Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ...

Εξετάζοντας την έννοια της δημοκρατίας, διαπιστώνουμε ότι ο όρος απαιτεί κάποια αναψηλάφηση σε συσχετισμό με τον μεταβαλλόμενο κόσμο. Πολλά από εκείνα που θεωρούμε ότι αποτελούν την ουσία της δημοκρατίας έχουν εφαρμογή μόνο σε μια μερική άποψη της δημοκρατίας.Τα πάντα υποχωρούν μπροστά στο κυρίαρχο γεγονός της κοινωνικής ανάγκης.

Η δημοκρατική "επανάσταση", δηλαδή η εξελικτική κατάκτηση των σταθμών που οδηγούν στην κοινή ευημερία, στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και στην ανάπτυξη των πνευματικών ικανοτήτων του πολίτη, επανειλημμένως έχουν ανασταλεί στον ελληνική πραγματικότητα από την ανάγκη της συγκέντρωσης των δυνάμεων, για τον επικρατέστερο σκοπό της πολιτικής αυτοσυντήρησης.


Η ομαδοποίηση του ατόμου απεδείχθη ένα από τα δυναμικότερα όπλα της πολιτικής εξουσίας,που πάντα επιζητεί την πραγμάτωση ορισμένων σκοπών χωρίς τη συνειδητή κριτική τους από μέρους των χρησιμοποιημένων ατόμων-πολιτών. Η ομαδικότητα, εξάλλου, δημιουργεί την ένταση και την υστερία. Η ομαδική έξαρση μεταμορφώνει το άτομο σε υποχείριο συγκεκριμένων συμφερόντων.

Η δε μαζική πολιτική προυποθέτει τη νάρκη της ατομικής συνείδησης, την αδράνεια της λογικής, ενώ ο έλεγχος των επιχειρούμενων πράξεων υποχωρεί στην υποβολή και στην κίνηση του συλλογικού ενστίκτου.

Ετσι η ελληνική κοινωνία βρέθηκε σε κατάσταση κατάπτωσης και χωρίς προσανατολισμό. Και, δυστυχώς, ούτε η νόηση,ούτε η θέληση φαίνονται ικανές να την αποσπάσουν από την αμηχανία τούτη , τη σύγχυση, την αγωνία και το φόβο.

Για δεκαετίες στον ελλαδικό χώρο οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, οι "πραγματικές" κι όχι αυτές που επιβάλλονται τα τελευταία χρόνια για την οικονομική αφαίμαξη των πολιτών, υποχωρούσαν και παραμέριζαν για να ενισχυθεί το πολιτικό σύστημα στην αντιμετώπιση των επειγόντων προτεραιοτήτων του.

Και το χειρότερο και επιζήμιο για την κοινωνία ήταν ότι τα τυχόν ελαττώματα της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας καλύπτονταν ή παρασιωπούνταν,με αποτέλεσμα να χρονοτριβούσε έτσι μια αναγκαία αλλαγή (και δεν αναφέρομαι στον εκφυλισμό της λέξης αλλαγή από την παπανδρεική σοσιαλομανία χωρίς σοσιαλισμό...), που θα διευκόλυνε την επίτευξη ουσιωδών κοινωνικών επιδιώξεων.

Σε μια κοινωνική δημοκρατία, το κριτήριο και η αρχή της έννοιας της δημοκρατίας γενικότερα, είναι το ανθρώπινο ον, οι ανάγκες του και η ανάπτυξή του. Το δε μέτρο που μ' αυτό μπορούμε να μετρήσουμε τα δημοκρατικά επιτεύγματα είναι η ικανοποίηση των πολιτών.Και το μέτρο που μπορούμε να μετρήσουμε τις δημοκρατικές μεθόδους είναι η ενεργός και η εκούσια συμμετοχή των πολιτών σε κάθε μορφής δραστηριότητα.

Στην πραγματικότητα και τα δύο αυτά μέτρα είναι αλληλένδετα, γιατί η ανθρώπινη συμμετοχή είναι καθ' εαυτήν μια ανθρώπινη ανάγκη που πρέπει να ικανοποιηθεί. Και στην ικανοποίηση των αναγκών των πολιτών πρέπει να συμπεριληφθεί, όχι μόνον η εγγύηση ενός λογικού ποσοστού ασφάλειας και ευημερίας, αλλά και ενός ισόβαθμου ποσοστού παίδευσης, αναψυχής, ελευθερίας, αυτοανάδειξης κι αυτοέκφρασης...

Ολα τα παραπάνω όμως προυποθέτουν δύναμη ψυχής από τους πολιτικούς. Προυποθέτει πολιτική ηθική. Οι αρχές της δημοκρατίας είναι επιταγές της συνείδησης a priori. Ο σημερινός Ελληνας είναι ερημίτης μέσα στο πλήθος,που είναι και τούτο ένα άθροισμα από απελπισμένους ερημίτες αναγκασμένους να συμπορεύονται.

Οι δε πολιτικοί, απλώνουν τα χέρια τους για χειραψία και τα δάκτυλά τους είναι παγωμένα. Προσφέρουν τη δύναμη των μυώνων τους για τα έργα και τα συμφέροντα τα διατεταγμένα, μα η ψυχή τους είναι πάρα πολύ στενή για να χωρέσει τον ενθουσιασμό της πράξης


ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post