ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Ελευθερία ή θάνατος

“Κι ο σταυρός που λαμπυρίζει



στην ψηλή σου κορυφή


είν’ ο φάρος που φωτίζει


μιαν ελπίδα μας κρυφή”

Ιωάννης Πολέμης
Πλησιάζουν οι μέρες που το Έθνος μας θα γιορτάσει τη μεγάλη επέτειο της ημέρας εκείνης που, πριν από εβδομήντα χρόνια, η Μεγάλη Ελλάς πήρε στα χέρια της την παγκόσμια ιστορία και την ανέβασε στο πιο ψηλό αέτωμα της πορείας του ανθρωπίνου πνεύματος. Εκεί που ανέκαθεν, το Ελληνικό πνεύμα αναδιφούσε τους υψήνορους στοχασμούς της δημιουργίας και όπου, για άλλη μια φορά, η ιστορία έσκυψε ταπεινά το κεφάλι, για να προσκυνήσει την θεοφόρο κινητήρια δύναμή της που λέγεται Ελληνική ψυχή! Αυτήν την ψυχή η οποία συμβολίζεται με την αείποτε Ελληνική παρακαταθήκη «Ελευθερία ή θάνατος» που σημαίνουν οι εννέα ρίγες της Σημαίας μας και που σηματοδοτεί και η έννοια της λέξης ΕΛΛΗΝ!


Όλα αυτά έχουν χαραχτεί στην πανανθρώπινη ιστορία με χρυσοκόκκινα γράμματα απ’ το πυρωμένο αίμα της Ελληνικής λεβεντιάς! Αίμα, ζυμωμένο με ατέλειωτους αγώνες και θυσίες αιώνων, αίμα – τάμα στο όνομα της πίστης, της λευτεριάς, της αξιοπρέπειας!

Όμως, έρχονται στιγμές που, σαν προσπαθήσει κανείς να δει το σύμβολό μας, ως διαχρονική αξία του Έθνους, του κράτους, του λαού, ως πορεία του Έλληνα μέσα στους αιώνες, κοντοστέκεται προβληματισμένος. Δεν προβληματίζεται, βέβαια, για το αν αυτό ανταποκρίνεται, όντως, ως σύμβολο, στις εκάστοτε ιστορικές συγκυρίες, αλλά, αν εμείς, στην πρόσφατη ιστορική πορεία μας και, κυρίως, τώρα, οι παρόντες Έλληνες, με τη σκυτάλη της ιστορίας στα χέρια, είμαστε αντάξιοί του! Και οι σκέψεις που κάνει, που κάνουμε και τα συναισθήματα που νιώθει, που νιώθουμε, είναι ανάμικτα και, καμιά φορά, τελείως μπερδεμένα… Αλλά ας μιλήσω, καλύτερα και πιο αυθεντικά, γι’ αυτά που νιώθω ο ίδιος, αν και εκτιμώ, ότι, λίγο πολύ, το ίδιο νιώθουμε όλοι, όσοι νοιαζόμαστε για τον έρμο τούτο τόπο…

Ω! πόσο ευφραίνομαι, στις εθνικές εορτές, σαν ακούω, μες απ’ το θρόισμα του ανέμου, το πλατάγισμα απ’ το κυμάτισμα των σημαιών στα μπαλκόνια! Τί ιερή περηφάνια που νιώθω τέτοιες στιγμές! Τί συγκίνηση!…

Μα… τί κρίμα! Μόλις φύγει η μέρα της γιορτής κι αρχίζω και ξαναζώ τη ρηχή πραγματικότητα του τώρα. Πόσο ντρέπομαι σαν το φύσημα του επιπέδου των στιγμών, δεν ανταποκρίνεται στο κυμάτισμα αυτό! Όταν το βαρύθυμο ίχνος του επισφαλώς αμφιταλαντευόμενου σήμερα, μειώνει και αμαυρώνει το ένδοξο χθες!

