Γράφει ο Χρήστος Παπαδημητρίου*.
Η παρούσα τοποθέτηση θα μπορούσε να αναφέρεται στην Νομοθετική η στην Εκτελεστική αλλά εσκεμμένα αναφέρεται στην δικαστική εξουσία με αφορμή την τοποθέτηση του Πρωθυπουργού όσον αφορά την αξιοπιστία της κατά τις ιστορικές και τελευταίες μέρες που διάγει η «πρόωρα γερασμένη πλέον Ελληνική Δημοκρατία».
Εμμέσως πλην σαφώς ο πρωθυπουργός αμφισβήτησε την αξιοπιστία της...
δικαστικής εξουσίας, με την έννοια του αδιάβλητου της κρίσης της και αυτό ερμηνεύεται με απλά λόγια ότι «ανώτατοι λειτουργοί και δικαστές» κατέστησαν «διαβλητοί» και «χρήστες» της μεθοδολογίας της εποχής, και των εργαλείων της με την ίδια λογική που τα χρησιμοποίησαν βουλευτές και υπουργοί ιερωμένοι και πρόεδροι όλης της ιεραρχικής πυραμίδας στην χώρα μας, και δεν είναι άλλο από το «νόμιμο είναι και ηθικό».
Και εάν σωστά Αναγνώστη αντελήφθην ως πολίτης το υπονοούμενο συμφωνώ απόλυτα ότι οι «αλητάμπουρες της νύχτας και τα αλητήρια τρωκτικά» της μέρας βρίσκονται χάρη στο μαύρο χρήμα τους στο απυρόβλητο της δικαστικής εξουσίας.
Και είναι βέβαιο ότι το κοινωνικό αισθητήριο δεν λαθεύει, δεν ισοπεδώνει και δεν αμφισβητεί το κύρος της δικαστικής εξουσίας ,αλλά την παρουσία λειτουργών της, οι οποίοι φαίνεται ότι έχουν ως ανώτατοι λειτουργοί την ίδια συμπεριφορά με ιερωμένους που κατάφεραν με τον κόπο τους να έχουν αποταμιεύσει κάποια εκατομμύρια για τα γεράματά τους…
Ότι και να συμβαίνει το βέβαιο σήμερα είναι ότι ο πολίτης δεν διακατέχεται από αίσθημα δικαίου έχει δε την ίδια αντίληψη και για την δικαιοσύνη στη χώρα μας όμοια με αυτή που έχει και για την πολιτική, τούτο σημαίνει ότι στην σημερινή πραγματικότητα προσφέρεται από τους εταίρους μας όχι μόνο οικονομική βοήθεια αλλά στο όνομα της νέας ελληνικής πραγματικότητας επιχειρείται επιβολή νέων όρων και συμπεριφορών στην δημόσια διοίκηση, μιας και η Δημοκρατίας μας φαντάζει στα μάτια των ευρωπαίων πια ως πολύ μεγάλο αστείο.
Ότι και να συμβαίνει θλίψη και απογοήτευση προκαλεί η παρουσία θέσεων και αναφορών δικαστών και δικαστικών λειτουργών οι οποίοι πέραν των θεμάτων του μισθολογίου των ως προσφιλές θέμα των έχουν τον πολιτικό τους μικρόκοσμο. Κοινή πεποίθηση και κοινό τόπο αποτελεί το γεγονός ότι η δικαστική εξουσία είναι πυλώνας Δημοκρατίας, αλλά και φορέας απόδοσης δικαιοσύνης ,εντούτοις σήμερα συμπαρασύρεται και αυτή στο «βούρκο» με την διαβρωμένη εκτελεστική και ανήμπορη κοινοβουλευτική εξουσία .
Η μεταπολιτευτική Ελληνική Δημοκρατία αγαπητέ μου αναγνώστη φαίνεται ότι έφτασε στα όριά της, με την έννοια της ουσιαστικής πια ανάγκης για επανατοποθέτηση απέναντι σε έννοιες όπως λαϊκή κυριαρχία- ισονομία- ισοπολιτεία . Μόνο που στη συγκεκριμένη συγκυρία και με δεδομένη την αδυναμία να το επιχειρήσουμε μόνοι μας θα μας το επιβάλουν εκείνοι που ίσως εσκεμμένα μας δάνειζαν ,και εμείς οι ανόητοι παριστάναμε τους «τζάμπα μάγκες».
