Ενας φαύλος κύκλος αλληλοεξουδετερούμενων επιδράσεων. Η αδιαφορία και η απιστία του ατόμου στην ικανότητα της ολότητας να θεμελιώσει έναν βιώσιμο κόσμο με δημοκρατικές μεθόδους, έφερε την τυραννία της εξουσίας των ολίγων, με το ιδεώδες της δημοκρατίας και της ελευθερίας να αγνοείται στην ευρύτερη και διεθνική του αποστολή.
Η κρίση της έννοιας της ελευθερίας, σύμφυτης με τη δημοκρατία, γίνεται πρόδηλη τα τελευταία χρόνια σε τούτη τη χώρα των παχυλών πολιτικών λόγων και των πενιχρών έως ανύπαρκτων έργων. Φανερή η κλίση προς την πολιτική πονηρία, που συχνά "αναπαύεται" στις παρυφές της γελοιότητας.
Και φτάσαμε στο σήμερα, όπου η Ελλάδα δεν έχει τη δική της αυτάρκεια, που θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει σαν ένα όπλο άμυνας και αυτοσυντήρησης. Χάθηκε και το αίσθημα της ασφάλειας. Σταμάτησε και η πνευματική πορεία. Περιχαρακώθηκε η Παιδεία από την πολιτική αβελτηρία. Αφοπλίστηκε η διάθεση, έστω των ολίγιστων, να αναπτύξουν την ενεργητικότητα τους.
Αυτή η αλληλοεξουδετέρωση της ομαδικής και της ατομικής θέλησης οδήγησε εν πολλοίς στη βαθύτατη κρίση, πέραν της οικονομικής. Και είναι η ρίζα της πνευματικής και ηθικής παρακμής, που καθιστά τον νεοέλληνα παράδειγμα προς αποφυγήν.
Μπροστά σε τούτη την τραγική κατάσταση, γιατί περί τραγικής πρόκειται, ανεξάρτητα της ελαφρόνοιας πολλών που επιμένουν να "σφυρίζουν κεφάτοι", υποκρινόμενοι τους αθεράπευτα ή βλακωδώς "αισιόδοξους", χρειάζεται η άμεση ανανέωση του πολιτικού συστήματος. Χρειάζονται άρδην αλλαγή της πολιτικής νοοτροπίας. Επί της ουσίας, τα τελευταία χρόνια, δεσπόζουν τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα στο πολιτικό προσκήνιο. Ανευ σημασίας η ροή νέων προσώπων στην πολιτική.
Κυριαρχούν τα ίδια πρόσωπα αναπαλαιωμένα. Χρειάζονται άνθρωποι με πείρα και εύρος ευθύνης, δεν είναι θέμα ηλικίας, που αποτελεί ένα άλλο μύθο της ελληνικής πραγματικότητας. Μας αρέσει να ζούμε με "μύθους", βέβαια, αλλά προσκρούουμε τελικά στη "Μοίρα" μας. Και είναι αδήριτη ανάγκη να βρεθούν άνθρωποι, οι οποίοι να ατενίσουν τη "Μοίρα", που δεν είναι μοίρα.
Είναι η αναπόφευκτη συνέπεια δειλιών και διαιωνιζόμενης πολιτικής ανεπάρκειας, συχνά εναγκαλισμένης με την επιπολαιότητα. Είναι αποτέλεσμα της ατομικής μας ευθύνης. Είναι επακόλουθο έλλειψης αισθητικής. Και χωρίς αισθητική δεν ασκείται πολιτική. Τελικά, για ποια πράγματα αξίζει να ζούμε, αν από έλλειψη σκέψης, από έλλειψη κατεύθυνσης, όσον αφορά τις βασικές αρχές και αξίες, η ιδέα της ελευθερίας, αυτή καθαυτή, μπορεί να μπερδευτεί και να διαφθαρεί στην ανθρώπινη συνείδηση;
Από τα πιο επείγοντα καθήκοντα μιας κοινωνίας πολιτών είναι να επιζητήσει μια νέα διατύπωση της ιδέας της ελευθερίας, να τη ξεχωρίσει από συγγενικές έννοιες που την έχουν αποπνίξει και να την αναπροσδιορίσει, με βάση πάντα τις επιτακτικές ανάγκες της.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.