Η Γερμανική πραγματικότητα που όλοι ξεχνάνε…

Η Γερμανία δεν είναι χώρα χωρίς προβλήματα. Το αντίθετο μάλιστα. Έχει τεράστια προβλήματα, γνωστά σε όλους, πλην όμως ξεχασμένα, αφού εμφανίστηκαν άλλα πολύ μεγαλύτερα και επικίνδυνα για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς της νότιας Ευρώπης.

Μια παράμετρος που περνάει γενικά απαρατήρητη, αλλά διακατέχει το Γερμανικό σχεδιασμό, είναι αυτή της δημογραφικής εξέλιξης. Η Γερμανία είναι γηρασμένη και προβλέπεται να γεράσει περισσότερο τα επόμενα χρόνια. Αυτό κάνει, σε συνδυασμό με την θετική ανάπτυξη της οικονομίας της, την ανάγκη για εργατικά χέρια επιτακτική. Έτσι έχει πλακωθεί να εισάγει χέρια από το νότο και από αλλού. Μόνο όμως που αυτά είναι ανειδίκευτα και κανένας δεν διατίθεται να καλύψει το κόστος εκπαίδευσης τους. Έτσι προσπαθούν να περάσουν το κόστος αυτό στις χώρες του Νότου. Θυμηθείτε που πρόσφατα ανακοινώθηκε η δημιουργία εκπαιδευτικών κέντρων από τον ΟΑΕΔ σε συνεργασία με το Ελληνογερμανικό Επιμελητήριο. Να εκπαιδεύουμε εμείς τα παιδιά με δικά μας έξοδα, για να είναι κατάλληλοι να δουλέψουν σαν μετανάστες στη Γερμανία.

Επίσης, οι Γερμανικές επιχειρήσεις δεν είναι πλέον αυτό που ξέραμε, σε ό,τι αφορά ποιότητα, συνέπεια, ακρίβεια κ.λ.π. Απέχουν βέβαια παρασάγγας σε σχέση με το ελληνικό “περίπου”, αλλά δεν είναι αυτό που ήταν, γεγονός που θέτει ζητήματα ως προς την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων τους.

Τέλος, οι προωθούμενες πολιτικές της Μέρκελ δεν σημαίνει ότι είναι και πολιτικές όλης της Γερμανίας. Υπάρχουν αντιδράσεις και κυρίως από τους συντηρητικούς κύκλους της Γερμανίας, που είναι και η παραδοσιακή πηγή ψήφων του κυβερνώντος σχηματισμού, γιατί βλέπουν τις αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκαν, μεταξύ αυτών ποιότητα, αξιοπιστία κλπ., να θυσιάζονται στο όνομα ενός ασαφούς ακόμη δυναμικού επεκτατισμού.

Ας λάβουμε ακόμη υπόψη μας ότι η Γερμανία δεν είναι ενιαία. Υπάρχουν περιοχές της που ευημερούν και άλλες που η ανεργία κινείται στο 20%. Υπάρχουν περιφέρειες και δήμοι της που είτε έχουν κηρύξει πτώχευση είτε βρίσκονται προ των πυλών της πτώχευσης, λόγω μεγάλων οικονομικών ανοιγμάτων (να υποθέσουμε πως οι γερμανοί είναι λαμόγια;). Και βέβαια η Ανατολική Γερμανία απέχει ακόμη πολύ, για να θεωρείται Γερμανία.

Σημαντικό επίσης είναι να σπάσουν και αυτοί οι κλασσικοί μύθοι με τους οποίους ταΐζονται κοινοβούλια και λαοί, περί των θυσιών του Γερμανικού λαού στο όνομα της Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Εφόσον αληθεύει το στοιχείο, η Γερμανία μέχρι στιγμής έχει κερδίσει άμεσα από την κρίση 90 δις, πέραν των άλλων στρατηγικών οφελών που αποκομίζει συνεχώς και όλως παραδόξως δεν «επιστρέφει» στον γερμανικό λαό…

Ο προτεσταντισμός της Γερμανίας (και φυσικά σχεδόν του συνόλου των Γερμανών πολιτών) είναι η κύρια αιτία, κατά πολλούς, για όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ευρώπη και για όσα επιβάλλει η Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε στους ευρωπαίους εταίρους. Η τιμωρητική, δηλαδή, διάθεση των Γερμανών απέναντι σε εκείνους που έσφαλλαν και που πρέπει να τιμωρηθούν, ενίοτε και παραδειγματικά!

