Και τα συμφέροντα αυτά, συνήθως, υπερβαίνουν το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον. Και αποδεικνύονται "γάγγραινα" για τούτο τον τόπο των ελάχιστων ευκαιριών και των πολλών προσδοκιών από τους μονίμως παραπλανημένους πολίτες..Γιατί η ασκούμενη πολιτική στην Ελλάδα "στηρίζεται" σε συγκεκριμένους "πυλώνες" της κοινωνίας, που φρόντισε μεθοδικά και επίμονα να οικοδομήσει, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται πάντα ή σχεδόν πάντα η κοινωνική ανοχή και η θετική λαική ετυμογορία, στην εκάστοτε και ανεξαρτήτως απόχρωσης κομματική επιδίωξη...
Κύριος "πυλώνας" είναι και η παραπληροφόρηση, η σύγχυση των κοινωνικών ομάδων, σύγχυση με διάχυση προσδοκιών και ανασφάλειας ταυτόχρονα. Σύγχυση με επίδειξη πολιτικών "λεονταρισμών", ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για "στρουθοκαμηλισμό", για άτακτη φυγή από προεκλογικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις. .
Από τον περασμένο Ιανουάριο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που μετά "βαίων και κλάδων", δρασκέλισαν το κατώφλι της εξουσίας, ως μια απέλπιδα αντίδραση του λαού ή έστω της πλειοψηφίας του λαού, να απαλλαγεί από το εκτρωματικό δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου, που από την οσφυοκαμψία προς τους δανειστές, ακόμη και σήμερα λειτουργούν με την κεκτημένη αντίληψη των πολιτικών επικύψεων, από τον Ιανουάριο λοιπόν παρακολουθούμε με αμηχανία τα επικοινωνιακά "τερτίπια" μιας υποτιθέμενα αριστερής κυβέρνησης, με λίγη "επικάλυψη" από τον εθνικοπατριωτισμό των ΑΝΕΛ.
Και λέω με "αμηχανία", τουλάχιστον όσοι επιμένουν να σκέπτονται, όσο κι αν έχουν κουραστεί από την πολιτική βλακεία, γιατί η Ελλάδα ή έχει φτάσει στο ύψος του μεγαλοφυιούς πολιτικού παιχνιδιού, οπότε παραδίδει "μαθήματα" πρωτογενούς διαπραγματευτικής ικανότητας, ή δεν έχει καμία πολιτική. Και το τελευταίο ισοδυναμεί με πολιτικό αμοραλισμό.
Ομως, η άφθονη έκκριση σιέλου που συνοδεύει τα επιχρυσωμένα λόγια και τις ανακόλουθες έως ομιχλώδεις δηλώσεις του υπουργού των Οικονομικών, των λοιπών υπουργών της κυβέρνησης ή των προθύμων να εμφανιστούν στα τηλεοπτικά πάνελ κομματικών στελεχών, του πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένου, δεν επιτρέπει να κατανοήσουν οι Ελληνες το αυτονόητο: Οτι όλα κινούνται στη λογική του "άρπα κόλα", στην ευκαιριακή λογική άσκησης της πολιτικής.
Κάποιοι πολίτες, βέβαια, κατανοούν ότι το ήθος της ελληνικής πολιτικής δεν έχει τελικά σταθερές συντεταγμένες. Οτι έπρεπε να φτάσουμε στην επιπέδωση του πολιτικού ήθους, που επηρεάζει και το ιδιωτικό ήθος, για να περνάει ανεμπόδιστα ο πολιτικός αμοραλισμός, το πολιτκό ψέμα, η πολιτική ανικανότητα σ' όλες τις εκφάνσεις της.
Ετσι, από τη μια πλευρά γινόμαστε παθητικοί αποδέκτες των όσων μας "σερβίρουν" περί...σκληρών διαπραγματεύσεων με τους "θεσμούς" και για τον επερχόμενο "έντιμο συμβιβασμό" ή αλλέως νέο μνημόνιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια ήδη εξαθλιωμένη κοινωνία, ενώ από την άλλη πλευρά όλα θυμίζουν παλαιοκομματικές πρακτικές.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλα αλλάζουν περιστασιακά και επαφίεται πλέον ο καθορισμός της προσωπικής και εθνικής μας ζωής στη μοιραία φορά των πραγμάτων. Τι βλέπουμε από την αριστερόστροφη κυβέρνηση; Μια από τα ίδια στην άσκηση της εξουσίας. Οι ίδιοι παλαιοκομματικοί διορισμοί, με κριτήρια καθαρά κομματικά και χωρίς να ακολουθείται καμία αξιολογική διαδικασία.Το παράδειγμα της ΕΡΤ είναι εύγλωττο. Και στις άλλες θέσεις ευθύνης στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ποιοι άραγε διορίζονται;
Διορισμοί που συνιστούν την αποθέωση του παλαιοκομματισμού, με κυρίαρχη απόχρωση μάλιστα το "ξεθωριασμένο" πράσινο των πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που ήδη έχουν εισβάλλει στον κρατικό μηχανισμό. Κάθε μέρα η εφημερίδα της κυβέρνησης καταγράφει και ένα γνωστό πρόσωπο από το πρόσφατο πασοκικό παρελθόν, το οποίο καταλαμβάνει μια θέση ευθύνης.
Κάθε μέρα επιβεβαιώνεται ότι ο παλαιοκομματικός χαρακτήρας της νεόδμητης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε μέρα διαπιστώνεται ότι οι "αναπαλαιωμένοι" πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται για το αυτονόητο. Αντιθέτως, το αυτονόητο το κάνουν συνήθως ακατανόητο και στην πρώτη δυσκολία τρέπονται σε φυγή, χωρίς μάλιστα καμία "τιμωρία", απολαμβάνοντας όλα τα προνόμια της θεσμικής θέσης που κατείχαν.
