Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

Υπεροψία και μέθη

Καθ' όλη την διάρκεια της μαθητικής θητείας, στο μάθημα της ιστορίας, οι μαθητές διδάσκονται τα σπουδαία και τρανά επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων. Μαθαίνουν για τις ένδοξες μάχες στις Πλαταιές, στις Θερμοπύλες, στα Γαυγάμηλα, μαθαίνουν για τον Ικτίνο και τον Καλλικράτη, για αρχαίους φιλόσοφους όπως ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και ο Σωκράτης. Διδάσκονται την Αθηναϊκή Δημοκρατία, την Χρυσή εποχή του Περικλή, την κατάκτηση της Ασίας και των βαρβάρων από τον Μέγα Αλέξανδρο, την ναυμαχία της Σαλαμίνας, τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, και άλλα πολλά βαρυσήμαντα θέματα.
 Σαφώς, όταν κάποιος γνωρίζει όλα αυτά τα επιτεύγματα, των ανθρώπων που κάποτε ζούσαν σε αυτόν τον τόπο, νιώθει μεγάλο θαυμασμό και περηφάνια, για τον βασιλέα Πύρρο που κατατρόπωσε τους Ρωμαίους, για τον Λυκούργο και τους νόμους του, για τον Επαμεινώνδα που έκανε την Θήβα ηγεμονεύουσα της Ελλάδας, και για όλα αυτά τα πολλά και θαυμαστά επιτεύγματα.
Ο Νίτσε σε ένα από τα βιβλία του με τίτλο "Η Γέννηση της Τραγωδίας", αναφέρει την επίδραση του αρχαίου πολιτισμού στον σύγχρονο τότε κόσμο : «Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του…".
   Και όντως, είναι τόσο μεγάλη η δόξα και επιρροή όλων αυτών, που ακόμη και σήμερα, θα δει κανείς σύγχρονους Έλληνες μεθυσμένους από αυτά τα σπουδαία και μεγάλα. Εύκολα μπορεί κανείς να θεωρήσει, έχοντας διδαχθεί τα παραπάνω αλλά και άλλα πολλά, πως ο Ελληνικός λαός, έχει κάτι το ξεχωριστό, το μοναδικό, το ανεπανάληπτο. Ο μικρός αυτός λαός, που νίκησε τους Πέρσες, που ενώ ήταν κατακτημένος από τους Ρωμαίους, κατάφερε να τους ενσωματώσει στα ήθη και τα έθιμα – ακόμη και στη γλώσσα του - μέσω του πολιτισμού του, η μικρή αυτή χώρα που επαναστάτησε ενάντια σε μια αυτοκρατορία και νίκησε, που κέρδισε ενάντια στους Ιταλούς και αποτέλεσε τροχοπέδη στα σχέδια του Αδόλφου. Διότι, όταν διδάσκεται κάποιος μονόπλευρα την Ιστορία, όταν όσα δεν συμφέρουν την εθνική συνείδηση μένουν από έξω, το αποτέλεσμα είναι η καλλιέργεια της αλαζονείας. Πόσοι διδάσκονται στα σχολεία, για τον δεσποτικό και ιμπεριαλιστικό προσωπείο της Αθήνας μέσα στην Αθηναϊκή Συμμαχία; Πόσοι καθηγητές, όταν μιλάνε για την Αθηναϊκή Δημοκρατία, αναφέρονται στους χιλιάδες δούλους που πέθαιναν στο Λαύριο για την συντήρηση της; Θα ήταν ποτέ δυνατή η επανάσταση του 1821 εάν οι Μεγάλες Δυνάμεις της Δύσης δεν επιζητούσαν την αποσταθεροποίηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;
Θα ήταν ύβρις να υποβαθμίσει ποτέ κανείς την σημασία όλων αυτών, όμως η ψευδαίσθηση της ανωτερότητας των Ελλήνων, πρέπει, εν τέλει να διαλυθεί. Δεν είμαστε πια αυτός ο ένδοξος λαός, που πριν από 2.000 χρόνια έδινε τα φώτα στην ανθρωπότητα, κάτι που δυστυχώς αντιλαμβάνεται κανείς παρατηρώντας την πραγματικότητα και την καθημερινότητα. Η εκπαίδευση των νέων – σε αντίθεση με την αρχαιότητα- δεν βασίζεται στην καλλιέργεια του χαρακτήρα ως μέσω για την δημιουργία πολιτών που θα βοηθήσουν στην ευδαιμονία της πόλης. Πλέον το σχολείο λειτουργεί ως ένας θεσμός που παράγει ημιμαθείς αλλά καταρτησμένους εργάτες. Η «ψυχαγωγία» των Ελλήνων, σε τι ακριβώς θυμίζει την ψυχαγωγία στην Αρχαία Αθήνα; Από πότε η Μενεγάκη, ο Μικρούτσικος, το Ράδιο Αρβύλα, οι Πέδες και όλα αυτά τα πωταπά, τα τρισάθλια μιάσματα, τα βδελύγματα του νου, αντικαθιστούν την Αθηναϊκή Τραγωδία του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευρυπίδη; Ο καθηγητής Δημήτρη Λιαντίνη στο Ηρώδειο , μιλώντας με θέμα την δήλωση του Νίτσε «ο Θεός πέθανε», αναλύει τα σημάδια της παρακμής της κοινωνίας και δηλώνει : «Πέθανε ο Θεός, σημαίνει ότι πρώτα πρώτα πέθανε ο Δάσκαλος. Ποιος μας ακούει πια; Όταν κάνουμε μάθημα, 20 άτομα. Όταν όμως βγαίνει ο δημοσιογράφος, αυτός ο αμόρφωτος, ο ανεύθυνος και μιλάει στο τελεβίζιον, τον ακούνε 2 εκατομμύρια. Αυτοί είναι οι δάσκαλοι σήμερα. Και αυτοί διδάσκουν, και αυτοί διαμορφώνουν, την νέα αγωγή, τις νέες γενιές. Δεύτερον, Πέθανε το Βιβλίο. Ποιος διαβάζει πλέον βιβλία; Έχουμε το τελεβίζιον, έχουμε το θέαμα ετόιμο και διασκεδάζουμε». Είναι αδύνατον, ένας λαός που βρίσκεται σε πνευματικό λήθαργο, όπως ο Ελληνικός σήμερα, να μπορέσει να συναγωνιστεί με τους τιτάνες του πνεύματος της αρχαιότητας.