Τότε, και ενώ θά ’θελα η σημαία μου να κυματίζει αιώνια στο μπαλκόνι μου, νιώθω σαν εγώ ο ίδιος να αμαυρώνω το ένδοξο παρελθόν, ότι προσβάλλω την ίδια ως και τη μνήμη όσων ιερών και οσίων αυτή συμβολίζει. Κι αυτό γιατί, το να επιτρέπω το κυμάτισμά της κάτω από τις σημερινές συνθήκες, συνθήκες επιδρομής της παγκόσμιας κλίκας της νέας τάξης πραγμάτων και των υποτιθέμενων Ελλήνων εκπροσώπων της, κατά της πατρίδας μου, είναι σαν να επικροτώ το άδικο και την πισώπλατη δολοφονία και αφανισμό της Ελλάδας.

Τότε βλέπω, πως κάτι πρέπει να αλλάξω στην πορεία των πραγμάτων.

Αντί, λοιπόν, να την ευτελίζω, να ευτελίζω το σύμβολό μου που, φυσιολογικά, όπως συμβαίνει σε κάθε λαό, θα πρέπει να είναι η προέκταση της ψυχής μου ή, άλλως, ο καθρέφτης αυτής και της διάθεσής μου…

Αντί να την ευτελίζω δίνοντας το δικαίωμα άλλοθι στους δυνάστες μου, με τη δυνατότητα που τους δίνω, έτσι, να καμώνονται και να διατυμπανίζουν ή να αφήνουν να εννοηθεί ότι, δήθεν, η αναπεπταμένη σημαία μου τους υποδέχεται και, μαζί με την ανοχή μας και την εν γένει παθητική και χειρότερη γραικύλου στάση μας, χαιρετίζει κυματίζουσα τις ανθελληνικές μεθοδεύσεις τους…

Αντί γι’ αυτό, η σημαία μου, μέχρι νά ’ρθει η άγια ώρα του μεγάλου ξεσηκωμού και της λευτεριάς, δε θα κυματίζει στο μπαλκόνι μου, παρά μονάχα στις μεγάλες ημέρες των Εθνικών εορτών, τότε που, οι εξουσιαστές της παγκοσμιοποίησης, όπως κάνουν σε κάθε Εθνική ανάταση του Έθνους μας, ποθούν να την υποστείλω.

Ε, λοιπόν, μόνο τότε θα κυματίζει` και θα κυματίζει περήφανα!

Στις Εθνικές εορτές σαν κι αυτή που αναμένουμε σε λίγες ημέρες.

Την ημέρα της σημαίας.

Την ημέρα του ΟΧΙ.

Εκείνη την ημέρα που οι Πανέλληνες εορτάζουμε την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940!

Εκείνες τις στιγμές αιωνιότητας, που η ποιότητα της ψυχής και του πνεύματος αντιτάχθηκε στην ποσότητα των αριθμών και της υλικής δύναμης, και το φως το αιώνιο συνλειτούργησε, και πάλι, με το Ελληνικό πεπρωμένο!

Την ημέρα της έναρξης ενός, ακόμα, μεγάλου έπους των Ελλήνων.

Έπους ηρωικού και ένδοξου, έπους του λαού εκείνου που, σαν χτυπά συναγερμό η ώρα της ιστορίας, προτιμά την ξαστεριά, έστω και λαβωμένη, στον ουρανό της καρδιάς του, από το ξεπούλημα της ψυχής για τις χαύνες και πλάνες απολαύσεις και ανέσεις του σήμερα.

Μόνο αυτές τις ημέρες θα ανεμίζει η σημαία μου στο μπαλκόνι, σε ένδειξη της τιμής κι ευγνωμοσύνης που οφείλω στον αγώνα των αθανάτων νεκρών και όλων εκείνων που μας διαφύλαξαν, όχι, μόνο, την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας, μα, ίσως πάνω απ’ όλα, την τιμή και αξιοπρέπεια του Έθνους και του λαού μας.

Γι’ αυτό, λοιπόν, θα ανεμίζει αυτές τις ημέρες.

Και για να μου δίνει κουράγιο, δύναμη και πίστη, για τους νέους αγώνες. Απ’ την επαύριον, κιόλας της γιορτής. Αγώνες για λευτεριά και δημοκρατία, για φως και αξιοπρέπεια!

Γιατί, μετά τη γιορτή, προτιμώ, αντί της νηνεμίας του κυματισμού στον αγέρα της υποταγής του πνεύματος… αντί της ατίμωσης του ίχνους της ιστορίας… ναι, προτιμώ τότες, μια σημαία, όχι καθαρή και παρφουμαρισμένη, μα νοτισμένη με τίμιο ιδρώτα περήφανης προσφοράς στο δίκιο και στους αιώνες.

