Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016.
Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έχει από μόνη της τα χαρακτηριστικά του tipping point για την ιστορική παράταξη της Κεντροδεξιάς.
Είναι αλλαγή εποχής, γενιάς και… ιδιοκτησιακού καθεστώτος, με όρους του ιστορικού διαχωρισμού «καραμανλικών» και «μητσοτακικών», που φυσικά και παραμένει υπαρκτός, επειδή δεν έχει ως αναφορά πρόσωπα αλλά ιδεολογικές και συμπεριφορικές επιλογές.
Στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη, η Νέα Δημοκρατία καλείται να κλείσει τον κύκλο της απομόνωσης στον οποίο μπήκε μετά το 2009.
Όταν η κοινωνική βάση της συρρικνώθηκε δραματικά, έπαψε να συνομιλεί με πλατιές κοινωνικές ομάδες που βρίσκονταν στα… αριστερά της, ανέχθηκε ρητορικές εκφορές που την έσπρωξαν λίγο πιο δεξιά από ό, τι έπρεπε, και τελικά άνοιξε το δρόμο για την επέλαση του λαϊκισμού του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας νωρίτερα υποκύψει και η ίδια, περιπτωσιολογικά, στις σειρήνες ενός λαϊκισμού που διαπνέει οριζόντια το πολιτικό σύστημα.
Η συντριπτική πλειοψηφία όσων εμπιστεύτηκαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, προέταξαν την ανάγκη αλλαγής, μετεξέλιξης, ανανέωσης και υπέρβασης των παθογενειών που συρρίκνωσαν τη Νέα Δημοκρατία, τη… γέρασαν και την κατέστησαν σε ορισμένες στιγμές κόμμα διαμαρτυρίας.
Το ότι, μεταξύ των παραπάνω, σε επίπεδο πολιτικού και στελεχιακού δυναμικού, βρέθηκαν κεντρικοί πρωταγωνιστές της περιόδου που θα πρέπει να αφήσει πίσω του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, προφανώς και εξηγείται μονάχα με τη… μεταφυσική. Ή την ψυχιατρική.
Η επόμενη μέρα λοιπόν. Απέναντι σε μια κυβέρνηση που φθείρεται καθημερινά, και βρίσκεται αντιμέτωπη με τις ακυρωμένες προσδοκίες που η ίδια καλλιέργησε, ο νέος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας καλείται να πάρει μια μεγάλη απόφαση.
Αν θα επιτρέψει στο αναμενόμενο πάθος για την (ανα) κατάληψη της εξουσίας, να επικρατήσει της πραγματικά «εκσυγχρονιστικής» επιλογής. Που δεν είναι άλλη από την «κυβερνησιμότητα».
Δηλαδή, να προτάξει το πώς η Νέα Δημοκρατία θα γίνει μια κυβέρνηση την οποία δεν θα… βλασφημούν οι Έλληνες μετά από μερικούς μήνες, και δεν θα έχει την τραγική κατάληξη της κυβέρνησης Σαμαρά, αντί να παραδοθεί στις σειρήνες της μονότονης… τσιρίδας «να ρίξουμε τον Τσίπρα».
Ο Τσίπρας, όπως κάθε πρωθυπουργός που φθείρεται, πέφτει κάποια στιγμή. Το μεγάλο στοίχημα για εκείνον που έρχεται είναι, να έχει διαμορφώσει τις συνθήκες ώστε… να μην έχει την (κακή) τύχη του προκατόχου του.
Στη σημερινή Ελλάδα, της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, και των Μνημονίων που… πυροβολούν τα πόδια μας, αντί να επιταχύνουν τον βηματισμό προς το μέλλον, ο πολιτικός χρόνος έχει συμπυκνωθεί.
Το Μνημόνιο «καταπίνει» κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς. Για να… ξεκινήσει δίαιτα, θα πρέπει να βρεθεί εκείνος που θα κερδίσει την καρδιά της κοινωνίας, όχι μόνο την ψήφο της. Και όχι με τον λαϊκισμό, αλλά με την κοινή λογική.
ysterografa
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.