Γιατί, κανένας δεν τολμά να θυμίσει στην Ευρώπη πως η έλλειψη προτεσταντικής διάθεσης των υπόλοιπων Ευρωπαίων ήταν εκείνο ακριβώς το στοιχείο που επέτρεψε στην Γερμανία να γίνει αυτή που σήμερα είναι (από πλευράς οικονομικής ισχύος);

Γιατί κανείς ευρωπαίος ηγέτης δεν τολμά να σηκώσει τον τόνο της φωνής του ενάντια σε εκείνους που δεν δίστασαν να αιματοκυλίσουν δύο φορές την ευρωπαϊκή ήπειρο και που –όπως σήμερα συμβαίνει- επαναλαμβάνουν το ίδιο λάθος για τρίτη φορά;

Η απάντηση βρίσκεται στο ότι η Ευρώπη έχει πολιτικούς νάνους ως ηγέτες κρατών, αλλά και στο ότι η Δυτική Γερμανία «κληρονόμησε» τα περιβόητα αρχεία της Στάζι, τα οποία είναι πολύ δύσκολο να μην μπήκε στον πειρασμό να τα μελετήσει και να τα εκμεταλλευθεί. Εξάλλου, η αδικαιολόγητη απραξία – αφάνεια των ευρωπαίων «ηγετών» προδίδει πως κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει κάτω από την ευρωπαϊκή πολιτική «βιτρίνα», η οποία μεταλλάσσει την Ευρώπη στο σύνολό της με βάση τις επιθυμίες της Γερμανίας που ελάχιστα απέχει από την Γερμανία του Ράιχ (δεν είναι πλέον λίγοι οι ευρωπαίοι σχολιαστές που αναφέρονται ξεκάθαρα στην έλευση του 4ου Ράιχ).

Δεν πρέπει όμως να παραβλέπουμε και εκείνα τα δεδομένα που φοβίζουν τους υπόλοιπους Ευρωπαίους πολιτικούς, ακόμη και στην περίπτωση τα ονόματά τους δεν απασχόλησαν ποτέ τις μυστικές υπηρεσίες της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.

Η Γαλλία φοβάται την άνοδο των σπρεντ που θα την καθοδηγήσει η Γερμανία με τις “αγορές” που ελέγχει και το ίδιο φοβούνται και οι υπόλοιποι, Ιταλία και Ισπανία.

Γι αυτό, η Γαλλία του Ολλάντ είναι απούσα, η Ισπανία του Ραχόϊ είναι καθυποταγμένη και για την Ιταλία βρίσκονται ακόμα σε στάση αναμονής για να δούνε τί είδους κυβέρνηση θα γίνει, όταν γίνει. Αν δεν είναι της αρεσκείας τους, θα δουλέψει το σύστημα “αγορές”.

Η λύση θα δοθεί από τους εκτός Ευρώπης, όταν θα θιγούν σοβαρά συμφέροντα Κινεζικά, Ρωσικά και Αμερικανικά, γι αυτό και δεν θα αργήσει. Δυστυχώς όλοι περιμένουμε να επαναληφθεί σαν φάρσα το ιστορικό του Β΄ ΠΠ και μέχρι τότε θα πέσουν πολλά πτώματα στο όνομα της ισχυρής επελαύνουσας Γερμανίας.

Η Γερμανία σήμερα πρωταγωνιστεί και στα 3 είδη πολέμων στον πλανήτη:

1. Η κατώτερη τάξη της Ανατολής εναντίον της κατώτερης της Δύσης. Εδώ κυριαρχούν οι λέξεις παγκοσμιοποίηση, διεθνοποίηση, οι οποίες εισάγονται στην Ευρώπη μέσω της Γερμανικής Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας (οικονομική και πολιτική ένωση κρατών, με ηγέτη την Γερμανία).

Κερκόπορτα των ηττημένων ήταν και είναι η κατάργηση των εμπορικών δασμών.

Δούρειος ίππος η φτηνή κατανάλωση.

Ωφελημένοι από αυτό το σκηνικό οι πολυεθνικές.

Έπαθλο το φτηνό εργατικό κόστος

Ο πόλεμος αυτού του είδους έχει ήδη ολοκληρωθεί, αφού η κινεζοποίηση μεγάλης μερίδας ευρωπαίων πολιτών οδηγείται με σύμφωνη τη γνώμη των πολιτικών του ηγεσιών στην απόλυτη οικονομική εξαθλίωση, άρα και στην αποδοχή της εργασίας με τις χαμηλότερες δυνατές απολαβές.