   Επιπροσθέτως, η διαφορά, ανάμεσα σε αρχαίους και σύγχρονους, φαίνεται χαρακτηριστικά στο πως αντιμετωπίζουμε σήμερα εμείς το Κράτος, σε αντίθεση με τους προγόνους μας. Το κράτος κλέβει και καταπατά τα δικαιώματα των πολιτών, ενώ οι πολίτες σε αντίποινα, κλέβουν και καταπατούν τους νόμους του κράτους. Σε καμία περίπτωση αυτή η κατάσταση, δεν θυμίζει την ευδαιμονία του Αριστοτέλη, ούτε την δικαιοσύνη του Σωκράτη. Η Δημοκρατία είναι μια μακρινή ανάμνηση, όπως αποδείχθηκε με το δημοψήφισμα που πραγματοποίηση, η «αριστερή» κυβέρνηση του Σύριζα. Η Ελλάδα πλέον λειτουργεί πελατειακά, όπως ανέκαθεν λειτουργούσε από την Μεταπολίτευση και έπειτα. Η Δημοκρατία αποτελεί έναν μανδύα, τον οποίο χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις, κατ’ το δοκούν, για να δικαιολογήσουν τις αποφάσεις τους.
  Ακόμη, ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στη πολιτιστική κληρονομία αυτής της χώρας, αποδεικνύει το μορφωτικό επίπεδο των κατοίκων της. Μια τραγελαφική πραγματικότητα αποτελεί το γεγονός ότι, κατά κόρον, οι τουρίστες που έρχονται για να δουν τα αξιοθέατα και τα μνημεία της Ελλάδας, γνωρίζουν περισσότερα για αυτά από ότι ο γηγενής πληθυσμός. Και ρωτώ, πως είναι ποτέ δυνατόν, ένας λαός που αδιαφορεί να γνωρίσει την κληρονομία του, να μπορέσει να την προστατεύσει αξιοπρεπώς; Ο Χριστιανισμός κατά την περίοδο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κατέστρεφε με μανία αρχαιοελληνικά μνημεία και αγάλματα. Πλέον την δουλεία αυτή, την έχει αναλάβει η πολιτεία που με την αδιαφορία , και την αδιαφορία που καλλιεργεί στους νέους της, καταστρέφει ότι έχει απομείνει.
  Κλείνοντας, θα ήταν πρέπον να γίνει μια αναφορά σε ένα ζήτημα, που αφορά την καθημερινότητα και την αντίληψη της Ελληνικής κοινωνίας. Λόγω της οικονομικής κρίσης, και του Ελληνικού χρέους, υπάρχει – λόγω των πολιτικών που ασκεί η Γερμανική κυβέρνηση αλλά και άλλες χώρες της Ε.Ε- μια αντιπάθεια προς τους ξένους. Κυριαρχεί μια πεποίθηση, πως λόγω της αρχαίας Ελλάδας, και όλων αυτών που προσέφερε στον κόσμο, αυτός θα πρέπει να μας είναι υπόχρεος για πάντα.Ο Νίκος Αθανασόπουλος ήταν από τους κορυφαίους «ατακαδόρους» της Βουλής. Στην ιστορία έχει μείνει η φράση του «όταν εμείς οι Έλληνες χτίζαμε Παρθενώνες, εσείς οι βάρβαροι τρώγατε βελανίδια», που απηύθυνε στον Βέλγο αξιωματούχο Εμίλ Μένενς. Από τότε η συγκεκριμένη φράση (ή και παραλλαγές της) έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον. Και είναι πολλοί, δυστυχώς, αυτοί που ενστερνίζονται την παραπάνω άποψη, για αυτό, όλοι αυτοί που έχουν το νεύρο να ονομάζουν βαρβαρικό ότι δεν έχει δημιουργηθεί στο έδαφός τους ,  καλά θα κάνουν να θυμηθούν πως δίχως τους βάρβαρους, αυτός ο τόπος θα άνηκε ακόμη στον Σουλτάνο. Ήρθε ο καιρός επιτελούς να αποκτήσουμε λίγη ταπεινοφροσύνη, και να θυμηθούμε, πως ελάχιστα κοινά έχουμε με τους μεγάλους και τρανούς αρχαίους.
Όπως είπε και ο Καβάφης :
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.




Γιώργος Πέππας.
φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης








Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη! thiva post

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!

Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.

Χειρουργικό Ιατρείο

Χειρουργικό Ιατρείο