Ο πρώτος νεκρός στην Κερατέα ένα αγέννητο παιδί

Χρήστο Παπουτσή, με πόσο αθώο αίμα σκοπεύεις να λούσεις τα χέρια σου;




Το αίμα αυτού του παιδιού που δεν πρόλαβε να έρθει στον κόσμο για να γνωρίσει την τρυφερότητα των ΜΑΤ και το άρωμα των καπνογόνων, αλλά πρόλαβε και γεύτηκε τα χημικά των ΜΑΤ, που το σκότωσαν...

Το αίμα αυτού του αγέννητου παιδιού είναι το πρώτο που πέφτει στην Κερατέα και θα θυμίζει από δω και στο εξής σε όλους μας πόσο δημοκράτες είναι οι Παπανδρέου και ο Παπουτσής.

Το αίμα αυτού του παιδιού βάφει από σήμερα ανεξίτηλα τα χέρια των δολοφόνων του και των δολοφόνων μας... και γίνεται σημείο αναφοράς της επικινδυνότητας όλων των εμπλεκομένων στην κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά και των πραιτωριανών υποστηρικτών τους...

Το αίμα αυτού του παιδιού γίνεται ο όρκος για την αντίσταση μέχρις εσχάτων στους επίδοξους αφέντες, ενώ η σωρός του γίνεται ζωντανός όρκος τιμωρίας των δολοφόνων του...

Οι ευθύνες της αστυνομίας του Παπουτσή, των πραιτωριανών του Παπανδρέου και των "όπλων" της υπεράσπισης των δικαίων του ΔΝΤ, της τρόικας και των "πράσινων επιχειρηματιών", είναι απόλυτες. Μία ζωή χάθηκε για τα... σκουπίδια! Μία ζωή πετάχτηκε στα... σκουπίδια! Μία ζωή μεταχειρίσθηκε σαν... σκουπίδι!

Τα ανθρώπινα σκουπίδια βρωμίζουν με την ύπαρξή τους και αδίστακτα δολοφονούν στο όνομα των βοθρολυμάτων εργοδοτών τους... Πραγματικά, λυπάμαι πολύ που κάποιοι (άνδρες των ΜΑΤ) υπερασπιζόμενοι το μεροκάματό τους και την ζωή των οικογενειών τους, αφαιρούν ανθρώπινες ζωές... Λυπάμαι πολύ που εκείνοι που έχουν ορκιστεί να υπερασπίζονται τους Έλληνες πολίτες, γίνονται πρόθυμοι εκτελεστές αγέννητων παιδιών για... 29€!!!

Προσωπικά δεν έχω να πω τίποτε, παρά μόνο αυτό: όσα καλά κάνουν σε αυτό τον λαό, να τα δούνε στα παιδιά τους...





Κωνσταντίνος Μιχαήλ





Ένα αγγελούδι έφυγε διά χειρός... Παπουτσή


Οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και ατιμώρητοι

Ένα μικρό αγγελούδι που δεν πρόλαβε καν να δει το φως του Αττικού ήλιου έφυγε από κοντά μας μια ημέρα μετά την βάρβαρη εισβολή των ΜΑΤ στην πόλη της Κερατέας.

Μια νεαρή μητέρα η οποία κυοφορούσε το τρίτο της παιδάκι υπέστη ισχυρό σοκ όταν αλλόφρονες αστυνομικοί των ΜΑΤ έφτασαν κάτω από το διαμέρισμά της και με πρωτοφανή αγριότητα άρχισαν να εκτοξεύουν χημικά προς κάθε κατεύθυνση χωρίς να υπολογίζουν τίποτα.Από τις φωνές και τους δυνατούς κρότους των χειροβομβίδων κρότου – λάμψης τα δύο μικρά παιδάκια της οικογένειας τρομοκρατήθηκαν και ανήμπορα να αναπνεύσουν από τα δακρυγόνα και τα αέρια πιπεριού, έπεσαν σχεδόν λιπόθυμα στο πάτωμα.

