Αεί ο Θεός ο μέγας γεωμετρεί… (κοινός τόπος φιλοκαλίας + φιλοσοφίας)

Όσο ο άνθρωπος, αναζητεί τόσο θα το βρίσκει.

Πως θα αποτυπωνόταν πρωτότυπα και κατοπτρικά ο Ποιητής Ουρανού και Γης, από τους αρχαίους Έλληνες σοφούς που μας προικοδότησαν το: ‘’π’’ όταν δλδ Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί…;

παρά ως:

999 (ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ*)= Αληθινός Ποιητής ουρανού και γης

. . . . . .

666 (ΙΑΠΕΤΟΣ) = αληθοφανής ποιητής ουρανού και γης

(για αυτόν τον φιλαλήθη λόγο ο Δίας ( + ) τον δέσμευσε στα τάρταρα. )

9

• (δια χ - χιαστί ενωτικών γραμμών )

6

Είναι μια απλή εξίσωση με έναν ‘’άγνωστο’’, είτε προς τα κάτω, είτε προς τα πάνω. Τον άγνωστο κατοπτρισμό (βάθος) ή τον άγνωστο Θεό (ύψος).

Σ’ αυτό το σημείο ‘’ενώνονται’’ η φιλοκαλία με την φιλοσοφία ως ομόρροπες δυνάμεις. Το λογικό και το Υπέρλογο ενάντια στο παράλογο που ταλανίζει τον κόσμο. Τώρα αν κάποιος θέλει να είναι ξεχωριστά το Καλό και Αγαθόν από το Σοφό, το Πρωτότυπο από την εικόνα Του, δικαίωμά του (ως στάση) αλλά σίγουρα είναι ενάντια στον όρο άνθρωπος [ο έχων την όψη (εικόνα) του ανδρός]. Κι εκεί εντοπίζεται και το παράλογο του λογικού, όσο αυτό δεν θέλει να ενώνεται με το Υπέρλογο, την πηγή και μακάριο τέρμα του, δλδ να περπατήσει την όλη ελληνική αλφαβήτα, από το Α ως το Ω, την αρχή και το τέλος της λέξεως ΑΓΑΠΩ, την Φύση του Τριαδικού Θεού, που μας δωρίζει απλόχερα τον Δρόμο Υιό Του και τους οδοδείκτες (ελληνική φιλόθεη παιδεία).

Η ενωτική γέφυρα την οποία ιχνηλατούμε, δεν είναι άλλη, από Την:  ''η τα εναντία εις το αυτό αγαγούσα''. ''Η κλίμαξ η επουράνιος, δι ης κατέβη ο Θεός, και συγχρόνως η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς Ουρανόν'' και δια Της Οποίας Θεοτόκου Ο Κύριος έλαβε σχήμα (δούλου μορφή).

Όσον αφορά λοιπόν την θεολογία του ύψους του Θεού και της φιλοσοφίας σε βάθος, η της Τριάδος τους μύστας φωτίζουσα, χαιρετάτε αξιοπρέπως: χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς. Χαίρε, βάθος δυσθεώρητον και αγγέλοις οφθαλμοίς...

Ο Θεός ενανθρωπίστηκε για να θεοποιήσει τον άνθρωπο. Κι η γέννησή Του (με όλο το σωτήριο έργο) είναι το τέλος των δεσμών και αρχή καινής ζωής με την θεοχαρίτωτη ελευθερία. Χαράς αντί αράς (αφού πανσόφως προστίθεται το Χ σαν απαραίτητο μπόλιασμα στην αγριέλαιο, που μεταποιείται σε καλλιέλαιο).

Αυτό δεν σηματοδοτεί και κάθε γέννηση;

Φυσικά και απεικονίζει την απεξάρτηση από τα δεσμά της σκοτεινής μήτρας και του ομφάλιου λώρου σε χώρο ελευθερίας. Στην ‘’όραση’’ και γενικώς αίσθηση, περνά το έμβρυο που βλέπει και αισθάνεται κατοπτρικά ανάποδα ( 6 ) από το εκ διαχύσεως φως, στο ευθές. ( 9 ), δια πρόσθεσης Πνεύματος Αγίου ( 3 ) και με γνώση όπισθεν του παραπετάσματος ως εν εσόπτρω και εν αινίγματι, στο (δι αγάπης Θεού) πρόσωπον προς Πρόσωπον.

Έτσι, η γέννηση στον κόσμο του Λόγου, είναι η προαπεικόνιση της αναγέννησης κάθε λόγου.

Αρχή της ζωής, φυσικά και δεν είναι η γέννηση, αλλά η σύλληψη. Ποια ‘’λογική’’ επιτέλους απαιτεί το έμβρυο ( 6 ) επειδή τα βλέπει ανάποδα, να είναι εχθρός του ανθρώπου ( 9 ) ορθίου ανδρός ή αντίστροφα;

Μόνο αν το καταλάβει αυτό ο άνθρωπος συγ-χωρώντας με αγάπη ο ένας τον άλλον (πίστη – νοημοσύνη) δεν θα κάνει την χάρη, δεν θα δίνει τόπο ενέργειας στο παράλογο και διαβολή που μας θέλει αυτόχειρες και ανολοκλήρωτους - μισούς.