Και συχνά με καρδινάλιο ύφος, αν και στο περιθώριο της πολιτικής, χωρίς ίχνος ντροπής, εκφράζουν και απόψεις ή αναμένουν την επάνοδό τους στην κεντρική πολιτική σκηνή, για να αποδείξουν περίτρανα την ανακύκλιση της πολιτικής ανικανότητας και της πολιτικής βλακείας σε τούτη τη χώρα της εκκωφαντικής κοινωνικής σιωπής και ανοχής!...
Καλά κάνουν και μας "σβερκώνουν" οι δανειστές. Γνωρίζουν ότι ο ελληνικός λαός έρχεται αντιμέτωπος μόνο με το αποτέλεσμα, που είναι κατά κανόνα οδυνηρό. Και έχει εθιστεί στην οδύνη. Γνωρίζουν οι "θεσμοί" ότι η πρόθεση και η διαδικασία είναι προνόμιο των πολιτικών, ιδίως σε μια κοινωνία όπου ο φόβος έχει ιδεολογοποιηθεί, όπου η αξιοκρατία παραμένει κενός λόγος, ενώ επικρατεί ο παραγοντισμός και η πολιτική πονηρία που "γονιμοποιεί" την ευνοιοκρατία.
Γνωρίζουν οι δανειστές, ότι το πολιτικό ήθος στη χώρα τούτη, δεν έχει νόημα και υπόσταση και οι πολιτικοί διαθέτουν ελαστική συνείδηση. Οπότε η όποια επίδειξη "ρωμαλέας στάσης"εκ μέρους τους, έχει ημερομηνία λήξης όπως το γάλα. Οπως γνωρίζουν ότι χωρίς δύναμη δεν κάνεις πολιτική, πολύ περισότερο "σκληρή διαπραγμάτευση".
Η διαπραγμάτευση προυποθέτει δύναμη. Κι αυτή δεν συνθηκολογείται. Και διαπραγμάτευση δεν γίνεται με επικοινωνιακά τεχνάσματα, πολιτική αθυροστομία, με την αγωνία για τη διατήρηση πρόσκαιρων κομματικών ισορροπιών ή της αποφυγής πολιτικού κόστους, με τη δαμόκλεια σπάθα των άδειων δημόσιων ταμείων, αλλά κυρίως με αφυδατωμένη συνείδηση.
Διαπραγμάτευση δεν γίνεται με τις εκκρεμότητες και τα προβλήματα να παραμένουν στη "φυσική κοιτίδα" τους, που είναι το πλέγμα έλλειψης στοιχειώδους στρατηγικής, ενός αναπτυξιακού σχεδίου δράσης, χωρίς να περιμένουμε ως άβουλοι και ανίκανοι, να μας προτείνουν ή καλύτερα να μα επιβάλλουν οι δανειστές τα δικά τους σχέδια, που εξυπηρετούν δικά τους μακροχρόνια συμφέροντα.
Και καλά κάνουν! Εχουν να κάνουν με μια υπερχρεωμένη και ευρωδίαιτη χώρα, της οποίας οι πολίτες "θέλουν" με την όποια "θυσία", ως "ευρωλιγούριδες" και "ευρωχωριάτες" να παραμείνουν στο Ευρώ και οι εξουσιολάγνοι πολιτικοί της να μην χάσουν τα προνόμιά τους, ακόμα και μεσούσης της κρίσης.
Ο διάλογος και η διαπραγμάτευση προυποθέτουν δύναμη. Και δύναμη ψυχής. Ο Κάισλερ δογμάτισε ότι το "όριο κορεσμού του επεκτατιστή δεν εξαρτάται από τις ορέξεις του, αλλά από τις αποφασιστικές δυνάμεις αντίστασης που συναντά".
Και μολονότι έχουμε επανειλημμένως νιώσει τη στυφή γεύση των διαψεύσεων των προσδοκιών μας, μολονότι έχουμε υποστεί τις συνέπειες της απάθειας, όταν σε άλλους λαούς σε περιόδους κρίσης, η κοινωνική αντίδραση έπαιρνε τις αναλογίες σεισμού, εξακολουθούμε να προσβλέπουμε σε ένα "έντιμο συμβιβασμό". Σε μια "συμφωνία", γιατί έτσι θα "σωθούμε" ή έτσι μας οδήγησαν δια της στενωπού της φοβίας να πιστεύουμε.
Τούτο μόνο ξέρω: Πως η ταλαιπωρία η δική μας σίγουρα θα παραδειγματίσει άλλους λαούς, για να αντιδρούν αναλόγως όταν τους δυναστεύει η πολιτική ανικανότητα. Εμείς, αν δεν γίνει κάποιο "θαύμα" από τον όποιο θεό τούτης της χώρας, θα συνεχίσουμε με τη σκέψη μας και την ψυχή μας να περνούμε πολλές φορές τον πύρινο κύκλο της δοκιμασίας μας. Απαλλοτριώνοντας έτσι, σε αντάλλαγμα κάποιων προσδοκιών και πολιτικών υποσχέσεων, το δικό μας μέλλον και των παιδιών μας, που από μικρή ήδη ηλικία σκέπτονται τη φυγή.
Τη "φυγή" τους από μια πραγματικότητα, που διαμορφώθηκε ακόμα και από το απόθεμα της προσαρμοστικότητά μας στο επίπλαστο της πολιτικής, από την προσαρμοστικότητά μας στην απαθή ροή του χρόνου...
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.