Πώς θα κοιτάξει η νέα κοπέλα τον νεαρό εργάτη, όταν το πρότυπό της ζει "παραδεισένια" με τον γέρο που την ταΐζει;

Υπάρχουν άλλα δύο εγκλήματα, που αφορούν την κοινωνία και την εξουσία. Τα ιδιωτικά κανάλια στην κυριολεξία είναι υπεύθυνα για το σημερινό κατάντημα της ελληνικής κοινωνίας. Αυτά μετέτρεψαν τον ελληνικό λαό σε έναν τεμπέλη και άβουλο λαό, που περιμένει από τον καναπέ να ζήσει. Που περιμένει να τον "ταΐσουν" στο στόμα. Πώς το έκαναν αυτό; Με την πλύση εγκεφάλου. Με την προβολή αστικών προτύπων, που βολεύουν τους κλέφτες της κοινωνίας. Παίρνουν τα κανάλια έναν Έλληνα, που γνωρίζει να κάνει καλά τη μαϊμού και αφού τον υπερπροβάλουν, τον προσλαμβάνουν στο δικό τους "τσίρκο" και τον κάνουν πλούσιο. Η επιτυχία αυτού του ανθρωποειδούς δημιουργεί ένα δυναμικό που θέλει να το μιμηθεί στην "επιτυχία" του και λατρεύει τα κανάλια που παίρνουν έναν τεμπέλη και τον κάνουν πλούσιο.
Σε κάθε τομέα που ευνοεί την αστική λογική κάνουν το ίδιο και δημιουργούν μια κατάσταση άρρωστη στην κοινωνία. Αυτοί απαξίωσαν την έννοια της εργασίας και της αξιοπρέπειας. Αυτοί έχουν κάνει πρότυπο το κάθε ζώο που κοιμάται με τους καναλάρχες, που κοιμάται με τους μάνατζερ, προκειμένου να "πετύχει". Αυτά τα "πετυχημένα" ζώα στη συνέχεια δίνουν τον ρυθμό στην κοινωνία. Πώς θα κοιτάξει η νέα κοπέλα τον νεαρό εργάτη, όταν το πρότυπό της ζει "παρα­δεισένια" με τον γέρο που την ταΐζει; Πώς θα προσανατολιστεί ο νέος προς την εργασία, όταν αυτή δεν "αποδίδει"; Όταν οι γυναίκες στις οποίες στοχεύει έχουν "πρότυπα" τα οποία δεν έχουν σχέση με την εργατική τάξη; Με τον τρόπο αυτόν "προσανατολίζεται" μια ολόκληρη κοινωνία. Οι χαζές παίρνουν τον "κώλο" τους ως κεφάλαιο και περιφέρονται στην "αγορά" για να τον "πουλήσουν" και οι χαζοί παίρνουν ό,τι βρουν για να κάνουν το ίδιο. Άλλοι καλλιεργούν τη φωνή τους, άλλοι το σώμα τους. Ό,τι βρει ο καθένας. Η απόλυτη ξεφτίλα. Αυτόν τον "οχετό" προβάλουν τα κανάλια και επειδή τους κάνουν πλούσιους, τους μετατρέπουν σε πρότυπα. Αυτές που παλαι­ότερα τις έλεγαν αλλιώς κι αυτούς που παλαιότερα τους έλεγαν καραγκιόζηδες και ήταν τα απόλυτα αντιπρότυπα, σήμερα τους ονομάζουν celebrities και τους κάνουν πλούσιους.
Ο λαός, που ευτύχισε να έχει την τύχη να διαπαιδαγωγείται από τα Ομηρικά Έπη, που τον οδήγησαν στην παγκόσμια καταξίωση, έφτασε τώρα να παραδίδει τα παιδιά του στην διαπαιδα­γώγηση των "σκουπιδιών". Αντί να είναι ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη ή ο Αχιλλέας και η Ιφιγένεια τα πρότυπα των σύγχρονων Ελλήνων, έγιναν τα ανεπάγγελτα νούμερα. Οι ζωντανοί "δονητές" των "διαπλεκομένων". Ο Βλάσης, η Ρούλα, η Ελένη, η Τατιάνα, ο Φώτης, ο  Γρηγόρης και το κακό συναπάντημα. Αντί οι Έλληνες να επηρεάζονται από τους γίγαντες του πνεύματος, επηρεάζονται από τα "παρατράγουδα". Ούτε καν από τα "σκουπίδια". Από τα "ξύσματα" του πάτου του σκουπιδο­τενεκέ της κοινωνίας. Αυτό δεν ήταν τυχαίο. Ήταν επιλογή αυτών που ήθελαν να διαβρώσουν την ελληνική κοινωνία. Έβαλαν όλους τους ανεπάγγελτους, τους "γλείφτες", τους τεμπέληδες, τους ανώμαλους και τους άχρηστους να γίνουν πρότυπα της κοινωνίας. Όλους αυτούς αν τους βγάλεις από τα κανάλια όχι απλά δεν θα "επιτύχουν" σε κανέναν τομέα, αλλά δεν θα μπορέσουν ούτε καν να επιβιώσουν.
