Ήταν το μακρινό 1990 όταν η Νέα Δημοκρατία αποφασίζει να ιδιωτικοποιήσει τα λεωφορεία. Μετά από πολλές απεργιακές κινητοποιήσεις μέσα στο 1991 οι συνδικαλιστές αποφασίζουν απεργία διαρκείας στις 23 Ιούλη 1992 στην γενική συνέλευση όλων των εργαζομένων στο Σπόρτινγκ, η οποία κατέληξε με πορεία στη Βουλή. Από την ίδια κιόλας μέρα ξεκινάει η περιφρούρηση στα αμαξοστάσια, που αναδεικνύεται σε ένα από τα πιο βασικά ατού της απεργίας. Στις πύλες η συμμετοχή είναι μαζική και δεν βγαίνει έξω ούτε ένα λεωφορείο.
Η απεργία συνεχίζεται με την κυβέρνηση να περιμένει ως τις 2 Αυγούστου για να φύγει ο κόσμος για διακοπές, οπότε με νυχτερινή έφοδο καταλαμβάνει τα αμαξοστάσια που από εκείνη τη στιγμή και μετά φρουρούνται καθημερινά από τα ΜΑΤ. Στις 7 Αυγούστου ψηφίζεται ο νόμος της ιδιωτικοποίησης. Στις 13 Αυγούστου γίνεται μαζική εξόρμηση ενίσχυσης της απεργίας στα διόδια και στα λιμάνια όπου μαζεύονται εκατομμύρια δραχμές.
Στις 20 Αυγούστου, με την Αθήνα άδεια, 60.000 εργαζόμενοι συγκεντρώνονται στην Ομόνοια στο Παναττικό συλλαλητήριο συμπαράστασης!
Στις 21 Αυγούστου η κυβέρνηση επιχειρεί να βγάλει λεωφορεία από το αμαξοστάσιο του Βοτανικού.
Στις 28 Αυγούστου, τα ΜΑΤ χτυπούν στο Ελληνικό, όπου συλλαμβάνουν ανάμεσα σε άλλους πέντε τον πρόεδρο του Συνδικάτου Κολλά.
Στις 12 Σεπτέμβρη, οι απεργοί της ΕΑΣ επιχειρούν να διαδηλώσουν στη ΔΕΘ - μαζί τους και δύο πούλμαν με απεργούς του Τσαούσογλου από τη Χαλκίδα.
Οι μήνες που θα ακολουθήσουν θα είναι σκληροί για τους απολυμένους πλέον εργαζόμενους της ΕΑΣ: Ανταρτοπόλεμος στις γειτονιές της Αθήνας ενάντια στους ΣΕΠίτες, τους ιδιώτες που πήραν τα λεωφορεία και δειλά δειλά άρχισαν να τα κυκλοφορούν στους δρόμους.
Τον Οκτώβρη του ΄92, 40 χιλιάδες άνθρωποι συμμετέχουν στην συναυλία αλληλεγγύης που οργανώνει το ραδιόφωνο του Σκάι στο γήπεδο της ΑΕΚ.
Στις 16 Ιούνη του 1993, χιλιάδες διαδηλώνουν έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού όπου βρίσκονταν φυλακισμένοι επί μήνες απεργοί της ΕΑΣ.
Στις 14 Σεπτέμβρη με τις εκλογές προκηρυγμένες, οι ΕΑΣίτες αποφασίζουν στη γενική τους συνέλευση να επιστρέψουν στα αμαξοστάσια το ίδιο το βράδυ των εκλογών.
Στις 10 Οκτώβρη πανηγυρίζουν την πτώση της ΝΔ κάτω από τα γραφεία τους, αλλά δεν πάνε στα αμαξοστάσια παίρνοντας υπόσχεση ότι σε ένα μήνα θα είναι στη δουλειά. Τελικά δύο μήνες αργότερα, στις 23 Δεκέμβρη ΄93, μετά από 18 μήνες αγώνα, οι εργαζόμενοι επιστρέφουν πανηγυρικά διαδηλώνοντας στο αμαξοστάσιο στην Π. Ράλλη και με τις γροθιές ψηλά βγάζουν στους δρόμους τα πρώτα λεωφορεία.
