοι, ίσως να ήταν πρόθυμος και να κάνει τούμπες για πάρτι τους.  Ή να βγει αυτός σε μια φωτογραφία με ένα πεός στο στόμα του - στα πλαίσια της τέχνης (κατ' αντιστοιχία με το έργο «Πότισέ με»), αν του το ζητούσε ένας Ευρωπαίος διάσημος καλλιτέχνης φίλος του..... Και λέγοντας αυτό, θέλω να ομολογήσω κάτι...

Θέση #6
Ακούγοντας την θέση του 2011-Δημοσιογράφου:
«Εμείς, δεν θέλουμε απαγορεύσεις. Είμαστε στο 2011. Αυτό που χρειάζεται είναι να πείθουν οι όποιοι  υποστηρίζουν, επιχειρηματολογούν, ή διατείνονται ότι θίγεται η αισθητική μας. Θίγεται η Θρησκεία μας. Ανακοίνωσέ το. Γράψε το σκεπτικό σου. Διάδωσέ το...»,
σκεφτόμουν πραγματικά να φτιάξω αιχρά έργα τέχνης (τύπου «Πότισέ με», ή «Είμαι ελεύθερος» (να το κάνω με καρπούζια κ κατσίκες κτλ κτλ) με την φάτσα του δημοσιογράφου και με τίτλους «Εμείς δεν θέλουμε απαγορεύσεις. Είμαστε στο 2011» στα πλαίσια της σάτιρας (με σκοπό να τον κάνω αντικειμενικότερο-καλύτερο δημοσιογράφο). Το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να το κάνω, αφού ο ίδιος δηλώνει υπέρμαχος των μη απαγορεύσεων - άρα οτιδήποτε και να έφτιαχνα γι'αυτόν και με αυτόν φαντάζομαι δεν θα τον ενοχλούσε - απλά θα έβγαζε ανακοινώσεις και θα έγραφε (με χαρά;) το σκεπτικό του... Ίσως να έβγαζα και ένα νέο έργο τέχνης, χρησιμοποιώντας τον ως μούσα μου, κάθε βδομάδα. Άλλωστε ο Νόμος μπορεί να τον καλύπτει, αλλά ο ίδιος δέχεται a-priori πως δεν θα τον ασκήσει δικαιωματικά, αφού δεν θέλει απαγορεύσεις.


Δεν θα το κάνω όμως, γιατί πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να είναι κάποιος Υποκριτής. Και ίσως μου πατήσει καμία μήνυση (κ με το δίκιο του) λέγοντας πως, δεν θέλει απαγορεύσεις σε ότι αφορά την Θρησκεία ή σε περιορισμένη γκάμα θεμάτων - αυτά που κατά την δική του και μόνο γνώμη πρέπει να ξεφτυλίζονται από τρίτους...

Εγώ πάντως, επειδή είμαι στο 2011, δηλώνω ότι δεν επιτρέπονται όλα κατά την γνώμη μου, γιατί πολύ απλά, εγώ ο ίδιος δεν θα επιτρέψω πράγματα για μένα - ως θα έκανε κάθε πολίτης που έχει αξιοπρέπεια. Το τι επιτρέπεται και τι όχι, καθορίζεται μέσω Νόμου, στα πλαίσα της Δημοκρατίας μας, όπως ακριβώς καθορίζουν και τα άρθρα 198, 199 του Ποινικού Κώδικα. Δυστυχώς, όπως είπα δεν είμαι νομικός, και είναι αδύνατο να ξέρω όλους τους Νόμους, ώστε να αναγνωρίζω αν κάνω κάτι νόμιμα ή παράνομα. Ένας δημοσιογράφος και δη μάλιστα εκδότης όμως, που βγαίνει να πει μια δημοσιογραφική θέση στην τηλεόραση για να ενημερώσει τον κόσμο, για το συγκεκριμένο θέμα τουλάχιστον, θα έπρεπε να γνωρίζει τι έχει ορίσει αποδεκτό η ίδια η Δημοκρατία μας και όχι να αμπελοφιλοσοφεί μπερδεύοντας και δίνοντας ψευδή και λάθος επιχειρήματα στους πολίτες που υποτίθεται.. ενημερώνει!

Θέση #7
Στη θέση αυτή καταγράφω ένα θέμα που είδα να ανοίγεται στο άρθροαυτό.

Νομίζω η όλη η ουσία βρίσκεται στις παραγράφους:

«Αυτό σημαίνει ότι η διάταξη αναγορεύει σε έννομο αγαθό την προστασία του Θεού και αποβλέπει στην αυτοπροστασία του κράτους από προσβολές μιας υπερβατικής αξίας που ενσωματώνεται στην κρατική τάξη. Έτσι το συνταγματικό κράτος αναγνωρίζει την ύπαρξη του θείου καιαπαγορεύει στους πολίτες του να το προσβάλλουν επί ποινή φυλακίσεως.


Ταυτόχρονα, το Σύνταγμα (άρθρα 13 §. 1, 14 § 1, 16 § 1) εγγυάται ότι καθένας μπορεί να έχει διαφορετική αντίληψη για το θείο, άρα να το αρνείται και να δραστηριοποιείται εναντίον θρησκευτικών πεποιθήσεων με επιστημονικά επιχειρήματα, με πολιτική δράση, με καλλιτεχνικές δημιουργίες, με οργάνωση κοινωνικών εκδηλώσεων, με ίδρυση αντιθρησκευτικών σωματείων, με διδασκαλία σε κρατικά και μη ιδρύματα κλπ.»
Όπως έγραψα πιο πάνω (πριν τις "Θέσεις"), η όλη η ουσία βρίσκεται στο γεγονός πως «τουλάχιστον στον τύπο (άρα αφού δεν υπάρχει ρητή κατάργηση σε άλλα μέσα έκφρασης ισχύει και για τα άλλα) είναι σαφές πως υπάρχει λογοκρισία σε περιπτώσεις προσβολής οποιαδήποτε θρησκείας.»

Οι δύο παραπάνω παραγράφοι, σύμφωνα με τον αρθρογράφο τους, φαίνεται να έρχονται σε κόντρα μεταξύ τους, αφού από την μία απαγορεύεται να προσβάλεις μια θρησκεία, από την άλλη μπορείς να δραστηριοποιείσαι εναντίων της με επιστημονικά επιχειρήματα, με πολιτικη δράση, καλλιτεχν. δημιουργίες, οργάνωση εκδηλώσεων κτλ.

Πρακτικώς όμως, οι δύο θέσεις:
Α) Απαγορεύεται να προσβάλλεις τα Θεία.
Β) Μπορείς να δραστηριοποιείσαι εναντίων θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Δεν έρχονται σε αντίθεση, παρα μόνο όταν δραστηριοποιείσαι ενάντια σε μια θρησκευτική πεποίθηση μόνο και μόνο με το να την προσβάλλεις!

Δεν είναι λοιπόν παράνομο το να μαζέψω εγώ στοιχεία και να τα δημοσιεύσω, για να αποδείξω π.χ. ότι η Χ θρησκεία είναι ψεύτικη, ή ότι η Χ θρησκεία είναι επικύνδινη για μια κοινωνία, είναι όμως παράνομο να φτιάξω έναν πίνακα που θα προσβάλλει μια θρησκεία, όπως ο πίνακας "Ποτίστε με" που ο δημοσιογράφος αναφέρει ως παράδειγμα λογοκρισίας.
 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!

Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.

Χειρουργικό Ιατρείο

Χειρουργικό Ιατρείο