Γιατί επιλέχθηκαν αυτοί; Γιατί είναι έμπειροι στην παρασιτική ζωή. Όλοι αυτοί πουλάνε "φιλία" στους τηλεθεατές και η προσωπική τους οικονομική επιτυχία τούς κάνει πρότυπα. Αυτό δεν ήταν δύσκολο να το πετύχουν. Υπάρχει πιο διασκεδαστικός "φίλος" από τον τεμπέλη της παρέας; Από τον ανώμαλο; Από τον καραγκιόζη; Ο σοβαρός άνθρωπος έχει φίλους, αλλά, επειδή ακριβώς έχει, δεν είναι έμπειρος στο να δημιουργεί φιλίες. Ο καραγκιόζης δεν έχει φίλους, αλλά μπορεί να δημιουργεί φιλίες έστω και για μια βραδιά. Γιατί; Γιατί απλούστατα είναι παράσιτο. Δημιουργεί φίλους, τους εκμεταλλεύεται και όταν τους "στύψει" ή καταλάβουν τον ρόλο του, ψάχνει να βρει άλλους. Όταν αυτόν τον καραγκιόζη τον κάνεις πρότυπο της πανελλήνιας τηλεοπτικής "παρέας", τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Αλλοιώνεις τον τρόπο σκέψης της. Αλλοιώνεις τον τρόπο αντίδρα­σής της.
Όλα αυτά έγιναν γιατί συνέφεραν τους αστούς και τα "αφεντικά" τους. Τους αστούς, που ήθελαν τον πολίτη απλό "καταναλωτή" των όσων του πρόσφεραν. "Καταναλωτή" των προϊόντων των αφεντικών τους, που ήθελαν να μονοπωλούν την αγορά χωρίς αντίσταση. Επειδή αυτός ο χωρίς αντίσταση "καταναλωτής" ήταν ταυτόχρονα και πολίτης, αυτό ήταν κάτι που τους ανησυ­χούσε. Τι έκαναν μέσω των ΜΜΕ; Ό,τι κάνει μια πονηρή μάνα, που θέλει να κατευθύνει το παιδί της, χωρίς να φαίνεται ότι το καταπιέζει. Τι κάνει; Του πλασάρει τον φίλο της αρεσκείας της, ώστε αυτό να είναι "οδηγός" προς την κατεύθυνση που η ίδια έχει επιλέξει. Αυτό ακριβώς έγινε με τα ΜΜΕ. Οι "διαπλεκόμενοι" μας πλάσαραν "φίλους". Από εκεί και πέρα ήταν εύκολο να κατευ­θύνουν ολόκληρη την κοινωνία εκεί όπου τους βολεύει. Όταν το τεμπελόσκυλο που σου κάνει τον "φίλο" είναι υπάλληλος του "διαπλεκόμενου" που κλέβει τον ΟΤΕ, τι περιμένεις; Να σου πει ...σήκω από τον καναπέ, για να πάμε να σταματήσουμε την κλοπή; Θα σου πει τα αντίθετα, εφόσον, λόγω βλακείας, δεν "χρεώνεται" τίποτε. Θα σου πει ..."Χαλαρά, τώρα με τον ιδιωτικό ΟΤΕ θα μιλάμε πιο πολύ με τη γκόμενα". Όταν οι χορηγοί της εκπομπής του παρασίτου είναι οι χρηματιστηριακές εταιρείες και οι "φούσκες" του χρηματιστηρίου, τι περιμένεις να σου πει; "Φορτώστε".