Ναι, προτιμώ ν’ αγωνιστώ μαζί της, στον αγώνα τον καλό και να πιω στο κορμί μου το άρωμα και το χυμό, των όσων αυτή συμβολίζει.

Θα προτάξω άοπλος τα στήθη μου, στη μεθόδευση της εξουσίας. Έχω όπλα μου την πίστη στην πατρίδα. Την αγάπη στον κάθε Συνέλληνα. Το σεβασμό της ζωής και της αξιοπρέπειας κάθε ανθρώπου. Ας ματώσω! Ας θυσιαστώ! Το αξίζουν οι ιδέες που υπηρετώ και που κι η σημαία αυτή συμβολίζει. Αλλιώς, ποια ζωή μπορεί να υπάρξει που να αξίζει να τη ζεις!

Γιατί, εν τέλει, προτιμώ μια σημαία, όχι των σαλονιών, του καθωσπρεπισμού και των ευνουχισμένων συνειδήσεων, ούτε μια σημαία των ερπετών φίλων της εξουσίας, των αυλοκολάκων και των σφουγγοκωλάριων, ούτε, φυσικά, μια σημαία των ατσαλάκωτων πρέσβεων ή των πληρωμένων κονδυλοφόρων, των εξώνητων πολιτικών και των ελάχιστων, ευτυχώς, εκμαυλισμένων στρατηγών, μα μια σημαία περήφανη, τίμια και γενναία!

Μια σημαία, όχι φρεσκοσιδερωμένη, μα ξεβγαλμένη στην καθαρότητα της σκόνης πεδίων αξιοπρέπειας, μια σημαία ποτισμένη με στάλες ψυχής, σε αγώνες ενάντια στην όποια κρατική ή άλλη βία` ενάντια στην καταπίεση από οποιαδήποτε εξουσιαστική ή αντιεξουσιαστική εξουσία` ενάντια στην εκμετάλλευση και κακοποίηση αθώων ψυχών!

Μια σημαία πιστή στο Σύνταγμα και συνεπής στην ακροτελεύτια διάταξή του, ν’ αγωνίζεται με πάθος και με κάθε μέσον για την τήρησή του.

Κι’ ακόμα, μια σημαία ποτισμένη με αίμα αγώνων ενάντια σε κάθε επιβουλή κατά της πατρίδας μου και των πατρίδων όλου του κόσμου.

Μια σημαία μπαρουτοκαπνισμένη για τα ιδανικά της! Και για όλα, όσα πιστεύω!

Για τη Δικαιοσύνη και την Αλήθεια… τη Δημοκρατία… την Αξιοπρέπεια… τη Λευτεριά!

Μια σημαία ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ!!

Μια σημαία ΕΛΛΗΝΙΚΗ!!

ΜΑ ΠΡΕΠΕΙ, ΕΓΩ, ΠΡΩΤ’ ΑΠ’ ΟΛΑ, ΝΑ ΓΙΝΩ ΑΥΤΗ Η ΣΗΜΑΙΑ!… Τότε, μόνο, θα έχει νόημα ο κυματισμός της στο μπαλκόνι μου, την 28η Οκτωβρίου και όλες τις άλλες Εθνικές επετείους!

Ιωάννης Παναγάκος

Άνχης (ΠΖ) ε.α. – Σ.Σ.Ε./1971

Δάσκαλος Σκακιού – Λογοτέχνης

Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών


Υ.Γ. Σε λίγες εβδομάδες… ημέρες… ώρες, θα ξημερώσει η μέρα της μεγάλης επετείου. Μέχρι την παραμονή αυτής της ημέρας, η σημαία μου θα ντύνει την ψυχή μου, σε κάθε μάχη του ιερού αγώνα της πατρίδας μου κατά της παγκόσμιας δικτατορικής διακυβέρνησης, ενώ, μια άλλη ολόιδια, θα κυματίζει μεσίστια στο μπαλκόνι μου, για να δείχνει το πένθος της ψυχής μου, όσο στενάζει η πατρίδα μου, κάτω απ’ την μπότα του 4ου ράιχ.


Ποιά ζωή αξίζει να ζεις και τί νόημα έχει, χωρίς λευτεριά και αξιοπρέπεια!



 Antistasi