Η νεαρή μητέρα τους όταν τα είδε να σωριάζονται μπροστά της υπέστη ισχυρό νευρικό κλονισμό με αποτέλεσμα να διαταραχθεί ανεπανόρθωτα η κύηση του εμβρύου και λίγες ώρες μετά απέβαλε, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών να κρατήσουν το έμβρυο στη ζωή.Ένα αθώο αγγελούδι που έφυγε τόσο αναπάντεχα και άδικα από κοντά μας θύμα της βαρβαρότητας μιας πολιτείας που δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στην υλοποίηση ενός περιβαλλοντικού εγκλήματος με σκοτεινούς χρηματοδότες και ανοιχτά γραμμάτια ξεπουλημένων πολιτικών.

Οι γονείς του εμβρύου προβληματίζονται πλέον πολύ σοβαρά να καταθέσουν μήνυση για ανθρωποκτονία κατά των αστυνομικών των ΜΑΤ που διέπραξαν αυτό το απεχθές έγκλημα. Όποια απόφαση κι αν πάρουν τελικά οι δύο χαροκαμένοι γονείς, να γνωρίζουν απλά ότι όλη η πόλη της Κερατέας και όλοι οι κάτοικοι του Δήμου Λαυρεωτικής θα είναι μαζί τους, συμπαραστάτες.





Δεν γίνεται. Μιλάμε για μια ψυχή... θα την αφήσουμε να πετάξει στον ουρανό;

Θα μπορούσε να είναι το παιδί μου, το παιδί σου, το παιδί του παιδιύ σου, τούτη η ψυχή που πέταξε στον Θεό.. Κομμάτι από την ανάσα μου, αίμα από το αίμα σου, ζωή από τη ζωή του παιδιού σου.

Συναισθήματα που ορμούν ξέφρενα, ορμητικά με διαπερνούν...

Μάνα κι εγώ, ξέρω τι σημαίνει "μια ζωή που χάνεται" έτσι... στο φτερό.

Το χέρι άρπαξε με δύναμη το ποτήρι του καφέ και το πέταξε στον τοίχο.

Το ουρλιαχτό βγήκε βουβό μαζί με το κλάμα έτσι, ασυναίσθητα...

Δάκρυ για μια ψυχή..., δάκρυ για μια ζωή, δάκρυα οργής, δάκρυα πόνου, χιλιάδες "ΓΙΑΤΙ", εικόνες από κείνη την Τρίτη της 8ης του Φλεβάρη με τα ΜΑΤ στους δρόμους, την αποπνιχτική ατμόσφαιρα, την τρομοκρατία της αλόγιστης βίας, μπερδεύονται με τις εικόνες των τρομοκρατημένων παιδικών ματιών, με την εικόνα ενός εμβρύου που φτερουγίζει μέσα στην κοιλιά της μάνας του.

Οργή και πόνος μαζί...

Σούρχεται τρέλλα και μόνο στη σκέψη...

Τα δάκτυλα μπλοκάρουν πάνω στα πλήκτρα... όνταν μπλοκάρει το μυαλό, τι να σου κάνουν κι αυτά...

ΜΑΝΑ πως ν' απαλύνω τον πόνο σου;

Με τι λόγια να παρηγορήσω την απελπισία σου;

Πώς ν' αγγίξω την πληγή σου και να ρουφήξω το αίμα που στάζει;

Πώς να σου πω λόγια παρηγοριάς;

Δεν υπάρχουν...

Κλείστηκε η καρδιά στα σκοτάδια..., σε διαδρόμους ατέλειωτους χωρίς διέξοδο το μυαλό...

Τούτο το ΕΓΚΛΗΜΑ ζητά ΕΚΔΙΚΗΣΗ.

Την αντέχεις;

Εγώ, θα το 'κανα, αν ήμουν στη θέση σου.

Θάπαιρνα τούτη την ψυχή που στη χούφτα μου θα χώραγε και θα την πήγαινε ΕΚΕΙ....

Στο ΜΠΛΟΚΟ...

ΕΚΕΙ που βρίσκονται οι ΦΟΝΙΑΔΕΣ και στα πόδια τους θα την άφηνα, μαζί με μιαΚΑΤΑΡΑ.

Αυτή, σ' αφήνω να την διαλέξεις.

Όποια κι αν είναι, μικρή θα 'ναι μπροστά στην ΨΥΧΗ που χάθηκε.

ΜΑΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ!





Πηγές: Lavreotiki, AttikaNea, Amynias Ας μιλησουμε επιτελους