Ας παρατηρήσει κάποιος ποιοι κάνουν τις διαφημίσεις των "διαπλεκομένων". Αυτοί οι οποίοι έγιναν ως χαρακτήρες τηλεοπτικών σειρών "φίλοι" με το κοινό. Ο "ακάλυπτος", ο Σπύρος, ο "...χαλαρά", ο "Θοδωρής", η "Δήμητρα", ο "γιατρός", ο Θανάσης. Αυτά είναι τα μεγαλύτερα σκουπίδια από όλους. Γιατί; Γιατί προδίδουν τους "φίλους" τους. Γιατί ο κόσμος τους εμπιστεύεται, μη μπορώντας να κάνει τον διαχωρισμό μεταξύ του χαρακτήρα που ενσάρκωνε στην τηλεόραση και του πραγματικού του χαρακτήρα. Εμπιστεύεται κάποιον, που υποσυνείδητα τον αντιλαμβάνεται σαν "φίλο". Φτάσαμε στο σημείο ένα τίποτε —όπως είναι ο τηλεοπτικός "ακάλυπτος"— να μιλάει εξ' ονόματος ενός υποψηφίου πρωθυπουργού. Ο ατάλαντος ηθοποιός, ο οποίος βγάζει τα προς του ζην διαφημίζοντας τηλέφωνα, ανέλαβε να διαφημίσει και πρωθυπουργό. Φτάσαμε στο σημείο το απόλυτο "τίποτε" να καθο­δηγεί τον λαό. Αυτά είναι τα εγκλήματα της τηλεόρασης.
Και τι μπορεί να γίνει, θα πει ο αναγνώστης. Εφόσον ο κόσμος τα βλέπει και ταυτόχρονα τα κανάλια είναι ιδιωτικά, ποιος θα τους σταματήσει. Αυτό είναι λάθος. Και τσόντες θέλει να βλέπει ο κόσμος, αλλά απαγορεύεται. Και βαρβαρότητες θέλει να βλέπει ο κόσμος, αλλά απαγορεύεται. Και από την κλειδαρότρυπα των επωνύμων θέλει να βλέπει ο κόσμος, αλλά αυτό επίσης απαγο­ρεύεται. Όλα αυτά είναι συνταγματικώς παράνομα. Γιατί; Γιατί εμπίπτουν στους νόμους περί "χρηστών ηθών". Αλλοιώνουν τα ήθη της κοινωνίας όλοι αυτοί οι "κοπρίτες". Ακυρώνουν τη διαπαιδαγώγηση ενός λαού, που πληρώνει δισεκατομμύρια για τη δημιουργία σχολείων και μετά από πολλούς αγώνες έχει επιλέξει τον τύπο διαπαιδαγώγησής του. Αίμα πραγματικό έχει χυθεί, για να μπουν τα Ομηρικά Έπη στη βασική εκπαίδευση των Ελλήνων.
Ο ελληνικός λαός έχει επιλέξει τη διαπαιδαγώγησή του και αυτή δεν είναι η άποψη του κάθε καραγκιόζη, που τον άφησαν στην τηλεόραση να "πλάθει" την ελληνική κοινωνία. Δεν είναι η άποψη του κάθε καραγκιόζη που "γράφει" σενάρια και προκαλώντας ήθη και έθιμα, προσπαθεί να γίνει φίρμα. Δεν είναι η άποψη του κάθε καραγκιόζη, που νομίζει ότι είναι δικαίωμά του να κάνει "υψηλή" τέχνη στην τηλεόραση. Αυτό το οποίο λέμε δεν έχει σχέση με την έννοια της τέχνης. Έχει σχέση με τη φύση της. Μέσα στη φύση της είναι η υπερβολή και πολλές φορές και η ασυδοσία. Μέσα στη φύση της τέχνης είναι καί το φως καί το σκότος. Μέσα στην τέχνη μπορεί να μπει και ο "οχετός". Όλα αυτά δεν είναι κακά για την τέχνη. Ο κάθε δημιουργός διαλέγει μόνος του τον "δρόμο", για να πει αυτό που θέλει. Η τέχνη όμως ποτέ δεν διεκδίκησε ούτε το "αλάθητο" ούτε την "αλήθεια". Γι' αυτόν τον λόγο η τέχνη δεν κρίνεται και δεν λογοκρίνεται. Ακριβώς, επειδή συμβαίνει αυτό, μπορεί να γίνει επικίνδυνη για κάποιες πληθυσμιακές μερίδες. Γι' αυτόν τον λόγο η τέχνη έχει δικούς της χώρους να εκφραστεί. Χώρους ασφαλείς για όλους.