2. Η μεσαία τάξη της πλεονασματικής Δύσης εναντίον της μεσαίας τάξης της ελλειμματικής Δύσης. Εδώ εισήχθησαν πρωτοφανείς όροι (από την πλευρά των ισχυρής Γερμανίας) όπως το bail in, τα κουρέματα (που μεγαλώνουν τα υφιστάμενα χρέη), αλλά και οι απαλλοτριώσεις κρατών (τα οποία χάνουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα και αντιμετωπίζονται ως επιχειρήσεις υπό πτώχευση) που παραβιάζουν βασικές αρχές του Διεθνούς Δικαίου.

Ωφελημένο από αυτές τις «εξελίξεις» είναι κυρίως χρηματοπιστωτικό λόμπι.

Η κερκόπορτα των ηττημένων η ανοχή στον ακρωτηριασμό της νομισματικής πολιτικής.

Δούρειος ίππος τα φτηνά δάνεια.

Έπαθλο η απαλλοτρίωση περιουσιακών στοιχείων. Αυτή η περίπτωση αφορά άμεσα την Ελλάδα και την Κύπρο και αναμένεται να ολοκληρωθεί πάρα πολύ σύντομα.

3. Τέλος, η Γερμανία διεξάγει τον γνωστό παλαιού τύπου πόλεμο, όπου ιστορικά αναμετρώνται οι ελίτ προσπαθώντας να επιβάλλουν η κάθε μία από αυτές τα δικά της συμφέροντα.

Ως έπαθλο αυτού του πολέμου είναι ο γεωπολιτικός ζωτικός χώρος που ιδιαίτερα αυτή την χρονική περίοδο γίνεται πολύ σημαντικός στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου λόγω των τεράστιων κοιτασμάτων ενέργειας.

Η μέθοδος που χρησιμοποιούν οι Γερμανοί επαναλαμβάνεται μονότονα και είναι ίδια με αυτήν που χρησιμοποίησαν για τις διώξεις και τη γενοκτονία των Εβραίων που κατέληξαν σε πόλεμο και κατοχή άλλων χωρών. Ο Γερμανικός λαός και πάλι δεν συνειδητοποιεί πού οδηγεί αυτή η πολιτική, όπως έδειξαν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις στη Γερμανία. Ακριβώς όπως συνέβη με το Χίτλερ, ο οποίος και αυτός ανήλθε στην εξουσία μετά από εκλογές, υπό τις επευφημίες του Γερμανικού λαού.

Εφαρμόζουν το “διαίρει και βασίλευε”. Κάθε φορά διαβεβαιώνουν ότι η κάθε περίπτωση είναι “ειδική περίπτωση” και οι “ηγέτες” του Νότου επαναλαμβάνουν στους υπηκόους τους “δεν είμαστε Ελλάδα” ή, τώρα, “δεν είμαστε Κύπρος” για να τους καθησυχάσουν. Όμως, μέχρι σήμερα έχει διαπιστωθεί πως, ό,τι μέτρα επέβαλλαν στην Ελλάδα, μετά από λίγο επιβάλλονταν και στις χώρες του Νότου που είναι δεμένες με μνημόνια.

“Δικαιώνουν” τις αποφάσεις τους με την κατάλληλη κάθε φορά προπαγάνδα για τους “τεμπέληδες του Νότου” ή για το “ξέπλυμα” των Ρώσων “ολιγαρχών” στις τράπεζες της Κύπρου.

Πρόσφατα δημοσίευσαν έκθεση της Bundensbank περί του ότι τα νοικοκυριά της Ισπανίας και άλλων Νότιων χωρών είναι πιό πλούσια από τα νοικοκυριά της Γερμανίας και ότι η Γερμανία έχει το μικρότερο ποσοστό ιδιοκατοίκησης από τις άλλες χώρες του Νότου. Από αυτό, είναι ευνόητο ποιός είναι ο επόμενος στόχος τους.

