Σήμερα δεν είναι ούτε για να λέει ούτε να γράφει κανείς πολλά για τα όσα συνέβησαν χθες και προχθές στο κέντρο της Αθήνας και τα οποία είχαν κοινό παρονομαστή την απώλεια ή την απειλή ανθρώπινων ζωών.
Θα μπορούσε κανείς ίσως να τα χαρακτηρίσει τραγελαφικά. Στην πραγματικότητα είναι δραματικά και άκρως επικίνδυνα και αγγίζουν όλους. Και κυρίως όσους βίωσαν και ζουν στο πετσί τους αυτές τις δύσκολες στιγμές.
Παρότι μακριά από τα θλιβερά αυτά γεγονότα, νιώθω την ανάγκη αυτή τη στιγμή να θέσω ένα πολύ ουσιαστικό και ταυτοχρόνως πολιτικό ερώτημα, κυρίως προς όσους επιμένουν να έχουν συνήθως σε τέτοιες στιγμές επιλεκτική μνήμη και κρίση.
Το ερώτημα είναι ένα και βασικό: Διαφωνεί κανείς ότι η βία, η αναρχία, η εγκληματικότητα, η κατάχρηση της κρατικής εξουσίας δεν έχει ούτε χρώμα ούτε ιδεολογία; Θέλω να πιστεύω κανείς απολύτως. Την απάντηση, όμως, ας την κρατήσουν εκείνοι που το Δεκέμβριο του 2009 απέδιδαν- ιδιοτελώς- τη δολοφονία Γρηγορόπουλου σε κίνητρα ιδεολογικο-πολιτικά με ισχυρισμούς όπως "το κράτος της δεξιάς αναγεννήθηκε".
Οι λόγοι που καλλιέργησαν το έδαφος για τη δολοφονία του μικρού Αλέξη δεν ήταν μπλε. Όπως και τα ίδια προβλήματα που παραμένουν και σήμερα δεν είναι ούτε πράσινα. Μακάρι να ήταν θέμα χρωμάτων ή ιδεολογιών. Θα λύνονταν ευκολότερα και σίγουρα θα αρκούσε μία αλλαγή ενός προσώπου ή μίας κυβέρνησης για να τα λύσει. Δυστυχώς τα προβλήματα- γιατί είναι πολλά- έχουν βαθύτερες ρίζες. Στο πώς αντιλαμβανόμαστε την προστασία του πολίτη, το σεβασμό και την εφαρμογή των νόμων, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες, το ρόλο του κράτους και όλων ημών μέσα σε αυτό.
Προβλήματα που αγγίζουν την καρδιά και τον ιστό της ίδιας της Δημοκρατίας μας. Και αυτά δεν είναι στο χέρι κανενός Υπουργού, κανενός κόμματος, καμίας κυβέρνησης ή ιδεολογίας για να τα λύσει. Είναι μόνο στο χέρι της κοινωνίας, φτάνει αυτή να βγει από το λήθαργο και να γίνει συμμέτοχος σε όλα αυτά που αγωνιά να αλλάξουν γύρω της. Όχι με εύκολα λόγια αλλά με έργα. Αρχίζοντας πρώτα από μία ειλικρινή συζήτηση για το τί φταιει που από τον κίνδυνο οικονομικής χρεοκοπίας τείνουμε να περάσουμε στο άλλο άκρο. Να μη μας νοιάζει αν θα χρεοκοπήσουμε γιατί εμείς οι ίδιοι πρώτα δε θα έχουμε αφήσει τίποτα που να αξίζει μέσα στη χώρα αυτή.
*Ο Θάνος Δημάδης είναι ανταποκριτής του ΣΚΑΪ από την Ουάσινγκτον και αρθρογράφος της Huffington Post (http://www.huffingtonpost.com/thanos-dimadis)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε πολύ για την επίσκεψη!
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι ύβρεις.