Ο Ανδρέας Κολλάς ήταν ένα από τα πρόσωπα του 1992. Μαχόμενος συνδικαλιστής εναντίον της ιδιωτικοποίησης των αστικών λεωφορείων, που επιχειρούσε να θεσμοθετήσει η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έμελλε να καταγραφεί ως ένα από τα πρόσωπα που άλλαξαν τις απόψεις ακόμα και των πιο καλοπροαίρετων για τον συνδικαλισμό. Το όνομά του, Ανδρέας Κολλάς. Ηταν, με τις ψήφους των προσκείμενων στο ΠΑΣΟΚ, πρόεδρος των εργαζομένων στα αστικά λεωφορεία της πρωτεύουσας. Ενα πρωί, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων είχαν φωτογραφίες με γυμνούς ανθρώπους, να προσπαθούν να καλυφθούν. Ηταν οδηγοί λεωφορείων που τους είχαν γυμνώσει συνδικαλιστές, με μπροστάρη τον πρόεδρο, στην οδό Σωκράτους, πλάι στην Πλατεία Ομονοίας. Πρόσωπα που το κίνημα τιμώρησε με δημόσια διαπόμπευση και εξευτελισμό, επειδή δεν συμφώνησαν με το σύνθημα «όχι στην ιδιωτικοποίηση». Αντίθετα, είχαν δεχθεί να πληρώσουν ένα ποσό και να γίνουν συνιδιοκτήτες μιας νέας αυτοδιαχειριζόμενης, ιδιωτικής εταιρείας ανάλογης με τα ΚΤΕΛ, του ΣΕΠ - να δουλέψουν, δηλαδή, ώστε προσδοκώντας το κέρδος να συμβάλουν για να στηθεί μια υγιής εταιρεία αστικών συγκοινωνιών στην Αθήνα.
Η πράξη εκείνη αποδοκιμάστηκε από φορείς και πρόσωπα που δεν συμφωνούσαν κατ' ανάγκην με τις επιδιώξεις των συνδικαλιστών, των Κολλάδων, όπως πέρασαν στην αργκό της εποχής. Ο Ανδρέας Κολλάς, όμως, ήταν ο νικητής της μάχης. Οι αστικές συγκοινωνίες επέστρεψαν στο Δημόσιο, σήμερα είναι ένας μόνο από τους ελλειμματικούς τομείς του. Αλλά αυτό δεν αφορά τον ίδιον. Αυτός συνέχισε την επ' αμοιβή πορεία του «στην υπηρεσία της εργατικής τάξης». Τα τελευταία χρόνια, από το νέο γραφείο του στη ΓΣΕΕ έβλεπε τα γεγονότα να απειλούν τη θέση του και τον ρόλο του. Ε, και; Τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα.
Την πρόσφατη προεκλογική περίοδο, ο Ανδρέας Κολλάς εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ χρεώνοντάς του την ύφεση και τις επιπτώσεις της, ακολούθησε στο πολιτικό εγχείρημά της τη Λούκα Κατσέλη και σύντομα βρέθηκε στον προθάλαμο του ΣΥΡΙΖΑ. Τις προάλλες, μάλιστα, βρέθηκε να αρθρογραφεί στην εφημερίδα του κόμματος, την «Αυγή», δίνοντας και συμβουλές για την αναδιάταξη του συνδικαλιστικού κινήματος - και γρήγορα, λέει, «διότι υπάρχει ανάγκη να απομυθοποιηθεί το πρότυπο που υποβάλλει ότι συνδικαλιστής σημαίνει βολεμένος».
www.parapolitika.gr
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva nikolas blogspot
ακομα ζει αυτος..?
ΑπάντησηΔιαγραφή