Έτσι σήμερα οι θεσμικές λειτουργίες αυτής της Δημοκρατίας υπολείπονται της πραγματικότητας, και κοινή πεποίθηση αποτελεί το γεγονός ότι πρωτόγνωροι θεσμοί για την ελληνική πολιτεία τίθενται σε δοκιμαστική ισχύ όπως ο περιορισμός της λαϊκής κυριαρχίας και ο θεσμός της επίβλεψης και επιτροπείας της δημόσιας διοίκησης και λειτουργίας από ξένους τεχνοκράτες Ευρωπαίους και μη..
Η επιτροπεία η οποία ενδεχομένως μας επιβληθεί στην άσκηση της δημόσιας ζωής φαντάζει προκλητική συμπεριφορά των ευρωπαίων, αλλά δυστυχώς απαραίτητη προϋπόθεση αφύπνισης από τον λήθαργο που έπεσε η πρόωρα γερασμένη Δημοκρατία μας. Αυτό που γνωρίζαμε επομένως φαίνεται ότι τελείωσε ανεπιστρεπτί, όσον αφορά την διαχείριση της εξουσίας κάθε μορφής ήτοι εκτελεστικής νομοθετικής αλλά και δικαστικής. Αγαπητέ αναγνώστη μας κούρασε όλους η με το ίδιο θέμα αρθρογραφία των ημερών, με αποτέλεσμα να παρατηρούμε το δέντρο και να αποξενωνόμαστε από το δάσος.
Στην νέα πραγματικότητα θα εγκλιματιστούμε άπαντες το κύριο και καίριο όμως είναι ότι αυτή η όποια προσαρμογή θα στηριχτεί σε μεθόδους και διαδικασίες οι οποίες θα είναι πρωτόγνωρες και ίσως επίπονες αλλά αναγκαίες πιθανότατα στην ανοικοδόμηση μια Νέας Ελληνικής Δημοκρατίας η οποία θα επιθυμούσα( όταν δρομολογηθεί) να μην στηρίζεται στον αμοραλισμό και την διαφθορά αλλά στην αξιοκρατία και τον ορθολογισμό της σκέψης και της πράξης. Ως απλό πολίτη το παλαιό που φεύγει δεν με λυπεί, ενώ το νέο που έρχεται με φοβίζει καθότι δεν έρχεται κατά την άποψη μου ως ώριμη κοινωνική επιταγή αλλά ως άνωθεν επιτακτική επιβολή.
Ως Έλληνα η Νέα Ελληνική Δημοκρατία που μεθοδευμένα εγκαθίσταται, με βρίσκει σκεπτόμενο μεν, σύμφωνο δε με την έννοια ότι η σημερινή μεταπολιτευτική Δημοκρατία έχει πολλά δομικά προβλήματα βεβαίως και οικονομικά τα οποία με τον ένα η άλλο τρόπο θα επιλυθούν στο μέτρο του δυνατού με την προϋπόθεση ότι θα επιχειρηθεί και θα επιτευχθεί ανάταξη στις συμπεριφορές όχι ως ομορρύθμων εταίρων αλλά ως λειτουργών συγχρόνου πολιτείας.
ΥΓ.
Το παραπάνω κείμενο εσκεμμένα δεν έχει μορφή δομημένου άρθρου, αλλά έχει τα χαρακτηριστικά του απλού και καθημερινού λόγου.
Κείμενο πρώτο γραμμένο κατά τίτλο και περιεχόμενο.
Ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία των σε καμία περίπτωση «αποκλειστικών» κειμένων μου.
*Χρήστος Παπαδημητρίου
Κοινωνιολόγος-Οικονομολόγος Υ/θυνος Μισθ/σίας Δ/θμιας Εκπ/σης Ιωαννίνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.