Πληρώνουμε σήμερα το «Πάφ και τάληρο».

Δεν περνά μέρα που να μην σκεφτούμε το παρελθόν, τα παιδικά χρόνια, το πως μεγαλώσαμε και το αστείο είναι ότι μέχρι πρότινος θέλαμε να το ξεχάσουμε.

Το άγχος και οι ανασφάλειες κάνει το παρελθόν να φαντάζει «παράδεισος», από την επίπλαστη ευημερία που επικράτησε μέχρι πρόσφατα στην Ελλάδα.

Μας μετέτρεψαν σε ένα καταναλωτικό ον, και μας έκαναν αχόρταγους, και μανιακούς. Κανείς δεν μπορούσε να μείνει πίσω, σε μια κοινωνία διαμορφωμένη και μεταλλαγμένη κατά τας εντολάς μιας περίεργης "φωνής" που εγκαταστάθηκε μέσα μας. Αυτή την "φωνή" την κάναμε Θεό μας. Για Χάρη της ξεχάσαμε, αλλάξαμε, ακυρώσαμε, δεσμευτήκαμε ορκιστήκαμε πίστη και αφοσίωση στον «αόρατο οδηγό» και την ματαιοδοξία.

Κατά την γνώμη μου η αλλαγή στην Ελλάδα άρχισε να διαμορφώνεται κάπου εκεί στην δεκαετία των  80ς. Κάπου εκεί, και λίγο μετά, αρχίζουν οι Έλληνες να σκέφτονται διαφορετικά, και όσο περνούσε ο καιρός άλλαζαν οι αξίες, οι ιδέες, τα ιδανικά εξορκίζοντας παράλληλα το παρελθόν τους.

Τότε υπήρχαν δυο κανάλια τηλεόρασης, που θυμάμαι διαφήμιζαν ελληνικές εταιρίες. Τα ίδια αυτά κανάλια άρχισαν ξαφνικά να διαφημίζουν ξενόφερτα προϊόντα, με διαφημιστικά σποτάκια που έκαναν ακόμη και τα νεογέννητα να αντιδρούν. Και ποιος δεν θυμάται τον Λάκη τον εισαγόμενο με την κλασική ατάκα «Πάφ και τάληρο».

Αυτή η ατάκα σηματοδότησε την αρχή της μετέπειτα καταστροφής.

Από τότε και μετά, άρχισαν τα απανωτά λουκέτα σε ότι δήποτε ελληνικό. Καταστήματα, εργοστάσια, βιοτεχνίες, εταιρίες όλα ελληνικά, αφανιζόντουσαν το ένα μετά το άλλο, με την βοήθεια συνδικαλιστών δυστυχώς που μετέτρεψαν την ελληνική επιχειρηματικότητα και τις θέσεις εργασίας σε κομματικούς «στρατούς», και κλαδικές, που αλίμονο αν δεν ήσουν γραμμένος. Σε «έτρωγε η μαρμάγκα».  Έδιναν εντολές τα πολιτικά γραφεία, ποιος θα μπει και ποιος θα φύγει.

Εκατοντάδες εργοστάσια βιοτεχνίες έκλεισαν, και η Ελλάδα πια δεν παράγει τίποτα.

Άρχισε στην Ελλάδα ο μαρασμός, και ο κόσμος που έχανε τις δουλειές του ήταν χιλιάδες.

Τότε ξεκίνησε ο διορισμός στο Δημόσιο. Τα ρουσφέτια έδιναν και έπαιρναν, και χιλιάδες παιδιά μεγάλωσαν με την ατάκα των γονιών τους «παιδί μου να μπεις στο δημόσιο να φας ένα κομμάτι ψωμί» Όλη η Ελλάδα ψήφιζε με γνώμονα τον διορισμό στο δημόσιο, και τα γραφεία των βουλευτών μετατράπηκαν σε πελατειακά μαγαζάκια, εξυπηρετώντας προσωπικά συμφέροντα και δημιουργώντας μια σχέση εξάρτησης και δέσμευσης από πλευράς ψηφοφόρων, για τα υπόλοιπα χρόνια.