Η άσπιλη Γερμανία

“Η αποκάλυψη του σκανδάλου των “μαύρων λογαριασμών” του CDU τον Νοέμβριο του 1999 σημάδεψε την πολιτική ζωή της χώρας το 2000 και αποτέλεσε σημαντικό σταθμό στη σταδιοδρομία της Μέρκελ. Αποκαλύφτηκε ένα σύστημα παράνομης χρηματοδότησης της κομματικής οργάνωσης μέσω λογαριασμών στην Ελβετία. Οι ανώνυμες αυτές “δωρεές” ανέρχονταν συνολικά στα 6,1 εκατομμύρια περίπου ευρώ, ενώ ο Χέλμουτ Κολ κατηγορηματικά αρνιόταν να προβεί σε οποιαδήποτε αποκάλυψη σχετικά με την προέλευση των παράνομων δωρεών.
Τον Δεκέμβριο του 1999 η Μέρκελ δημοσίευσε άρθρο στην γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ), όπου (δίχως να έχει συμβουλευτεί πριν τον πρόεδρο Σόιμπλε) απαίτησε στο όνομα του κόμματος την ανεξαρτοποίηση από τον Κολ. Η ανοιχτή αυτή αποστασιοποίηση του “κοριτσιού του Κολ” από τον παλιό της υποστηρικτή εξέπληξε τον γερμανικό πληθυσμό. Επίσης στο άρθρο της FAZ παρουσίασε τον εαυτό της ως μέλος του προεδρείου, που ήταν αποφασισμένο όπως κανένα άλλο να θέσει ένα τέλος στο “σύστημα Κολ”, παραπέμποντας έτσι στη διστακτικότητα του Σόιμπλε. Σχετικά με την αποστασιοποίηση από τον Κολ θα πει αργότερα σε συνέντευξη: “Εμείς οι ανατολικογερμανοί μάθαμε να συμβιβαζόμαστε με τους εξουσιαστές, δίχως όμως να δημιουργούμε απόλυτες δεσμεύσεις.” ([1]) Στις 18 Ιανουαρίου 2000 ο Χέλμουτ Κολ παραιτήθηκε από το αξίωμα του επίτιμου προέδρου της παράταξης (αξίωμα που του εξασφάλιζε μεταξύ άλλων θέση στο κομματικό προεδρείο) μετά τις πιέσεις και τις κατηγορίες που δέχτηκε από συμπολίτευση και αντιπολίτευση.
Στις 16 Φεβρουαρίου παραιτήθηκε και ο διάδοχος του Κολ, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, από την ηγεσία του κόμματος και της κοινοβουλευτικής ομάδας, αφού πριν παραδέχτηκε ότι και αυτός είχε δεχτεί παράνομη δωρεά για το κόμμα από εκπρόσωπο της πολεμικής βιομηχανίας. Στις 10 Απριλίου η Μέρκελ εκλέχτηκε στο συνέδριο του Έσσεν ομοσπονδιακή πρόεδρος του CDU”.

Τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελέσουν στοιχεία για αξιοποίηση και καλύτερη συσπείρωση και οργάνωση του, όχι κατ’ ανάγκη, αντιΓερμανικού, λόμπυ, αλλά των όποιων συμμαχιών ενάντια στις προωθούμενες πολιτικές της Γερμανικής κυβέρνησης.

Η Γερμανία σήμερα επιτίθεται σε οικονομίες για να αλώσει κράτη και να καθυποτάξει λαούς. Κάθε ευρώ που αφαιρεί από την οικονομία ενός πολίτη μιάς χώρας, στέλνει αυτόν τον πολίτη και αυτή τη χώρα σε βαθύτερη ύφεση.

Μόνον ένας αφελής δεν το βλέπει. Ή μόνο κάποιος που πληρώνεται για να κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι βλέπει…

Ας σκεφτούμε μόνο: Ποιά θά ήταν η ανάπτυξη της Γερμανίας τώρα χωρίς την ΟΝΕ, όταν πριν από την «ανακάλυψη» του ευρώ ήταν μία οικονομία ελλειμματική έναντι των περισσότερων χωρών τής Ευρώπης; Και αυτά τα λέει η Budesbank, δυστυχώς. Δυστυχέστερο όμως είναι πως οι καλοθρεμμένοι γερμανο-παπαγάλοι φροντίζουν να μην αναφέρονται σε αυτά. Γιατί; Επειδή το γερμανικό όνειρο θα τελειώσει κάνοντας μεγάλο πάταγο, αφήνοντας εκτεθειμένους πολλούς σύγχρονους δοσίλογους και οδηγώντας την Γερμανία -στην ούτως ή άλλως μη δυνατό να αποφύγει- στη νομοτελειακή της τιμωρία.

πηγή

ΥΓ: Το δημόσιο χρέος της ΟΝΕ έχει φθάσει στα 9 τρισ., πού μαζί με το ιδιωτικό, ήτοι κυρίως των τραπεζών, υπολογίζεται ότι εκτινάσσεται στα 30 τρισ.

αἰέν ἀριστεύειν


Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post