Στο όνομα της δημοκρατίας πρέπει να προστατεύεις την τέχνη, χωρίς να την κρίνεις. Πρέπει να διασφαλίζεις τους χώρους όπου αυτή μπορεί να εκφραστεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τη "βάζεις" μέσα στα σπίτια. Το να τη "βάζεις" μέσα στα σπίτια συνεπάγεται ευθύνη και άρα η τέχνη θα πρέπει να υποστεί κριτική κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Ακόμα δηλαδή και στο επίπεδο των σήριαλ ή των ψυχαγωγικών εκπομπών πρέπει να υπάρχει έλεγχος και μάλιστα αυστηρός. Όποιος θέλει να κάνει "υψηλή" τέχνη δεν πηγαίνει στην τηλεόραση, γιατί εκεί υπάρχει έλεγχος. Δεν μιλάμε για τη λογοκρισία της είδησης, που είναι η λογοκρισία του φασίστα. Μιλάμε για τη λογοκρισία αυτού, που από τον νόμο είναι υπεύθυνος για την ακίνδυνη λειτουργία ενός μέσου. Μιλάμε για τη λογοκρισία του διαχειριστή, ο οποίος πρέπει να προστατεύσει αυτούς που του εμπιστεύτηκαν τη διαχείριση της περιουσία τους. Αυτούς, που έχουν παιδιά τα οποία κινδυνεύουν από την κακή χρήση της ιδιοκτησίας αυτής. Σε όλα τα παιδιά είναι πιο ευχάριστα τα χάμπουργκερ και οι πίτσες, αλλά θ' αναγκαστούν να φάνε και το σπανακόρυζο και τα φασόλια. Είναι φασίστες οι γονείς; Γιατί να είναι φασίστας το κράτος, όταν κόβει ή ελέγχει τα σκουπιδοθεάματα;
Απλά είναι τα πράγματα. Όποιος δεν δέχεται τον έλεγχο του ιδιοκτήτη, αφήνει την εκμετάλ­λευση της ιδιοκτησίας του κι αγωνίζεται για τη θέσπιση νέου καθεστώτος. Καθεστώτος πολυ­δάπανου, που δεν συμφέρει αυτούς οι οποίοι έχουν μάθει στο "τζάμπα". Καθεστώτος συνδρο­μητικής καλωδιακής τηλεόρασης. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Απόλυτη ελευθερία μέχρι ασυδοσίας στην έκφραση υπάρχει μόνο στα ιδιωτικά μέσα. Στα βιβλία, στις εφημερίδες, στον κινηματογράφο, στα συνδρομητικά κανάλια, στα βιντεοκλάμπ, στα θέατρα, στις γκαλερί κλπ.. Στα μέσα με τα οποία έρχεται σε επαφή ο καθένας με δική του ευθύνη. Στα μέσα όπου ο καθένας παίρνει την ευθύνη και γι' αυτούς που είναι υπεύθυνος. Τα κανάλια δεν είναι τέτοια μέσα. Είναι δημόσια μέσα. Με ευθύνη του κράτους μπαίνουν μέσα σε όλα τα σπίτια των πολιτών. Ο πολίτης εμπιστεύεται το κράτος και αφήνει το παιδί του να βλέπει τηλεόραση. Εμπιστεύεται τους θεσμούς του και μεταφέρει στο κράτος την ευθύνη του ελέγχου. Τη μεγαλύτερη ευθύνη που μπορεί να αναλάβει το κράτος. Η ευθύνη για την ψυχική "υγεία" του λαού είναι μεγαλύτερη ακόμα και από την ευθύνη της άμυνας. Δεν είναι δυνατόν το ελληνικό κράτος να ξοδεύει δισεκατομμύρια και να χρησιμοποιεί τεράστιες υποδομές για να εκπαιδεύσει τα παιδιά του και την ίδια ώρα να τα "αντιεκπαιδεύουν" οι καραγκιόζηδες. Δεν είναι δυνατόν το κράτος να χτίζει δημόσια σχολεία στις αλάνες και να δίνει στους καραγκιόζηδες τη δημόσια "Ακρόπολη" να χτίζουν τα ιδιωτικά "χαμαιτυπεία" τους. Όποιος θέλει να φτιάξει τέτοιο "ίδρυμα", ψάχνει τον δικό του ιδιόκτητο χώρο και το φτιάχνει.


Από παλαιότερο άρθρο του Παναγιώτη Τραϊανού με τίτλο:
«ΠΟΙΟΣ ΒΡΑΧΥΚΥΚΛΩΣΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ;»

forza-traianou


Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post