Η ενασχόληση με την γη μετατράπηκε σε  «εργαλείο πλουτισμού», και το μόνο που δεν απασχολούσε  τους αγρότες είναι το πως θα παράγουν ανταγωνιστικό προϊόν. Μια αλυσίδα ειδημόνων εκμεταλλεύτηκε αυτή την ευλογημένη κοινωνική τάξη, τους χρησιμοποίησε και τους μετέτρεψε σε «στρατό», πολεμώντας την εκάστοτε κυβέρνηση. Οι πολιτικοί πλήρως εξαρτώμενοι από αυτό τον «γεωργικό στρατό» συγκάλυψαν και ενέδωσαν στις «ορέξεις» των, για το καλό της πελατειακής σχέσης.

Καταναλωτική μανία, αποτέλεσμα μάρκετινγκ.


Με την έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης, η διαφημιστική καμπάνια ενισχύθηκε. Μάλιστα θυμάμαι στο MEGA που ήταν και το πρώτο ιδιωτικό κανάλι, εκεί που έβλεπες ένα σήριαλ, στο δεκάλεπτο έμπαιναν διαφημίσεις. Εμείς, που ήμασταν συνηθισμένοι στα κρατικά κανάλια που τις διαφημίσεις τις έπαιζαν στην αρχή, και μετά δεν διέκοπταν καθόλου μέχρι το τέλος, νομίζαμε ότι το έργο τέλειωσε, και στην αρχή αλλάζαμε κανάλι.

Η μορφή των διαφημίσεων πια έχει αλλάξει, και δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Μάλιστα είναι αρκετοί αυτοί που πιστεύουν ότι από τότε και μετά τα παιδιά γεννιούνται με «ανοιχτά τα μάτια».
Διάφορα σήριαλ σαπουνόπερας, έκαναν την εμφάνιση τους και προβλήθηκαν για χρόνια. Τα φανταστικά αυτά σενάρια παρακίνησαν υποσυνείδητα πολλούς, να υιοθετήσουν ένα νέο τρόπο Ζωής που δεν είχαν μέχρι τότε.

Οι τράπεζες από εκεί που έδιναν επιτόκια καταθέσεων πάνω από είκοσι τα εκατό, και δάνεια με τόκους τριαντάρι, σιγά σιγά άρχισαν να μοιράζουν χρήμα, αρχικά με τις κάρτες και στη συνέχεια με ελκυστικά δάνεια, που είναι γνωστά με διάφορα ονόματα: διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, καταναλωτικό, στεγαστικό, αποπεράτωσης, οικιακών συσκευών, αυτοκινήτου κτλ.

Το ίδιο διάστημα παρουσιάστηκαν και τα κινητά τηλέφωνα: Στην αρχή ήταν σαν βαλιτσάκι νεσεσέρ, και κόστιζαν μια περιουσία. Τεράστιες διαφημιστικές καμπάνιες κινητής τηλεφωνίας, για εταιρίες αρχικά ελληνικές, και στη συνέχεια διεθνείς, σε συνδυασμό με το κίνητρο του δωρεάν τηλεφώνου αρχικά και τα διάφορα τεχνάσματα και τις πολιτικές των εταιριών, έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι των πολιτών και σε κάποιους τέτοιας εξάρτησης που έκαναν σαν τρελοί να αγοράσουν το επόμενο, και το πιο καινούργιο, μετατρέποντας τους εαυτούς τους σε καταναλωτικό ον, ταγμένοι στο φαίνεσται.

Το ίδιο συνέβαινε και με τα αυτοκίνητα: Εκεί που παλιά ένα αυτοκίνητο το κράταγες μια Ζωή, ξαφνικά κάθε τέσσερα, πέντε χρόνια άλλο, και καινούργιο. Ξεκίνησαν με τις περιβόητες αποσύρσεις και τα διάφορα κίνητρα, και δεν υπήρχε μέλος στην οικογένεια πάνω από δεκαοχτώ που να μην είχε δικό του. Όλα με δάνειο φυσικά.

Και φυσικά το μεγαλύτερο κόλπο: Η αγορά κατοικίας. «Να βάλουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας βρε αδερφέ».

Όλα με δάνεια, καθοδηγούμενοι από την  «αόρατη φωνή»  που εγκαταστάθηκε μέσα μας, και μας καλούσε να πιστέψουμε ότι όλα άλλαξαν, και δεν πρέπει κανείς να μείνει πίσω. Μια μεθοδευμένη προσπάθεια εξόντωσης, που οργανώθηκε από λίγους για πολλούς, μετατρέποντας τους Έλληνες σε καταναλωτικά εργαλεία, ξένων συμφερόντων.

Νίκος Χατζηδούρος


Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post