Της πατόζας η …βίδα

γραφει ο αρισταρχος

Της πατόζας η …βίδα

Τώρα τι μούρθε και θυμήθηκα τον φίλο μου τον Παύλο. Ήταν μάρτυρας, μαρτυριάρης του Ιεχωβά. Παρ’ ότι ο πατέρας του ήταν ιερέας ή κάτι τέτοιο αυτός μόνο κατ’ όνομα “γιαχο(υ)βάς”.Για να παίρνει κάποιο επίδομα. Ήταν πολύ ξύπνιος για να τον συνεπαίρνουν κάτι τέτοια.

Μηχανικός αυτοκινήτων και καλός. Περιζήτητος! Όταν είσαι αστέρι όλοι σε μαθαίνουν. Αλλά δεν μπορούσε να συγκρατήσει την γλώσσα του. Τον εξέθετε πάντα ο αυθορμητισμός του. Τον πλησίασαν από ένα συνεταιρισμό να τους επισκευάσει μια τρισάθλια πατόζα. Πατόζα;

-Και τι εστί πατόζα ωρέ Αρίσταρχε;

-Sorry, ωρέ τζόβανα.

Πατόζα είναι ένα πράμα σαν βαγόνι που εξέχουν σφόνδυλοι και ιμάντες. Έχει τέσσερις ρόδες και κίνηση παίρνει από τον σφόνδυλο (με ιμάντα) ενός τρακτέρ σαν κι αυτό που ισοπεδώνει το τσίου, τσίου. Ρίχνουμε, δηλαδή έριχναν, από πάνω τα στάχυα που θέριζαν οι θεριστάδες με τα δρεπάνια( καμιά σχέση με τον εξ αποδώ με το ένα αλλά κοφτερό δρεπάνι) και όπως κουνιόντουσαν όλα τα κινητά μέρη χώριζαν το στάρι από τα τσόφλια και την ήρα. Δηλαδή μια κινητή αλωνιστική μηχανή. Και το σημείο της επιλογής για εργασία λεγόταν “γκλαμπάτσα”.

Είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο δουλειά η πατόζα τάφτυσε. Δεν ήταν κομμάτι και σε καλή κατάσταση όταν την αγόρασαν κοψοχρονιά από την ομοσπονδία. Έτσι αποφάσισαν και “μειοδότησαν” στον Παύλο τον Γιαχοβά να την επισκευάσει στα μέσα του Ιούνη και με θερμοκρασίες θανατηφόρες για Σουηδούς και Νορβηγούς.

Ντάλα ο ήλιος. Κι ο Παυλάρας ξαπλωμένος στα υποκάτωθεν της πατόζας με τον ιδρώτα να τρέχει από το κούτελο και τα μαλλιά φτιάχνοντας ρυάκια που τον γαργαλούσαν και έπεφταν στα μάτια του κάνοντάς τα να τσούζουν. Ύστερα έτσι και έκανε πως σηκωνόταν ξεγλιστρούσε από την σπονδυλική του στήλη για να χωθεί ανάμεσα στα στρόγγυλα ημισφαίρια τα περιβάλλοντα το ιερόν οστούν και κατέληγε  στην σέλλα(όχι του ποδηλάτου) αλλά ακριβώς κάτωθεν του …απευθυσμένου. Δηλαδή μια κατάσταση σχιζοφρενική αν αναλογιστεί κανείς την αμοιβή που συμπεφωνημένη ήταν μόνο εκατό δραχμές! Σημερινά περίπου τριάντα λεπτά με ισοδύναμη σημερινή καταναλωτικότητα 30ευρώ. Καλάααααααα!

Η πατόζα, λοιπόν, στην “γκλαμπάτσα” κι ο Παυλάρας από κάτω με θερμοκρασία τριάντα τριών βαθμών να την επισκευάζει. Από το πρωί έγινε παρέλαση των μετόχων του συνεταιρισμού να ρωτούν για την πρόοδο των εργασιών. Υπομονετικά ο Παυλάρας τους εξηγούσε. Αλλά όλα έχουν κάποιο τέλος. Το ίδιο και η καλωσύνη και η ψυχραιμία του μάρτυρα.

Σ’ αυτή την ύπτια και άβολη θέση ξαφνικά βλέπει δυό πόδια ντυμένα με τσόχινα μπατζάκια και δυό χοντροπάπουτσα τεράστια σε μέγεθος με νούμερο περίπου σαράντα έξη. Σταμάτησαν ακριβώς μπροστά του και από πάνω τους ήρθε μια βαριά βραχνή φωνή.

-Τι κάνς ικεί κάτ ωρέ ζαγάρ;

-Μέτοχος του συνεταιρισμού είσαι θείο; Απάντησε ο Παύλος χωρίς να καταδεχτεί να τον κοιτάξει.

-Ναι, είμι κι παραείμι. Απάντησε ο μέτοχος.

Τότε ο Παυλάρας πιάνει με τα γρασαρισμένα του χέρια μια βίδα και του την προτείνει, χωρίς πάντοτε να βγει από την ξαπλώστρα.

-Πάρε το μερτικό σου και δίνε του!

Χαχαχαχαχαχα! Το γέλιο που έπεσε όταν μας τόπε ακούστηκε μέχρι Χαριλάου.

Χαχαχα γέλασα και τώρα που το θυμήθηκα και τόγραψα.

Χα,χ …γέλασα μόλις άκουσα στους πρωταγωνιστές του Θοδωράκη την Αρβελέρ να λέει πως τον Σεπτέμβριο του 2013 θα μας δώσουν ένα εφ’ άπαξ και θα μας δώσουν δρόμο από Ευροζώνη και Ευρωένωση. Θα πάρουμε το μερτικό μας από τον συνεταιρισμό.

Την βίδα μας, και ύστερα θα σβήσουμε σαν κράτος, σαν έθνος.

Και το γέλιο μου πάγωσε.

Και βούρκωσα.

Και έκλαψα.

Και τσαντίστηκα.

Και οργίστηκα.

Και ορκίστηκα!

Όσο ζω, αυτό δεν θα γίνει ποτέ! Και ο όρκος ήταν και είναι για την πατρίδα.  

αἰέν ἀριστεύειν