Ω ΤΗΣ ΒΕΒΗΛΗΣ ΓΝΩΣΤΙΚΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ!..

Για κάθε άνθρωπο που στοχάζεται την ύπαρξη και το πιθανό της νόημα, δεν μπορεί να μην αντιδρά στον ευτελισμό που επιχειρείται από την προσωποποιημένη υποκρισία, κάθε έννοιας που σχετίζεται με την πίστη στο Θεό, τον θεό του καθενός έστω. Κάθε έννοιας που σχετίζεται με τη βαρβαρότητα εν ονόματι της όποιας πίστης. Και στη "βαρβαρότητα" τούτη εντάσσεται και η σφαγή του Πάσχα...


Δεν θα μείνω ωστόσο στο βάρβαρο τούτο έθιμο, για το οποίο μπορούν να εγερθούν οι μύριες όσες προσχηματικές δικαιολογίες. Ανακαλύψαμε, άλλωστε, την αμφισβήτηση και την "αλλοτρίωση". Τη πρώτη ως πρόσχημα κοινωνικό, για να περάσουμε στην ισοπέδωση κυρίαρχων αξιών. Τη δεύτερη ως αποτέλεσμα της διαδικασίας διάβρωσης των ριζών μας, για να δικαιολογήσουμε γενικότερα την κατάντια μας.

Οι "αμφισβητίες" μη μπορώντας σοβαρά να μελετήσουν τα αμφισβητέα, ρίχτηκαν με μανία στο ξεθεμελίωμα των αξιών, της ευαισθησίας συμπεριλαμβανομένης, Κι έτσι η πρόοδος και η γνώση, αντί να γίνουν το "άγρυπνο βλέμμα των καιρών", ένα βλέμμα που να μη δύει πίσω από την ομίχλη αφηρημένων θεωρήσεων, αλλά να εισδύει μέσα στην αδιαπέραστη λόχμη των ανθρωπίνων σχέσεων και να αναλύει τα επίκαιρα και επίδικα προβλήματα, η γνώση έγινε βέβηλη.

Και ως "βεβηλη" η γνώση απλώνει τα λογικά της χέρια, για να συλλάβει την παρουσία του Αχώρητου μέσα στο χώρο, ανιστόρητου μέσα στην ιστορία, που δεν επιδέχεται καμία έλλογη θεμελίωση ή πρακτική επαλήθευση. Κι αντί να το γεύεται ως 'επιούσιον άρτον", το απωθεί, μετατρέποντάς το σε αντικείμενο, το νεκρώνει με τη "βαρβαρότητα" γενικά και απονευρώνει την ύπαρξή μας.

Ω της βέβηλης γνωστικής βλασφημίας!..

Είναι η "ύβρις" των αρχαίων που αιώνες βαυκαλίζει τον άνθρωπο με την ιδέα ότι ίσως θα μπορούσε κάποτε να γίνει θεός. Δεν φαντάστηκε όμως ποτέ ότι ο Θεός θα γινόταν άνθρωπος. Η ενανθρώπιση είναι το ύψιστο μεταφυσικό και θρησκευτικό παράλογο. Είναι το θαύμα, το υπέρλογο. Το απόλυτο παράδοξο: η αιώνια αλήθεια εισήλθε μέσα στο χρόνο!..

Η γνώση, καθώς δεν το εξουσιάζει,το χλευάζει αυτό το ανεννόητο μυστήριο του Οντος. Το Ον ή ο Ων ως Πνεύμα ζει σε απόλυτη ενότητα μέσα στην περιοχή του αχρόνου κι εκεί εκδιπλώνει τη ζωή του ως αιώνιο παρόν.

Και η χρόνωση ή η χρονικοποίηση του Αιώνιου μπορεί να νοηθεί ως πλησμονή μακαριότητας, ως υπερχείλιση πληρότητα.ς, ως εράσμια στροφή προς το Ετερον, ως "ζωοποιούν όμμα" προς το ασθητόν και μάλιστα προς τον άνθρωπο. Η ιστορικοποίηση ή η χρονικοποίηση του Αιώνιου απέβλεψε στην αιωνιοποίηση του Χρονικού. Ετσι ο Λόγος "εσκήνωσεν εν ημίν", για να μας λυτρώσει από το χρόνο και τη φθορά του.

Η λύτρωση είναι μια καταπονούσα,εσωτερική αποστολή και, δια τούτο, μια απόλυτα προσωπική υπόθεση. Είναι πάντως μια αιώνια δυνατότητα.

Καθώς δρασκελίζουμε το κατώφλι της Μεγάλης Εβδομάδας, μας δίδεται η ευκαιρία για κάποιες διαδρομές στοχασμού. Ο,τι μπορεί ο λόγος είναι συνειδητοποιήσει τα όρια του και να φτάσει σε αυτογνωσία.

Σε θεογνωσία οδηγεί μόνον η πίστη. Η θεογνωσία είναι η επίγνωση της μηδαμινότητας του ανθρώπου και η συνείδηση της πληρότητας του Οντος. Πρόκειται για μια υψηλή και λυτρωτική συνάντηση, θεία απάντηση στην ανθρώπινη ζήτηση, που συντελείται μέσα στην ψυχή, οικητήριο του Θεού.

Οικοδομείται έτσι μια ζωντανή, φλεγόμενη, πυρίπνοη και ταυτόχρονα άρρητη σχέση, η οποία εγείρει τον άνθρωπο από τη λησμονιά του εαυτού του και τον ανακαινίζει. Τον μεταστρέφει και τον στρέφει προς το ασύλληπτο βάθος του Οντος, για να το βιώσει, όχι απλώς να το γνωρίσει.

Ο μετασχηματισμός της συνείδησης τελετουργείται, όταν στην ανθρώπινη ψυχή η παρουσία του Απρόσιτου είναι διαρκώς ζώσα. Ποιο είναι το μαρτύριο των καιρών μας; Η λογικότητα.Αγωνίζεται και εκδιώκει από τη ζωή μας το Απρόσιτο!..

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post