Ένα απλό βήμα πίσω, ώστε να μην τον τσουρουφλίζει η φωτιά της εμπάθειας και του διαχωρισμού (θρησκευόμενων τάχα πιστών – διανοούμενων, τάχα νοημόνων), αρκεί για να εδραιώνεται σιγά σιγά η προσέγγισις της ενωτικής Απαθούς Αλήθειας και του Φωτός Της. Προσεγγίζοντάς την μάλιστα, συγχρόνως απομακρύνεται ο άνθρωπος από την ταραχώδη γη, (κατά τάξη με την κάθαρση - φώτιση - τελείωση). Πριν όμως απεικονιστεί στο οπτικό μας πεδίο ως μια κουκίδα και αμελητέα ποσότητα, (ματαιότης ματαιοτήτων...) έχει κάτι ‘’εν-δια-φέρον’’ σχηματικά να μας αποδώσει.

Μεταξύ φωτιάς και φωτός απλώνεται ένας δρόμος. Δρόμος λόγων.

…Λίγο πριν την Κυριακή Βαΐων, όταν κατεβαίνοντας από το όρος των Ελαιών, οι μαθητές υμνούσαν μεγαλοφώνως Τον Κύριο, οι φαρισσαίοι ζήτησαν από τον Χριστό να τους επιτιμήσει (να πάψουν).

…και αποκριθείς είπεν αυτοίς λέγω υμίν ότι εάν ούτοι σιωπήσωσιν οι λίθοι κεκράξονται.

Κάποιοι συνέδεσαν τον Προμηθέα (φωτιά) και Τον Κύριο (ως Φως εκ Φωτός).

Περί (όχι συμπτωματικής ‘’σημειολογικής’’ σχέσεως) ΦΩΣ και ΟΦΙΣ, θα ανεβάσω εν καιρώ άλλο έγγραφο.

Αυτοί, που κατέβασαν την φωτιά – φως στον κόσμο, δεν είναι απλοί ανούσιοι ή αντικρουόμενοι μεταξύ τους λόγοι, που έχουν μια κάποια ‘’θρησκευτική’’ ισχύ από την οπτική γωνία που τα βλέπει ο καθένας, αλλά έχουν αποτυπωθεί επί της γης, ως πέτρες οδοδείκτες, προς δόξαν Θεού.

Τέτοιες πέτρες (σχετικού ‘’κραδασμού’’ ενωτικού φιλοσοφίας - φιλοκαλίας), που μας βοηθάνε να κατανοήσουμε τον σκοπό μας, είναι δύο. Το σινικό τείχος και η μεγάλη πυραμίδα του Χέοπος.

Το σινικό τείχος με την οφιοειδή του μορφή και την πυραμίδα ως ωάριο, που υπόσχεται την ανάβαση του ευστοχούντος στο ''άνω'' επίπεδο, ως κλίμαξ [η πυραμίδα = κλίμ(α)ξ Θεού].

Με αφετηρία τον Καύκασο, η όλη ‘’κίνηση’’ διαγράφεται φυσικώς με το τείχος, συνεχίζει νοερώς με την κατεύθυνση των γραφών** και καταλήγει στην Αίγυπτο.  Από εκεί εξέρχεται το σώμα ως ‘’σκιά’’, ενδεικτική του προτεινόμενου για κυοφορία ‘’Σώμα’’ (όχι απλά Εσταυρωμένου, αλλά ΚΑΙ Αναστημένου). ***

Ο Πλάτων με το μύθο του σπηλαίου υπονοεί την δέσμευσή μας σε αυτήν την ιδιότυπη σκοτεινή μήτρα, με μια σαφή πρόταση ‘’εξόδου’’. Την κίνησή μας στην είσοδο του σπηλαίου, όπου εισέρχεται το Φως. (και δεν εννοεί φυσικά το απλό ηλιακό, αλλά το υπερούσιο και τρισυπόστατο του Λόγου). Προτείνει την οδοιπορία προς την Βηθλεέμ, τον οίκο του Άρτου. Δεν είναι συμπτωματικό, πως

ο διάδρομος κατάβασης της πυραμίδας σε 26ο33’ , όταν προβληθεί επί του εδάφους, ‘’δείχνει’’ το δρόμο για τη Βηθλεέμ.  

Εκεί τελεσιουργείται η Γέννησις του Κυρίου Ιησού Χριστού, εκεί και νοερώς αναγεννάται κάθε λόγος. Εκεί (όχι τυχαία) θάπτεται η Ραχήλ, ο τύπος (σκιά) της θεωρίας. *** Εκεί είναι και ο δικός μας στόχος.

 … άγιοι πατέρες (μέγας Μακάριος, άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής…) το αναφέρουν καθαρά, ομόρροπα φιλοσοφικά και θεολογικά καθώς και η κατάστασή μας το επιβεβαιώνει, ότι έμβρυα είμαστε σε σκοτεινή μήτρα (αν συγκριθεί με την άφατο δόξα που μας περιμένει) με τον λόγο αυτό, σκληρό και ασυνήθιστο στους πολλούς. (Φιλοσοφικά και θεολογικά ερωτήματα).

-----------

  

*  http://users.otenet.gr/~mystakid/petroan.htm (ένας σχετικός δεσμός)

** τα κινέζικα, γράφονται από πάνω προς τα κάτω (έχοντας πάνω τους τον Καύκασο) Τα αραβικά και εβραϊκά από δεξιά προς τα αριστερά και τα ιερογλυφικά, από προς όλες τις κατευθύνσεις, ως ταμείο γνώσεων.

*** θα ακολουθήσει η σπειροειδής αυτή επί γης ‘’εγγραφή’’.  Η πτώσις και η ανάτασις – Ανάστασις, σε συνδυασμό με τις κινήσεις του νου στην προσευχή (ευθεία – κυκλική και σπειροειδής).

**** αν θέλετε, το εξηγώ και το συζητάμε, για να μην γίνεται κουραστικός μονόλογος :-(.

 

 

ΕΛΛΑΔΑ + ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