ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΗΓΕΤΕΣ

Έχουμε την τάση να προσκυνάμε το τίποτα..

απο RAMNOUSIA

Μόνο αηδία για την βασιλεία ως απομεινάρι του μεσαίωνα.


Ένα τσούρμο άχρηστων που γιορτάζουν την ματαιοδοξία τους.




Τι είναι οι πρίγκιπες;

Υπερτιμημένοι celebrities. Κηφήνες που βασίζονται μόνο στην καταγωγή τους και όλα όσα προσφέρουν είναι θέαμα για πιθηκόμυαλους που βγαίνουν με σημαιάκια για να τους χειροκροτήσουν.



Απορώ πραγματικά πως αποφάσισαν να πάνε τόσοι Βρετανοί για να παρακολουθήσουν την αποθέωση της πρόκλησης.

Αυτοί είναι που ψηφίζουν και στους οποίους βασίζεται η κουλτούρα της χώρας τους; Γιατί δεν μπορούμε να πάρουμε ως δεδομένο ότι η κουλτούρα διαμορφώνεται από τους ηγέτες. Από τον λαό πηγάζει και αποκτά σχήμα στην καθημερινότητα.



Είμαι σίγουρος ότι και στην Ελλάδα το ίδιο θα συνέβαινε.



Εξάλλου έχουμε μια τάση να προσκυνάμε το τίποτα.

Έχουμε έφεση στο να αποθεώνουμε αυτούς που δεν παράγουν τίποτα ούτε δημιουργούν.

Ότι πει η εικόνα. Ότι προβληθεί. Ότι μας πουν.





Είναι τραγικό το γεγονός ότι οι λαοί δεν έχουν καμία ελπίδα.



Προσπαθούν απονενοημένα να βρουν νόημα στο μηδέν, σε άτιμους και νάρκισσους. Σε νόμιμους απατεώνες και σε παιδιά του μπαμπά.



Τα ήθη ενός λαού διαβρώνονται όταν παίρνουν μέρος ή έστω παρακολουθούν ως θέαμα οποιαδήποτε ιδιωτική στιγμή, πόσο μάλλον όταν αυτή είναι σχετική με τον επόμενο βασιλιά, τουτέστιν τον επόμενο χαραμοφάη.



Ο ίδιος ο λαός θα πρέπει να ζητήσει να μην νομιμοποιείται η βασιλική καταγωγή. Αποδεχόμενοι την βασιλεία είναι σαν να χαίρονται που είναι δούλοι.

Η ίδια η βιομηχανία του θεάματος τροφοδοτείται και τροφοδοτεί σε ένα σάπιο feedback τέτοια κατακάθια.





Ο εγωκεντρισμός και η επιδειξιομανία των ηγετών όλου του κόσμου και των νεόπλουτων γενικά βρίσκει την κορύφωσή της σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις.

Η χυδαιότητα δεν πρέπει να επιβραβεύεται από τις λαικές μάζες.



Εύκολα εξουσιάζονται οι άνθρωποι όταν γίνονται όχλος και υπήκοοι, όταν αποφασίζουν άλλοι γι’ αυτούς και μάλιστα τους κάνουν να αισθάνονται σπουδαίοι.





Μόνο ένας κόσμος χωρίς ηγέτες, αρχηγούς και τσοπάνηδες μπορεί να είναι ένας δίκαιος κόσμος.

Που θα βασίζεται στην ισότητα κι όχι στο κληρονομικό “χάρισμα” της εξουσίας.

Εκεί που θα αναγνωρίζεται αυτός που προσφέρει και βελτιώνει την κοινωνία κι όχι αυτός που εκλέγεται με “λευκή εντολή”.





Σε έναν όχι ουτοπικό κόσμο, όπου το θέαμα θα αντικατασταθεί από την τέχνη του να είσαι Άνθρωπος.

Τίμιος, χρήσιμος και χωρίς στέμμα.



strange journal